Terugslag, en herfstbezoek

Of dat toevallig in de herfst begon weet ik niet, maar toen de zomer op z'n eind liep kreeg ik vrij plotseling een terugslag. Het was net of de ernst van wat er de voorgaande maanden was gebeurd ineens pas goed tot me begon door te dringen. 
Het kantje-boord-gevoel, het door het oog van de naald gekropen te zijn, het denderde onverwacht hard over me heen. Ik zat en liep als een troosteloos kind te huilen om niks en alles was me teveel: het huishouden, koken, de beestjes, het gedoe met de sondevoeding en het minutieus in de gaten houden en registreren wat en wanneer ik allemaal moest slikken om iets te kunnen doen elke dag. 

'Ik geloof dat ik even moet optreden' zei Roely toen ze belde en ik weinig meer deed dan een beetje stom zitten snikken in die telefoon. En Roely zou Roely niet zijn als ze de daad niet bij het woord zou hebben gevoegd. Jawel, een week later was ze er, dit keer samen met Ton. Om ons te kunnen vasthouden, geruststellen, moed inspreken, steunen.  Met woorden, daden en dingen...

Nou heb ik zo al iets tegen coniferen, maar het oude gedrocht dat achterin de tuin stond lelijk te zijn was ons beiden een doorn in het oog; hij werd steeds bruiner en hield het zonlicht van onze groententuintjes tegen. Nu kwam de electrische zaag die broer Bert die zomer had achtergelaten, omdat hij hem zelf niet meer nodig had, heel goed van pas. Ton en Henk slaagden er in de dikke stammen klein te krijgen en af te voeren. 

Klus geklaard! Natuurlijk werden ook dit keer de emmer met sop en andere schoonmaakmiddelen niet onberoerd gelaten...De keuken kreeg en beurt, en ook de ramen waren na een poosje weer zo dat we er zowaar doorheen konden kijken. Fijn!

Voordat Roely en Ton vertrokken hadden andere vrienden er in allerijl voor gezorgd dat ze niet met lege handen op Solvik zouden arriveren - en dat is een understatement! Ze hadden met z'n allen een enorme koffer volgepropt met cadeaus en cadeautjes, het was een troost-en steunkoffer geworden van de bovenste plank. Boeken, uitgebreide knutselpakketten, lekkere verwendingen als kaas en stroopwafels en chocola en teveel om op te noemen. En de grootste en belangrijkste verrassing was wel: een verse schapenvacht! 

Vrienden Marieke en Wim kennen mensen die schapen houden, en ze hadden gehoord dat ik last had van doorligproblemen. Liggen op echte een schapenvacht kan dan uitkomst bieden, dus ze hadden zich gehaast er eentje te bestellen. De vast was groot en vers, nog nat toen Roely en Ton hem uitpakten - maar na een paar dagen kon ik er heerlijk op liggen!

Even later bracht de oncologisch verpleegkundige die mij elke week een bezoek brengt, een speciale doorligmatras voor op het bed in de kamer, en een soort luchtkussen om op te zitten. Ik had (en heb) zo weinig 'spek op de botten', dat het huidweefsel en spierweefsel en weet ik veel afsterven, zodat ik als het ware rechtstreeks op de botten zit en lig. En dat doet pijn. Zo'n vacht verzacht de zere plekken - dank Marieke en Wim! En verder is het een kwestie van aankomen, dus eten. Dat blijft een probleem.

We waren net een dag logeeloos toen ik 's avonds laat ineens moest overgeven, en wel zo heftig dat de sondeslang mee naarbuiten kwam. Ik kreeg hem met geen mogelijkheid meer terug in mijn keel en slokdarm, beetje paniek, en toen heb ik het geheel maar uit m'n neus getrokken en m'n gezicht bevrijd van de pleisters. Pfffff, na ruim een half jaar zonder dat rottige slangetje en al het georganiseer er omheen! Wat een opluchting!

De dag daarop kwamen zus Patricia en haar dochter Machteld ons een weekend gezelschap houden. 

Dat werden een paar dagen van veel bijpraten en herinneringen ophalen. En af en toe buiten kunnen zijn, op een zonnige herfstdag. 

Was gezellig dames!

Eind september, herfst in volle glorie. Eindeloos mooi blijft het, die kleuren. En dat uitzicht, dat elke dag anders is, en nooit verveelt.