dinsdag 31 januari 2017

intermezzo (2): Amsterdam, Bilthoven, Utrecht

Die zondag verlieten we Friesland en reden we naar Amsterdam om daar de verjaardag van zus Patricia bij te wonen. 



Sorry zus, er is niet veel goeds bij de foto's van die middag, helaas: alles is nogal overbelicht of bewogen. 
En bewogen was de verjaardag ook letterlijk, omdat net bekend was geworden dat Saskia, Patricia's beste vriendin, heel ernstig ziek is. We hadden ons er op verheugd ook haar bij deze gelegenheid weer eens te zien, maar ze lag doodziek in een ziekenhuisbed. 

Ondanks deze asgrauwe domper was het, met de bijna volledige familie bij elkaar, een ouderwets knus bijklets- en lachgebeuren, met een fantastisch buffet van uiteenlopende lekkere dingen, liefdevol in elkaar gezet door Lily en Joost. 



Broer Bert stond er op een portret te (laten) maken van de 4 inmiddels lichtelijk bejaarde 'kinderen' De Jong, wat eerst niet eenvoudig bleek, 


maar uiteindelijk toch dit opleverde: 




Zie hier de jarige met haar broer en beide zusters. Slappe lach als vroeger. 

Vroeg in de avond namen we afscheid van de familie en voegden we ons in Bilthoven bij Roely en Ton, waar ons alcoholische versnaperingen, verhalen en een logeerbed wachtten. 
Vertrouwd en ongedwongen als vanouds, huize Thiers-Kuus. 

Maandag, weer een druilerige grijze dag - écht Hollands weer, vinden wij nu - waren we in Utrecht, en wel meteen op onze oude stek in Wittevrouwen: de Dekhuyzenstraat. 
Daar belden we bij 3 verschillende appartementen aan om achtereenvolgens 3 geliefde medebewoonsters c.q. vroegere buren te bezoeken. Eerst Mieke, toen Anne en tenslotte Leida, bij wie ook Mia op de koffie kwam. Er was niet veel tijd, en foto's maken is erbij in geschoten, maar toch fijn om ze allemaal eventjes te kunnen zien en spreken. Alleen raar om niet de sleutel in de deur van nr. 29 te kunnen steken. Waar ik 22 jaar heb gewoond...

Van Utrecht zagen we verder niets dan een winkelcentrum, waar we in sneltreinvaart nog de ontbrekende boodschappen konden inslaan, en daarna terug naar Bilthoven. Roely en Ton hadden bedacht dat het gezellig zou zijn om te gaan borrelen en eten in hun stamcafé, 


en dat bleek zo te zijn. We werden zowaar vergast op een gratis theatervoorstelling: de plaatselijke rotary had juist die avond en die plek uitgekozen voor de nieuwjaarsborrel - wat een vermakelijke show was dat! Vanaf een mijl herkenbare types, met een hoog gehalte aan rode 'pantalons', casual colbertjes, amicale schouderklappen, allemaal reuze vrinden, met de juiste aardappel-in-de-keel-tongval. Wij als gepeupel mochten dat aanschouwen, en waanden ons in een live-opname van een Koot en Bie-scene.


De verrassingen waren nog niet op. We zouden gevieren met een taxi naar huis, maar toen die voorreed bleek het tot onze stomme verbazing helemaal geen taxi, maar Ria in haar auto, met Marieke bij zich! En eenmaal bij Roely en Ton thuis was daar ook Vera - hadden ze toch een klein reünietje bekokstoofd, de voormalige BRU-collega's....







Zo bleef het die avond nog lang onrustig in Bilthoven...

Dinsdagmorgen was het uit met het uitje en de pret. Met uitpuilende koffers (gelukkig kwamen ze nog net niet aan het maximaal toegestane gewicht) over de verschrikkelijke 8-baans (of wat is het) snelweg tussen duizenden auto's naar Schiphol. Toen we vlak voor de eindbestemming bij een pompstation langs die snelweg moesten tanken en buiten een korte rookpauze namen, konden we elkaar bijna niet verstaan - zo'n onaflatend geraas! Natuurlijk was er file, je bent in Nederland of niet, maar we waren op tijd voor het inleveren van de huurauto, een snelle slag in een taxfreeshop, een kop koffie en hup de cityhopper in. 

We zaten niet naast elkaar dit keer en ik dacht heerlijk 1,5 uur te gaan zitten lezen, maar heb m'n boek niet open gehad: mijn reisgenote bleek ook een in Noorwegen wonende Nederlandse en die 1,5 uur kletsten we zonder pardon voorbij. 

Barend wachtte ons op bij het vliegveld en reed ons veilig naar huis; onderweg kwamen we zo nu en dan een auto tegen. Wat een verademing. 
Van de sneeuw was niet heel veel meer overgebleven, maar het zag er nog steeds prachtig uit in Henseid en het meer is stijf bevroren.





Thuis was al het gedierte zonder kleerscheuren onze vierdaagse afwezigheid doorgekomen, goed verzorgd door de plaatsvervangende Heer van Solvik.






Barend had zijn eenzame tijd gebruikt om in alle rust verhalen te schrijven, waaruit hij ons de avond voor zijn vertrek voorlas. Leuk, is misschien best een uitgever voor te vinden. 



Barend naar huis (tot ziens, we weten je te vinden als we weer een keer weg moeten!), Henk weer naar de kippenslachterij, ik weer aan de slag in de winkelkeuken, want er lag een bestelling van maar liefst 60 potjes jams en chutneys op ons te wachten, van de inmiddels vaste afnemer van onze producten in Langesund. 

Einde intermezzo dus. Het is voorbij gevlogen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten