zondag 22 maart 2020

woelige winter

Broer Bert had na zijn eerste bezoek in mei de smaak van Noorwegen te pakken gekregen en maakte de tocht per auto naar Henseid nog eens, eind september. 



Het was een prachtige herfst met veel zon en weinig wind; we konden gedrieën een flink stuk varen, om Bert de wijdte van het enorme meer, de vele onbewoonde eilandjes en de woeste, dichtbegroeide rotsformaties aan de oevers te laten zien. 


Meneer had weer allerlei lekkere en handige dingen meegebracht voor z'n arme zus, zoals vruchtensap met heel veel vitamines, een slimme kant-en-klare aardappelpuree en ambachtelijk gemaakte grove leverpastei uit Meppel. Om maar wat te noemen. En niet te vergeten een fles advocaat en slagroom erbij...Oude vrouwendrankje? Welnee!


In oktober, vervolgens, gebeurde er van alles. Ik kreeg de 3-maandelijkse CT-scan, en tijdens het uitslaggesprek 10 dagen later werd ons verteld dat het er goed voor stond met mij: de grote tumor was niet meer te zien, evenmin als de lympheknoop, en het verdachte plekje in de linkerlong bleek onveranderd, dus niet gegroeid. Fijn, goed nieuws! Nu doorzetten met eten, en proberen wat conditie op te bouwen. Zorgen dat er weer wat vlees komt aan die spillebeentjes en die enge stokjes van armen...en zitvlees, letterlijk!

Maar het viel me zwaar allemaal. Sinds die maand komen er hulptoepen aan huis. Een fysiotherapeut die me versterkende oefeningen leert, een oncologisch verleegkundige die het medicijngebruik, mijn gewicht en de pijnintensiteit in de gaten houdt, en een psychotherapeut die me helpt met gesprekken, helpt mijn situatie te accepteren en te hanteren. Ze geeft heel bruikbare adviezen en maakt emoties los. Dat helpt.



Maar behalve ik vond ook ons 11 jaar oude wasmachientje het lastig om het leven vol te houden. Hij begon zo'n vervaarlijk lawaai te maken dat het leek alsof er boven een helicopter probeerde de lucht in te komen! Met gemiddeld 22 logees per jaar kunnen we niet zonder wasmachine. Die moesten we dus vervangen, door een even smal en klein modelletje, dat precies in onze mini-badcel past. Met hulp van de buurman de trap op gesleurd en geïnstalleerd.
En zoals we eerder hebben meegemaakt was dat niet het enige huishoudding dat ineens dienst weigerde: ditmaal het koffiezetapparaat. Snel een nieuwe gehaald, en wie schetst onze verbazing toen, zodra we die hadden uitgepakt, het oude exemplaar plots begon te sputteren - hij doet het gewoon! Blijkbaar een pestactie van het ding. Gewoon klieren. Enfin, nu hebben we een reserveapparaat achter de hand.


De op één na laatste bezoekers van 2019 waren zus Marjorie en zwager Theo. Arme Marjorie liep met een stok, omdat ze maanden geleden door een ongelukkige val haar voet had gebroken. Het begon intussen te winteren, dus het werden avonden bij de houtkachel met een boek op schoot, 


een knusse kaasfondue,




en veel praten, foto's kijken, familienieuwtjes uitwisselen. Heel gezellig met z'n vieren.

In november viel de eerste sneeuw en vierden Henk en ik onze 12e trouwdag. Met voor de gelegenheid voor mij een nieuwe, warme wollen jurk, en voor Henk een paar bijzondere, Noorse drankjes. 

Om in beweging te blijven hadden vriendin Marit en ik ons die maand aangewend om een paar keer per week samen een korte wandeling te maken. Langer dan 20 minuten trek ik het niet, dus we lopen onze straat uit tot de steigers, en weer terug. Maar op een dag verraste ze me met een alternatief: we reden in haar auto voorbij Henseid bergopwaarts, waar een uitgestrekt en doodstil bos is, waar doorheen een overzichtelijk, voor een belangrijk deel horizontaal pad loopt. In de vrieskou, maar in de volle zon wandelden we rustig, met alleen vogels en dennebomen om ons heen. Dat was heerlijk.




Daarna verzamelden we losliggende dennetakken voor de kerstversiering. Marit had er een soort picknick van gemaakt: in haar mand had ze een thermosfles verse koffie en een schaaltje met mueslirepen en chocola, 'voor de energie'! Zo lief. Marit is goud waard. 

Tenslotte december. Anne Vogel, onze geliefde achternicht, die eerst in Trondheim en tegenwoordig in Nieuwegein woont, kwam rond Sinterklaas een paar dagen logeren. Natuurlijk had ze allerlei typisch Nederlands snoepgoed meegebracht, zoals marsepein en chocolade-kruidnootjes...





Voordat ze kon vertrekken moest haar huurautootje wel eerst worden uitgegraven, zo veel sneeuw was er die dagen gevallen. 

En toen was het tijd om mijn 'kaartenmuur', de muur waarop ik alle maanden vanaf februari alle wens-, sterkte- en beterschapkaarten had opgehangen, en waar ik vanuit mijn bed in de kamer graag naar keek, te ontmantelen. Meer dan 100 kaarten! Ze zijn nu stuk voor stuk zorgvuldig in een album geplakt. 


Tijd voor het versturen van kerstkaarten namelijk. Eerst zelf maken (dat vind ik het leukst en het persoonlijkst, ook al zien ze er niet allemaal even professioneel uit) en dan in een envelop met een postzegel er op, heel ouderwets. Ik vind het jammer, dat gewone papieren post, handgeschreven kaarten en brieven uit de mode zijn geraakt. Verdrongen door digitale wenskaarten, anoniem van het internet geplukt...Soms krijg ik 3 x precies dezelfde, van 3 verschillende mensen... Ongetwijfeld even goed bedoeld natuurlijk. 




Een paar dagen voor kerst maakten we even tijd voor een kort uitje in de buurt: één nachtje in een hotel in de 'stad', het stadje Porsgunn, hier 3 kwartier rijden vandaan. We komen daar normaliter alleen voor boodschappen, eens per 3 weken, en dan is het niet meer dan met een lijstje in de hand de winkels in- en uitrennen. Nu wilden we zo graag een keer rustig door de straten kunnen lopen, een café opzoeken en ergens uit eten gaan! Vanwege het zero-tolerancebeleid qua rijden met alcohol moesten we dus wel een nachtje blijven slapen. 


Heerlijk om na al die jaren weer eens op een barkruk te kunnen zitten - ook al was de binnenstad van Porsgrunn na 18.00 uur triestig leeg en verlaten. Echt een uitbundig uitgaansleven is er niet, ook niet op vrijdagavond. Maar we vonden zowaar een eenvoudige snackbar waar ze ouderwets lekkere patat bakten, en een paar kroegjes.


Ook het hotel was akelig leeg, maar het eten en de volgende morgen het ontbijtbuffet waren goed verzorgd en lekker.


Heerlijk bed, fijne kamer en helemaal in het hartje van het centrum(pje).



Zaterdag hebben we door de winkelstraten gewandeld, een nieuwe aziatische winkel ontdekt en boodschappen gedaan, en ons eerste 'vakantietje' in 8 jaar afgesloten met het afhalen van een spannende Vietnamese maaltijd voor thuis. Het was kort maar erg lekker om even ergens anders te zijn!

Kerst: met z'n tweetjes, gewoon een beetje luitgebrieder eten dan anders,


en daarna ongegeneerd een slaapje doen.....


Oud en Nieuw gingen voorbij zonder noemenswaardig vuurwerk en geknal. We gingen rustig en vol goede voornemens 2020 in. We spraken elkaar moed in en beloofden elkaar dat we niet te lang zouden terugkijken op 2019, dat zich als een soort rampjaar aan ons had opgedrongen en min of meer in vliegende vaart aan ons voorbij was gegaan. Alsof we, half verdoofd door alles wat er gebeurde, de seizoenen nauwelijks hadden meegemaakt. Laat het nieuwe jaar alsjeblieft beter zijn dan het oude!





  

2 opmerkingen:

  1. Mooie update, en wat heb je een hoop lieve mensen om je heen! En och, wat was een rustig 2020 jullie gegund. Ik hoop dat de eerste twee maanden hard hun best hebben gedaan! Ik wilde je nog bedanken voor je mooie email waar ik zo veel in herkende - er komt een antwoord aan, dat beloof ik! Zorg goed voor elkaar

    BeantwoordenVerwijderen
  2. "Ambachtelijk gemaakte grove leverpastei uit Meppel".
    Dit zinnetje bevestigd maar weer eens hoe klein de wereld is.
    Als ik nu in mijn auto stap, dan ben ik over 10 minuten in Meppel...

    Jullie hebben het maar druk met al die logees, maar wel gezellig!
    En wel zo plezierig dat jullie nu genoeg mogelijkheden hebben om sloten koffie te zetten. Ik schoot hardop in een schaterlach toen ik over het gesputter van het koffiezetapparaat las!
    Geniet van het voorjaar en blijf knokken. Ik vind jullie heel sterk.
    H.G van Wil

    BeantwoordenVerwijderen