Vliegende keep of kip

Het is inmiddels al weer een maand of zeven geleden dat ik opnieuw een carrieremove heb gemaakt.
Voor de trouwe lezers van onze blog zal het duidelijk zijn dat Solvik Mat (nog) niet voldoende oplevert om met z`n tweeën van te kunnen leven. Daarnaast is de verhuisbranche kennelijk geraakt door wat lijkt op een recessie in de Noorse economie. Er is op dit moment voor mij weinig in te verdienen.
Maar de schoorsteen moet ook hier blijven roken en dan niet alleen door de houtkachel te stoken.
De kans om voor 3 dagen per week bij Holte Gård, de plaatselijke kippen-, eenden-, en ganzenslachterij te komen werken heb ik dan ook met beide handen aangegrepen.

Ik moet zeggen dat de eerste werkdagen mij wel enigszins overrompelden. Wat verdwaasd liet ik mij door een aantal vrouwelijke collega's voorzien van beschermende kleding, want, zo werd mij verzekerd: ' you will get wet and very dirty..' Een heerlijk vooruitzicht and o so true!
De confrontatie met een werkplek waar de 'inhoud van het gedode dier' je om de oren vliegt en spettert was indrukwekkend. Maar ook dit went, en nu sta ik er middenin. 

De slachterij is een kippenhok op zichzelf. Een gekakel en gesnater van heb ik jou daar, door het personeel afkomstig uit 10 verschillende landen (Polen, Litauwen, Estland, Roemenië, de Philippijnen, Birma, Eritrea, Ethiopië, Nederland) en een enkele verdwaalde Noor. Ze communiceren met elkaar in hun eigen taal en/of in een mix van Engels en Noors. Het niveau van die mix is nogal wisselend, zal ik maar zeggen. 
Het niveau van de gebarentaal (bijna vergeten te noemen) daarentegen is algemeen hoog. De met-handen-en-voeten-communicatie en, niet onbelangrijk, een flinke dosis humor, zorgen ervoor dat het aan het eind van een werkdag toch allemaal weer goed is gekomen. Ondanks regelmatig voorkomende obstakels, zoals geen water of te weinig waterdruk, geen warm water, stroomonderbrekingen, collega`s die in de winter op het steile, glibberige weggetje naar de slachterij blijven hangen, en nog wat van die ongemakken. Je kunt je er druk over maken, maar ik ben kennelijk al zo vernoorst, dat ik er laconiek onder blijf, net als mijn Noorse bazen en het internationale werknemerscollectief.

Het wekt nauwelijks verbazing meer. Wat dat betreft is er geen dag hetzelfde. 
Heerlijk die afwisseling, want die zit niet in de dagelijkse handelingen op de slachterij. De levenloze eendjes en kippetjes komen hangend aan een rail in rap tempo voorbij, wachtend op een volgende behandeling. Ze vliegen je om de oren. Ik sta inmiddels op verschillende posities in het speelveld: ik ben voorstopper bij het plukken van de eendjes, sta in de lijn bij het trekken (leeghalen) van de beestjes en ben vliegende keep bij het wassen van de kippetjes voor ze doorgaan naar de verwerkingsruimte. Voor bijna alle werkzaamheden ben ik nu ook sterwisselspeler!

Toegegeven, dit is niet het soort werk waar ik naar uitkeek, toen we besloten naar Noorwegen te verhuizen, maar soms lopen de dingen anders dan gepland. De banen hier op het platteland liggen nou eenmaal niet voor het oprapen en dankzij dit werk kunnen we in dit prachtige land blijven wonen. Het is ook nog eens eerlijk werk, dat hoort bij de consumptie van dierlijk voedsel.  

Bij sommige fabrieksmatige werkzaamheden, is het een kwestie van 'blik op oneindig en verstand op nul'. Dat laatste kost mij wat moeite, dus benut ik die tijd om te denken aan leuke dingen, na te denken over wat er thuis in ons bedrijfje nog moet gebeuren, en te filosoferen over het leven in het algemeen..
Wat dit mij in ieder geval oplevert is respect voor mensen die dit 'vuile' werk willen doen. Voor mensen uit alle windstreken, die om wat voor redenen dan ook, hier naartoe zijn gekomen.

De schoorsteen rookt hier inmiddels. De paasvakantie zit er op en morgen weer aan de bak!