Op 4 januari hadden we nog uitgebreid mail-contact, Saskia en ik. We zouden elkaar een paar dagen later zien, in Amsterdam op Patricia's verjaardag. Maar ploseling bleek Saskia heel erg ziek en op die bewuste dag lag ze op de intensive care. Behandelingen sloegen niet aan, chemokuren baatten niet meer.
En nu, nauwelijks een maand later, eergisteren, is ze overleden.
We kunnen het ons bijna niet voorstellen en zijn er stil van. Verslagen.
Saskia en Patricia waren, aanvankelijk buren, ik denk al zo'n 40 jaar lang gezworen vriendinnen. Zij, en hun mannen, hebben veel lief en leed gedeeld, hun kinderen groeiden gezamenlijk op en zijn nog altijd met elkaar bevriend.
Saskia was behalve Patricia's beste vriendin ook haar trouwe steun en toeverlaat, zeker na de dood van Kees. Ze was een fijn en goed mens, die met haar onverwoestbare gevoel voor humor en Amsterdamse nuchterheid veel wist te relativeren. En nu is ze ineens weg.
Met Kerst schreef ze ons nog dat ze deze zomer, net als twee vorige zomers, weer samen met Patricia wilde komen logeren, en helpen in de keuken. Zoals ze toen samen kilo's pruimen en ananassen hebben zitten schoonmaken. En manden vol was opvouwen. Op lange zwoele zomeravonden zitten lezen op het terras. Genieten van een glas wijn, het uitzicht, de bloemen, de kippen. Een tochtje maken met z'n vieren. De slappe lach hebben.
Voorbij. Voorgoed voorbij.
Het boek Saskia is abrupt dichtgeslagen, terwijl het nog lang niet uit was.
Ook wij zullen dit mooie mens heel erg missen. We leven op afstand en in gedachten mee met Hans, Merel en Sarah - en met Patricia.
Vaarwel, lieve Saskia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten