Neef Bertus Vogel, sinds heel veel jaar alleen nog ontmoet bij anderssoortige reünies, lees begrafenissen, kwam met dochter Anne langs. Ze hadden Anne's huisraad vast naar Trondheim gebracht: Anne heeft een promotieaanstelling aan de universiteit daar en zal dus een paar jaar in Trondheim wonen en werken. Op de terugweg naar Langesund deden ze Solvik aan, waar op diezelfde dag zus en zwager Marjorie en Theo arriveerden, zoals gebruikelijk aan het begin van hun vakantie.
Het was een gezellig weerzien, helaas veel te kort om zoveel voorbije jaren even bij te praten. De volgende morgen moesten Bertus en Anne namelijk weer naar huis.
Marjorie bood aan weer flink veel koekjes te bakken voor ons - in een kleine zakjes van cellofaan op een mooie schaal op de toonbank worden ze aardig verkocht - maar toen we een flinke cateringbestelling kregen voor de volgende dag moesten de koekjes daarvoor wijken. De winkelkeuken is namelijk wel ruim, maar om 7 tapasschotels te kunnen samenstellen hebben we echt alle ruimte nodig.
Dus maakten wij de bestelling klaar, en kookten Marjorie en Theo boven voor ons vieren. En dat deden ze de volgende dag nog een keer, zodat wij de tijd hadden om alles in gereedheid te brengen voor de markt in Bø, een plaatsje zo'n 50 km verderop, waar Solvik Mat voor was uitgenodigd. Die zaterdag was het eigenlijk een internationaal muziekfestival, middenin het dorp, met wat standjes met van alles en nog wat er omheen.
Stralende dag, zeer geanimeerd festival met niet de minste bands en wij stonden pal naast het muziekpodium, zodat we gratis konden genieten van de optredens. Onder meer van de Ierse band Tupelo, met een aanstekelijk repertoire van folkpop of hoe noem je dat genre, vooral gespeeld op traditionele Ierse instrumenten, zoals fiddle en tin whistle, echt lekkere muziek en vrolijke ballades.
Zij en de andere bands waren op toer vanuit Oslo en speelden 's avonds weer, maar daarvoor moesten kaarten worden gekocht.
Tussen de concerten door werd er telkens behoorlijk wat bij onze stand gekocht. In het begin van de middag kwamen Marjorie en Theo ons nog gedag zeggen: ze trokken verder naar het Noorden om weer een ander stukje van dit langgerekte land te exploreren.
Tijdens het festival kregen we van Nederlandse kennissen een tip over te plukken fruit: ze beheren de tuin van een leegstaande pastorie in Ulefoss, waar het wemelde van de frambozen, zwarte bessen en rode bessen. Teveel voor hun gezin, om te plukken en te verwerken. Daar hadden we natuurlijk oren naar, dus reden we een paar dagen later naar die plek, een schitterende plek met een schilderachtige pastorie en een weelderige tuin er omheen, om gevieren emmertjes en bakjes vol te verzamelen.
Tot onze verrassing hadden Wilfred en Rita ook nog hun auto volgeladen met kilo's valappels uit hun eigen tuin...Voor ons!
Samengevoegd met de valappels uit de tuin van de buren zitten de meeste nu in glazen potjes, puur natuur appelstroop te zijn. En een forse hoeveelheid heeft, gekookt en wel, langzaam in de zelfgefabriceerde sapzak zijn pectine staan afstaan.
Pectine is het geleermiddel dat onmisbaar is bij het maken van sommige jams. Het zit in geleisuiker, en ook in speciale zakjes ('jamhulp' of zoiets), maar die zijn betrekkelijk duur en bevatten bovendien E-nummers, zoals conserveringsmiddel en dat soort dingen. Appels, en die hoeven dan niet mooi te zijn, hebben van zichzelf veel pectine. Zo hebben we maar liefst 3 liter van het goedje kunnen produceren, dat zijn dienst al heeft bewezen aan diverse jams - waarbij op het etiket de kunstmatige toevoegingen dus kunnen worden weggelaten.
Maar er kwam nog meer gratis fruit. Wilfred kent een lokale kweker van ecologische zwarte bessen, die machinaal worden oogst. Omdat de machines niet alle bessen uit de struiken weten te schudden, blijft er zo'n 20% hangen en het is te duur om die te laten plukken door personeel. Wij waren welkom om te komen plukken, zoveel we maar wilden en konden gebruiken! Hoe vriendelijk van die man! Op een bloedhete dag hebben we samen in een paar uur zomaar ca. 15 kilo bij elkaar geplukt en thuis ingevroren.
Veel daarvan is inmiddels getransformeerd tot zwartebessenjam, zwartebessengelei en zwartebessensaus = eigenlijk mislukte, want niet goed gegeleerde gelei, maar qua smaak prima (erg lekker door yoghurt enzo).
Dan waren er nog de wilde frambozen, dit jaar rond ons huis en wat verderop in groten getale aanwezig, heel veel meer dan vorig jaar. Mooi en zeer lekker!
In vrije ogenblikken plukten we telkens hier en daar een emmertje vol, en wat ik niet wist (stadskind) is dat hoe meer je plukt aan volle struiken, hoe meer ze gaan leveren, telkens weer. In het warme hoogseizoen dan. Dus je plukt, draait je om, en 2 dagen later zit die struik weer bomvol! Oei!
Er was ineens teveel fruit om te kunnen verwerken, dus schaften we razendsnel een nieuw klein vrieskistje aan om de voorraad in te kunnen bewaren, tot we de tijd hadden om die te verwerken.
In elk geval hadden we op de jaarlijkse lokale markt in Ulefoss die zaterdag voldoende frambozenjam en -gelei in het aanbod - en tja, dan wil iedereen ineens andere dingen, zoals mosterd, en chutney van rode ui, er valt werkelijk geen peil op te trekken!
Maar ja, vruchten groeien hier in overvloed, en de gemiddelde Noorse 'huis'vrouw draait er waarschijnlijk haar hand niet voor om om die tot jam of iets anders houdbaars te maken, sterker nog, is met die traditie, uit armoede geboren, opgegroeid. Dus waarom zou die nou bij uitgerekend een Nederlander een potje jam gaan kopen? We houden vol. Augurken en mosterdzaad, vijgen en dadels, dat zijn dan van die dingen die hier niet in tuinen en in het wild in het bos aan de bomen groeien, en daar maken wij wel lekkere dingen van. Gelukkig worden die door een groeiende klantenkring ontdekt en gewaardeerd. Dus aangeschaft.
Eind die maand (ik heb het nog steeds over augustus) keerden Theo en Marjorie terug van hun trektochtvakantie in het hoge Noorden, om hier nog even te acclimatiseren voor ze huiswaarts keerden.
Maar ook nu was er geen gelegenheid voor het bakken van de felbegeerde zandkoekjes: een buurman (let wel, hij woont ongeveer 1,5 km verderop) sloeg alarm over de hoeveelheid wilde pruimen en zwarte bessen op zijn grondgebied. Veel te veel, en als wij belangstelling hadden, moesten we wel meteen komen, voordat de regen alles zou doen vallen en op de grond verrotten...
Dus de geschiedenis van deze zomer herhaalde zich. Terwijl wij in de keuken een tapasbestelling klaarmaakten plukten en raapten Theo en Marjorie kilo's en kilo's zwarte bessen en wilde pruimen. En terwijl de volgende dag zoveel mogelijk alvast verwerkten, om voldoende aanbod op voorraad te hebben voor de winkel en de volgende markt, maakten Marjorie en Theo weer heerlijk warm eten.
Deze heerlijk gevulde paprika's willen we proberen als wintercatering aan te bieden. Koud namelijk ook zeer smakelijk, zeker met bijvoorbeeld een goede soep erbij (of vooraf).
Daarna was het ineens september en waren alle logees als sneeuw voor de zon verdwenen. Met, samengeraapt, achterlating, expres of per ongeluk, van:
Komt allemaal wel weer bij de rechtmatige eigenaren terecht. Mits die terugkeren naar Solvik, wel te verstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten