Koperen bruiloft

Vandaag is het onze koperen bruiloft: het is precies 12,5 jaar geleden dat Henk en ik in Utrecht, in het spoorwegmuseum, in het gezelschap van familie en tientallen vrienden en collega's, elkaar trouw beloofden.

Dat was een geweldig feestelijke maar ook bepaald rommelige dag - af en toe bladeren we nog wel eens door het fotoalbum van die gebeurtenis, en moeten we ook weer lachen om alles wat er fout ging. Zoals dat mijn zus en zwager samen met mijn moeder veel te laat bij de ceremonie kwamen, omdat ze per ongeluk in de verkeerde trein waren gestapt en ineens in Gouda zaten. de trouwambtenaar, die om de tijd te rekken hele verhalen vertelde over onze vorige huwelijken, wat helemaal de bedoeling niet was geweest. En toen de familie eindelijk haastig de zaal binnenrende struikelde mijn zus bijna over haar eigen rok, die op haar enkels zakte....

Later, toen we in kleine kring in een restaurant aan een prachtig viergangendiner zaten, viel mijn zwager, een beetje wiebelig van de drank, languit in het rek vol flessen wijn, dat hij onderweg naar het toilet probeerde te ontwijken. Even later zag mijn oude moeder een afstapje over het hoofd en belandde voorover met haar gezicht zo ongeveer in het bord van iemand die daar rustig dacht te zitten genieten van zijn spaghettischotel...   

Het was, kortom, een gedenkwaardige dag. Vandaag valt er weinig te vieren; mijn trouwring zit al een poosje in een doosje, want mijn vingers zijn zo dun geworden dat hij afvliegt als ik m'n handen was. Uit eten gaan is nu geen optie: zo'n beetje alles is gesloten.

Gelukkig genieten we van stralend weer, beginnen we een beetje met het op orde brengen van de tuin, en staat de vensterbank alweer vol met gezaaide kruiden.

 

In februari was ik jarig en omdat ik ergens in Oslo een van mijn gouden oorringetjes was verloren mocht ik van Henk een nieuw paar uitzoeken, bij een juwelier in de stad. Ze zijn nog mooier dan de vorige, en geven aan mijn rare pluishoofd tenminste iets van glans.

Hier en daar verschijnen in de tuin de eerste crocusjes en narcisjes, en bomen en struiken beginnen hoopvolle knoppen te vertonen. Er zijn al vlinders, gisteren hoorden we de eerste merel zingen en de kippen kunnen elke dag een paar uur vrij rondlopen.

De zomerbloembollen die Froukje opstuurde (onbegrijpelijk dat die zonder mankeren de douane zijn gepasseerd!) zijn allemaal in potten en bakken gepoot. In de tuin kan dat niet: de kippen graven ze heel zorgvuldig weer uit. Alleen naast de winkel heb ik 4 plekjes volgestopt met bollen en afgeschermd met metalen rekjes en gekleurde keien, zodat de kippen er niet bij kunnen. Hoop ik.

Uitbundige narcisjes kregen we van de drie trouwe vriendinnen, die altijd in mei komen logeren, maar dit jaar eens in maart kwamen om Henks verjaardag te vieren. Dat reisje was al in oktober geboekt, toen we nog niet wisten dat ik opnieuw ziek zou worden. En voordat we wisten dat het verschijnsel corona het dagelijks leven zou gaan beheersen.

Roely, Ria en Angeniet hebben van 11 maart een echt feestje gemaakt, compleet met balonnen, serpentines en cijferkaarsjes. De feestmaskers die ze voor de gelegenheid hadden aangeschaft bleken kindermaatjes te zijn - hilariteit alom dus.

We hebben, zoals altijd wel, flink wat afgelachen, en een stevige portie lachen is precies wat we goed kunnen gebruiken, juist nu. Gezelschap relativeert, brengt je even terug naar de wereld naast die van ziekte en ellende.

Kortom, het waren een paar gezellige, vrolijke (maar ook vermoeiende) dagen.

Die vrijdag vertrok het gezelschap weer - en dat bleek precies op tijd, want een dag later ging de quarantainemaatregel hier in Noorwegen in. Zouden ze ervoor hebben gekozen op zaterdag terug te reizen, dan waren ze op het vliegveld tegengehouden en hadden ze 14 dagen in isolatie moeten blijven! Hier! We houden allemaal van elkaar, maar nóg 2 weken zou misschien een beetje te veel van het goede zijn geweest...  

Dan gaan we nu de paasdagen in. Toch maar een beetje de kamer opgefleurd met de spulletjes waarmee we normaal de beide winkeletalages versieren. Ook met dank aan Ingrid, die mij op mijn kamertje in Oslo poseleinen paashaasjes kwam brengen. 

Het blijft 's avonds merkbaar langer licht, we hebben af en toe al op het terras kunnen zitten om wat zonlicht in te drinken. Vorige week was er nog een forse sneeuwbui, maar nu zijn ijs en sneeuw toch echt verdwenen. Het voorjaar zet door, en dat geeft moed. 

Fijne paasdagen iedereen, en blijf voorzichtig!