Een voorbeeld uit die laatste serie is de regen, die in september plotseling met bakken tegelijk uit de hemel bleef komen. Het hield niet op, en hoewel het elders in het land vele malen heftiger was dan in Telemark, veroorzaakten de watermassa's samen met een storm ook hier zichtbare schade. Gelukkig niet aan ons huis; om ons heen vlogen hoogstens de nodige emmers, bloempotten en andere losse spullen door de lucht, maar op straat was het anders: het wegdek spoelde hier en daar weg, waardoor er grote gaten werden geslagen en er grind- en modderstromen ontstonden.
Het weggetje naar Marits bedehus was grotendeels vernield, veranderd in een schots en scheef rotspad vol gevaarlijke gaten, zodat Marit moest worden ontzet.
Toen de regen eindelijk uitgeregend was, was er nog een reddingsactie noodzakelijk: ons bootje stond vol en dreigde te zinken...
Geen natuurgeweld, maar pure pech was het dat iemand tijdens een nacht in Oslo in Theo's auto wist in te breken. Dat was aan het begin van zijn en Marjorie's vakantie - ze waren nogal haastig uit Nederland vertrokken, hadden een beetje 'onoverzichtelijk' gepakt en braken zich de volgende paar dagen het hoofd over wat er nu precies was gestolen.
In elk geval waren de tassen met veel van de spullen die ze op bestelling voor ons hadden meegenomen verdwenen, helaas. Wat een rare inbreker, dachten we. Wie jat er nou vanillestokjes, leesbrillen, gebitsreinigingstabletten en keukenhanddoeken? En nog wat kleine, onbetekenende spulletjes, uit de huisraad van mijn overleden moeder?
Gaandeweg de vakantie werd echter duidelijk dat de dief toch wel oog had gehad voor handel. Zo bleken onder meer Theo's dure camera en waardevolle verrekijker tóch niet elders in de bagage te zitten, maar gewoon verdwenen. Pech! Of toch misschien die auto niet helemaal goed op slot gedaan?
Er is kennelijk vaker iets mis in de communicatie tussen Theo en zijn Saab, zo ondervond een bloemenperkje op het terrein van de vriendelijke buurtgenoten, bij wie Theo en Marjorie fruit mochten plukken. Handrem net niet goed genoeg aangetrokken, geparkeerde auto langzaam een stukje hellende tuin afgegleden, perkje met dahlia's platgewalst. Stom.
'De enige rode die we hadden!' jammerde de vrouw des huizes...
Hilarische bloopers zijn er ook. Zoals die keer toen Marjorie twee wildvreemde mensen die buiten voor de winkel een ijsje zaten te eten, beleefd een hand ging geven, omdat ze dacht dat het onze buren waren...(die klanten hebben we nooit meer teruggezien).
Of toen diezelfde Marjorie vanaf het balkon een toevallig voorbijwandelende vrouw enthousiast feliciteerde met de geboorte van haar tweeling. Alleen was het niet deze buurtgenote (zelf grootmoeder), maar de dochter van onze buren, die de vorige dag moeder geworden van twee dochters en nog in het ziekenhuis lag. Oeps...
En dan die typisch Noorse klippfisk, die Henk wel een keer zou klaarmaken. Op de rotsen in het Noorden gedroogde en gezouten kabeljauw, het moet een delicatesse zijn. Maar dan wel nadat je de dikke lagen zout er van af hebt laten weken...Na de eerste hap hebben we van verdere consumptie af moeten zien, zeg maar. Allebei nog dagenlang aan de kraan gehangen.
Toen in het najaar de enorme berg stookhout naarbinnen moest, hielp Olav Henk daarmee: samen gooiden ze de ruwe blokken berk door een open raam de schuur in, waar het droog ligt. En ineens stond Olav met een bebloede kop bij mij in de keuken. 'Ik dacht dat hij m'n vriend was!' snotterde hij - had een door Henk ietsjes verkeerd gemikt stuk boom op z'n gezicht gekregen. Ai...
Een bijna-blooper is dat ik op een rekening, gericht aan een wanbetalende klant, heel groot PREI! had geschreven, in plaats van AANMANING! Die woorden lijken in het Noors nogal op elkaar namelijk. Bijna-blooper, want Henk zag het gelukkig op tijd. Saved by the bell.
Meer van de categorie grappig was het geval van de dames die mij in de winkel kwamen complimenteren met dingen die ik nooit gemaakt heb. De ene vroeg naar de heerlijke abrikozenjam die ze vorig jaar had gekocht ('eh, nee sorry, die hebben we deze keer niet'), en een paar dagen later kwam de andere vertellen hoe geweldig goed de rabarberjam was bevallen - 'maar ik zie het niet staan, zeker uitverkocht?' 'Rabarberjam? Ja, nee, die is op...'.
Leugens, want we hebben nog nooit iets gedaan met abrikozen, noch met rabarber.
Maar bedankt voor de suggestie, iets voor het volgende seizoen!
Tenslotte nog een stommiteit mijnerzijds. Voor de verkoop maak ik pindarotsjes, maar dan anders: bergjes van witte chocola, met gepofte rijst. Die moeten dan in een koele omgeving hard worden en de eerste keer had ik bedacht dat de voorraadkamer achter de winkel daarvoor een goede plek zou zijn. Iemand vond dat overduidelijk een briljant idee:
van de 20 bergjes waren er na een uur op wonderbaarlijke wijze nog maar 18 overgebleven. Ergens moet er een kotsmisselijk muisje rondlopen. Met kiespijn.
Wel naar als zulke dingen je overkomen maar voor mij als lezeres helemaal geweldig om het te lezen ! Groetjes Rini
BeantwoordenVerwijderen