Winterwerken

Vanaf de kerstdagen tot begin maart is het hier overal stiller dan anders, dus ook in onze winkel. De Noren haasten zich na hun werk blijkbaar naar de warme kachel thuis en komen verder nauwelijks de deur uit. 
Behalve in het weekend. 'Wanneer gij vrij zijt dient gij buiten te zijn, ook bij min 20', ik heb de indruk dat iedereen hier met dit gebod wordt grootgebracht. En buiten zijn betekent dan vooral met sport bezig zijn. 

Dat is: bij mooi weer naar het dichtstbijzijnde skigebied of de spannendste langlauflbaan, of in een padvindersoutfit en met een jachtgeweer op de rug het bos in, ook leuk. Kijken of er nog iets valt te schieten. Of in een soort isolerend astronautenpak in de sneeuw gaan zitten om fabrieksworstjes te grillen aan een stok, boven een kampvuurtje. Of, ook heel vermakelijk, met een berenmuts op het hoofd een gaatje boren in het bevroren meer, daar een lijntje in hangen, en op een klapstoeltje gaan zitten wachten op een visje. 

In deze periode kwamen er een enkele keer klanten in de winkel en hadden we maar een paar cateringopdrachten, maar het hield bepaald niet over. 
Niet goed voor onze welvaart, geen rinkelende kassa, maar wel fijn voor ons welzijn: rust in de tent, tijd om energie op te bouwen voor het nieuwe seizoen. Broeden op ideeën over marketing, verbetering van de vormgeving, vernieuwing van website en brochures, uitbreiding van ons assortiment, verbreding van onze klantenkring, van die dingen. 

En ook: bijwerken van de administratie, prettig gestoord natuurlijk door de zwarte monsters;

het repareren van een stapeltje spijkerbroeken - al is dat helemaal niet trendy tegenwoordig:

toen mijn laatste hele spijkerbroek op de knieën was gescheurd en we in de stad een nieuw exemplaar gingen kopen was ik even bang dat het personeel van de winkel me zou verdenken van poging tot diefstal. We moesten in de rekken namelijk flink zoeken naar spijkerbroeken zonder scheuren op kniehoogte! Eigenlijk liep ik er dus heel modern bij, wist ik veel. Maar misschien zetten we met opgelapte knieën wel een volgende trend. Retro.

Ons voorheen verveloze brouwkamertje heeft nu een vrolijke opknapbeurt gekregen,

en ook het bevlekte keukenkrukje, gezien mijn lengte een onmisbaar hulpstuk in het hele huis, heeft een gedaanteverwisseling ondergaan. Nouja, is nu gewoon wit. 

De van de ondergang geredde stoeltjes (de buurman wilde ze dumpen, wij hebben ze een nieuwe loopbaan gegeven als terrasstoeltjes) zijn van kleuren voorzien die matchen met het interieur van de winkel, en een oude plaid bood zich spontaan aan ter verknipping, zodat de verschoten kussens in een bijpassend nieuw jasje zijn gestoken. 

Het eenpersoons logeerbed heeft eindelijk een eigen winterdeken gekregen:

gebreide lapjes van restwol op de bovenkant, vastgenaaid op warme fleeceplaids. 

Dan was er nog een flinke bak met opgespaarde kaarsstompjes en niet helemaal opgebrande waxinelichtjes, die weer nieuwe kaarsen zijn geworden - 

en als je rolletjes krantenpapier met een draadje vastmaakt en voor de helft in gesmolten kaarsvet doopt krijg je heel bruikbare kachel-aansteek-dingen. Hoef je niet van die ontbrandingszakjes of aansteekblokjes te kopen. Heerlijk suf werk om te doen, maar het loont best de moeite.

Na 1 januari begint iedereen hier (horeca, winkelketens, media) alweer te roepen dat het binnenkort Pasen is. Jawel, op weg naar de volgende feest- en dus vrije dagen! 

Hopelijk trekt het voor ons dan ook weer aan, wat de business betreft. 

Zover is het nog niet: het Tokemeer is nog steeds een grote ijsvlakte, 's nachts is het met gemak nog min 10 en overdag, zeker als de zon schijnt, en dat was de afgelopen weken vrijwel onafgebroken zo, komt de temperatuur soms eventjes boven nul. 

De basilicumzaadjes zullen nog even moeten wachten. Er komt nog sneeuw aan. Maart he.