Moeilijke maanden - de aanloop

Bijna negen maanden verder....Ik ben er weer, of nog. Thuis. Alive en niet dat je nou zegt van kicking (nog geen deuk in een pakje boter eerlijkgezegd), maar toch. 

Toen ik in februari naar Oslo vertrok was dat in de sneeuw; nu ligt er weer een dik pak, waardoor er schitterend licht is in de kamer. De vogelvoederhuisjes die ik vanuit huis kan zien worden aan de lopende band bezocht door allerlei soorten meesjes, roodborstjes en boomklevertjes, en de vetbollen worden elke dag verslonden door Vlaamse gaaien.

Negen maanden kan ik niet zomaar even bijbloggen, maar ik kan wel een poging wagen om kort verslag te doen van die tijd. Vanaf februari, in vogelvlucht en in stukjes. 

Troostrozen! 

Van buurvrouw Marit, die ze kwam brengen toen duidelijk was geworden dat ik voor langere tijd zou worden opgenomen in het Ullevålziekenhuis in Oslo, hét ziekenhuis dat gespecialiseerd is in kanker. 
Marit heeft me in die aanlooptijd geweldig geholpen met de formaliteiten, en dat waren er nogal wat. 
Ik vond het lastig om aan de telefoon de mededelingen en instructies te begrijpen, over wat ik voorafgaand aan de opname allemaal moest doen en regelen. Gelukkig nam Marit de moeite om geduldig het ziekenhuis, de mij toegewezen contactpersoon en het 'patienthotell' te bellen, zodat ik wist waar ik aan toe was. 
In verband met de afstanden hier (Henseid - Oslo is 3 uur rijden) kun je logeren in het patiëntenhotel, een complex met miniappartementen op het Ullevålterrein. Henk en ik brachten daar eind februari een paar nachten door, omdat er overdag allerlei voorbereidende onderzoeken gedaan moesten worden op verschillende afdelingen. Tatoeages zetten bijvoorbeeld, om het te bestralen veld op mijn borst en rug heel precies af te bakenen.

Aanmoedigingsfruit! 

Van Amber en Marco, onze vrienden uit Ulefoss. Ze kwamen met een bomvolle bak heerlijke vruchten, toen we net te horen hadden gekregen dat de longkliniek in Oslo een curatieve (dus niet palliatieve) behandeling wilde proberen. 

Inmiddels was ik zo dun en zwak geworden dat ze me in het Ullevål een week voordat de behandeling zou starten alvast wilden opnemen, maar dat zag ik helemaal niet zitten, zomaar ineens alles achterlaten! Dus kreeg ik nog een week respijt en kon ik thuis rustig bedenken wat ik mee wilde nemen, voor een verblijf van zeven weken. En lijstjes maken voor Henk, met huishoudelijke dingen die ik normaal voor mijn rekening neem en die tijdelijk door hem gedaan moesten worden. De poezen, de kippen, de wasmachine, de afvalophaaldienst, de voorraden in de vriezers en dat soort dingen.  

Warme slofsokken!

Van vriendin Ria, die ze opstuurde omdat ze weet dat ik altijd koude voeten heb. Heerlijk voor in het ziekenhuis en in het patienthotell. 

Het appartement daar heeft een kleine huis- annex slaapkamer, met een bankje, een stoel, een klaptafeltje met stoeltje, een kastje en een tv, en natuurlijk een bed. Met een fantastische matras en vele kussens. 

Daarnaast is en een smal gangetjes met garderobekast en een ruime badkamer met douche en wc. Simpel, overzichtelijk en van alle gemakken voorzien. Niet erg mooi, behalve dan het behang, Japans aandoend, in pastel met vreedzame vogeltjes.  

En was de reden voor mijn verblijf niet echt fijn, ik voelde me in dit minihuisje, met centrale verwarming (wat een luxe, dat was lang geleden!) en het enorme raam met het weidse uitzicht, al heel snel op m'n gemak. Ook al was dat uitzicht niet direct verheffend, of liever gezegd ronduit macaber....

Pal voor het patienthotell ligt een uitgestrekt kerkhof, aangelegd langs strakke lijnen, met hoge bomen, en toen nog alles onder een dikke sneeuwdeken. 

Ik probeerde een selfie te maken, maar het duurde even voordat ik in de gaten had hoe dat precies moest - zo voor de spiegel in het gangetje was in elk geval niet de juiste manier...

Zó wel dus, met een verbeten trek van inspanning, dat wel. Maar ik wist dat mijn haar zou gaan sneuvelen en wilde even vastleggen hoe het er uitzag voor de kaalslag. 

In het eerste weekend van maart hielp Henk me, tussen de CT-scans, bloedafnames en gesprekken met de specialisten door, om het kamertje een beetje gezelliger in te richten en had ik me voor de komende weken naar behoren gesetteld. 

Toen riep de plicht, het werk op de slachterij in Drangedal, Henk weer terug naar huis. De vier dagen zorgverlof die hij van zijn werkgever had gekregen waren inmiddels opgebruikt; zorgverlof voor een partner bestaat niet in Noorwegen, maar als je geluk hebt geeft je baas je een paar dagen. Met al het heen en weer rijden naar de ziekenhuizen in Skien en Oslo waren die vier dagen al snel verspeeld en moest hij vrije dagen nemen (en dus niets verdienen) als hij me wilde opzoeken. Dat zou niet erg nodig zijn, omdat mij was beloofd dat ik in de weekends naar huis mocht. Helaas lep het anders - maar daarover meer in een volgend blogje.