woensdag 29 januari 2020

Oude vrienden

Oud is hij niet, Piet, maar wel een oude vriend van ons. Piet is een tuinder uit het Westland, die een paar jaar eerder dan wij naar Noorwegen kwam. Toen wij nog in Nederland woonden hebben we elkaar destijds leren kennen via zijn weblog, waaruit we veel informatie haalden over het leven hier, en dan in het bijzonder over Telemark, waar we uiteindelijk terecht zouden komen. Eenmaal hier werden we vrienden.
Na een teleustellende start als groentenkweker in Drangedal woonde en werkte Piet een paar jaar in het 'ecodorp' Hurdal, boven Oslo, maar toen het ook daar niet helemaal naar wens verliep vond hij een plek in Andebu, vlakbij Sandefjord - voor ons bereikbaar voor een dagje op en neer. Dus hebben we eindelijk eens de tijd gemaakt om hem daar op te zoeken. 



Even buiten het dorp Andebu ligt Vidaråsen landsby, een leefgemeenschap waar mensen samenwonen en -werken met mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking. Er zijn schapen, koeien en varkens, eenden en kippen, akkerbouw en groententeelt, kassen met fruit en kruiden, een kaasmakerij en nog van alles en nog wat, zodat de leefgemeenschap zoveel mogelijk zelfvoorzienend is. 





Heel erg leuk om door Piet over het landgoed te worden rondgeleid, de dieren te zien en iets te begrijpen van het idealisme waarmee mensen op een vredelievende, dier- en natuurvriendelijke manier daar het leven aangenaam proberen te maken voor iedereen. 




Het was indrukwekkend - en voor ons een heerlijk dagje uit, met gelukkig stralend weer.

Eind juli kregen we in het ziekenhuis in Skien goed nieuws: de grote tumor in mijn long bleek nauwelijks meer te zien te zijn, mijn slokdarm, luchtpijp en ruggegraat waren bevrijd van de klemmende lympheknoop. De heftige doses bestraling en chemotherapie in Oslo hadden dus goed werk gedaan! Nu proberen weer op gewicht te komen, aan mijn conditie te bouwen  en minder afhankelijk te worden van de morfine en andere pijnstillers. 

Het was fijn om dat hoopgevende nieuws te kunnen delen met andere oude vrienden, Geert en Maria, die die week bij ons logeerden.   


Tijd om dat te vieren dus, met een serieuze toepasselijke wijn, en 's morgens eitjes van eigen kippen bij het ontbijt,


maar ook tijd voor wat hulp: Maria met de stofzuiger in de weer, Geert met onze oude pc die voor ons onbruikbaar was geworden maar weer tot leven gewekt kon worden, en samen kookten ze een spannende en gezonde maaltijd voor ons vieren. 


Waar ons bootje het tijdens Geert en Maria's vorige bezoek had laten afweten kon er nu gelukkig wel gevaren worden. 




Ze gingen weer huiswaarts op de dag dat Geert jarig was; thuis kon hij nog even op z'n Noors nagenieten, met een origineel Noors biertje dat wij in z'n bagage hadden gestopt. 


Een paar dagen later stonden de volgense oude vrienden alweer voor de deur: Herman en Froukje maakten de reis vanuit Groningen, hun eerste keer in Scandinavië. Met hen maakten we een wandeling door Drangedal centrum (= 2 ongezellige straten en anders niks, maar wel een prachtig 'waterfront' aan het meer), 


en dronken we koffie op het enige terras van het dorp, waarbij we overigens nauwelijks stil konden zitten omdat het er wemelde van de wespen, die vooral veel belangstelling hadden voor onze stukjes taart. 



Ook Herman en Froukje hebben op een van die dagen een heerlijke maaltijd gemaakt.



Na hun Noorse dagen brachten Herman en Froukje nog stukjes vakantie door aan de kust van het zuiden van Zweden en bij kennissen in Denemarken, en eenmaal thuis was er niet eens tijd om de jassen uit te trekken, zo erg had poes Jopie hen gemist....  


In augustus trouwde nicht Anne, inmiddels weer vanuit Trondheim naar Nederland verhuisd, met haar Pieter - een ceremonie die we jammer genoeg niet konden bijwonen, en een groots feest waar we graag bij zouden zijn geweest. 



In die maand kreeg ik ook een goedbedoelde preek van onze huisarts. 'Je bent niet dood, maar leven doe je ook niet echt!' zei hij. Hij bedoelde dat ik het leven moest leren omarmen: opnieuw plezier hebben in eten, leuke dingen doen, een pizza kopen (op worstjes grillen na zo'n beetje het hoogste goed in dit land) en een fles wijn halen, en ook mezelf beter voelen, bijvoorbeeld door naar de kapper te gaan...Dat laatste heb ik gedaan - de kapper kon natuurlijk niet veel meer dan hier en daar een raar plukje wegknippen, maar toch, het resultaat vonden we acceptabel. Nu nog wat groeien, dat minikapsel.


4 opmerkingen:

  1. Dat korte koppie staat je anders best leuk en je ziet er op de foto al weer stukken beter uit. Leuk geschreven allemaal weer.
    Wil

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dank je Wil! Als je lang haar gewend bent, zoals ik, is het wel koud hoor, zo'n kort koppie! Maar wel makkelijk.

      Verwijderen
  2. Lieve vrienden, wat een leuke verrassing dat je iets over dat gezellige bezoek blogt! Voor mij mag het voorjaar beginnen hoor. Deze winter lijkt nergens op tot nu toe! Gaan we weer met de handjes in de grond! Groetjes, Piet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen