Ongelukkig Nieuwjaar

Jammer genoeg begon het nieuwe jaar voor ons met een onthutsende teleurstelling. 

Begin januari vonden zoals gepland de reguliere controle-onderzoeken plaats en een paar weken later kregen we daarvan de uitslag te horen en te zien. Helaas, de lelijke tumor tussen mijn longen, die in het najaar nauwelijks meer te zien was geweest, bleek met volle kracht te zijn teruggekomen. Daarnaast had het kleine plekje in de long zelf, dat tot nu toe geen verandering had vertoond, zich stiekem ontwikkeld tot een heuse tumor. Dat was een klap in ons gezicht. Weg gelukkig nieuwjaar. 

De klap kwam niet helemaal onverwacht: hoe veel pijnstillers ik ook slikte, en hoe ik tegelijkertijd had geprobeerd af te kicken van de morfine, de pijn bleef onverminderd. Eten bleef een regelrecht probleem. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik me niet moest aanstellen, harder moest werken om zoiets als een conditie op te bouwen, flinker moest worden en ook geestelijk proberen weer een beetje er bovenop te komen. 

Zo was ik bijvoorbeeld, op advies van de psychotherapeut, langzaam aan weer in onze winkel annex keuken aan de slag gegaan. Solvik Mat, ons met eigen handen opgebouwde lieve bedrijfje, dat toch mijn werk, mijn lust en mijn leven is, had al een jaar stil gelegen. Winkeltje dicht, cateringbestellingen moeten weigeren, vaste klanten moeten teleurstellen, markten moeten afzeggen.
Om de drempel niet nog hoger te laten worden was ik beetje bij beetje aan het opruimen en schoonmaken gegaan. Ik wilde er een frisse wind door laten waaien, met een verfje hier en daar, een veranderde indeling en nieuwe kleuren. Ons eerste jubileum, het vijfjarig bestaan van Solvik Mat, was in april ongevierd voorbij gegaan - ik streefde naar een feestelijke heropening met Pasen, dat hier in Noorwegen echt het begin van het seizoen is. Ik had leuke dingen bedacht, aanbiedingen, nieuwe paasbaksels verzonnen.

Helaas dus, dat zit er dus allemaal echt niet in. Met Pasen niet en misschien wel nooit. Dat doet heel veel pijn.

Na ampel overleg besloten de oncologen dat ik nog een kans kon krijgen. Een puur curatieve behandeling is er niet meer, gezien de hardnekkigheid van de tumoren en de onverwachte, ongebruikelijke snelheid waarmee de ziekte opnieuw de kop op heeft gestoken. Maar een poging om met een combinatietherapie de zaak een beetje terug te dringen en stabiel te krijgen kan er nog wel worden gedaan. Geen enkele garantie dat zo'n therapie aanslaat, maar 'sommigen houden het er nog wel twee jaar mee uit', werd ons verzekerd. Zeg dan maar nee, als je nog zoveel wil....Er zijn nog dingen die ik graag wil doen en meemaken, er zijn mensen en dieren die ik nog niet wil loslaten...

Dus ben ik de molen weer ingegaan. Een PET-scan, andere onderzoeken en nu voorlopig een cyclus van twee verschillende chemotherapieën in combinatie met immuuntherapie. Om de drie weken een halve dag aan het infuus. Gelukkig dicht bij huis, in het ziekenhuis in Skien, zodat ik niet naar Oslo hoef. Na de vierde kuur zal worden bekeken of het iets uithaalt.    

Zo, dat is er uit - ik moest het vervelende nieuws eerlijkheidshalve ook hier melden.  
Dan kan ik weer verder, binnenkort, met verslag doen van de rest van het leven, los van kanker en corona. Van dat laatste zijn we zelf gelukkig tot nu toe gespaard gebleven, maar net als overal heeft het hier enorme impact. 

We proberen het leven maar te leven zoals het komt, en lichtpuntjes te blijven zien. Zoals de dappere crocusjes die hier en daar tevoorschijn komen. En dat we elkaar nog hebben.