Ed of Willem?

Daar komen we natuurlijk nooit achter, of het Ed of Willem is, maar er woont een bever, hier vlakbij. Hij moet een hol (heet dat niet burcht?) hebben ergens aan de oever van het meer, een paar honderd meter hier vandaan. Toen Henk met bezoek uit Nederland een stuk het meer op was gevaren stak er ineens een groot beverhoofd uit het water, in de schemering, en het zwom geruisloos een langs het bootje. Bijna alsof we dat zo geregeld hadden, als toeristische attractie...  

Toen kleine Poppy uitgeslapen was, het grote logeerbed weer van schone lakens was voorzien en de andere logeerbedden waren opgemaakt hadden zich namelijk weer bezoekers aangemeld: oude vriend Chris, zijn vriendin Mariska en de meiden Katelijne en Melissa, op doorreis, kwamen ons even opzoeken. Een mooi zomerse dag, een zwemdag. 

Voor de meiden dan; wij gebruikten de tijd om op het terras onder het genot van diverse eigen brouwsels eventjes zo'n 4 jaar bij te praten. Later verder, aan tafel, bij ons inmiddels traditionele welkomstglaasje akvevit, gevolgd door Henks zelfverzonnen stoofschotel van rendiervlees - je woont in Noorwegen of niet, toch? 

Dat boottochtje, daar was ik niet bij (met z'n zessen in de boot is waarschijnlijk ietsje te riskant), maar toen we een paar dagen later samen op het water waren zwom Ed - of Willem - opnieuw langszij. Prachtig! Een gestroomlijnd, lang lijf, vlak onder de oppervlakte van het spiegelgladde water, een roodbruine kop net er bovenuit, met een blik van 'ik bemoei me niet met jullie, ik doe gewoon wat ik altijd doe, hier'. Om stil van te worden. Helaas hadden we ons fototoestel thuis laten liggen.

Na een gezellige avond, een goede nachtrust en een uitgebreid ontbijt reisden onze logees verder oostwaarts, om een bezoek te brengen aan familie van Mariska. 

Voor ons een paar dagen business as usual: Henk met verhuisklussen in de stad, ik met produceren. Massa's boterkoek gebakken voor in de winkel natuurlijk, maar ook stapels 'wegwerptasjes' genaaid van oud dekzeil en gescheurde plastic tafellakens. En toen een buurtbewoner me een grote plastic zak vol grote kersen cadeau deed ('we hebben veel te veel en onze vriezers zijn tjokvol - misschien kan jij er wat mee?') ben ik daarmee aan de slag gegaan. Gelukkig kon Marit me nog net op tijd vertellen dat het helemaal geen kersen waren, maar wilde pruimen...had ik bijna kersenjam gemaakt van pruimen...

Aan de hand van een oud Engels recept (ja Ria, uit jouw boek!) heb ik de kleine pruimen omgetoverd tot een onverwacht lekkere ketchup. Echt, pittige ketchup, maar dan zonder tomaten. Een vondst, die inmiddels gretig aftrek vindt.

Op de valreep van juli waren we nog een paar dagen pleisterplaats voor vakantiegangers: Vrienden uit Henks lang geleden Groningse tijd, Greetje en Barend, waren voor het eerst in Noorwegen en kwamen zich, onder meer, vergapen aan de omgeving en ons vorstelijke uitzicht.

Vrolijk gezelschap, fijne gesprekken, veel topografische nieuwsgierigheid. 

Ehm? 

O, die...

En die ja!

Na hun vertrek naar Oslo bleef er tot ons genoegen behalve de door ons bestelde fles akvevit, die op het vliegveld veel goedkoper is dan in de staatswinkels, een robuuste fles heuse Berenburg voor ons achter. Dat cadeau bewaren we voor de winter. 

Maar zo ver was het nog lang niet.