Vriend Geert, ontwerper van ons logo, bouwer en onderhouder van onze website én oude geliefde, zou eindelijk eens een weekje komen logeren.
Dinsdagmiddag landde hij op Torp (het vliegveld bij Sandefjord) en vertrok hij in zijn huurauto richting Henseid. Nog maar luttele kilometers onderweg voelde hij zich niet goed worden, en toen de pijn op zijn borst hand over hand toenam wist hij de auto stil te zetten bij een rotonde en de aandacht te trekken van een automobilist. Die onmiddellijk begreep dat het ernstig was en snel om hulp belde.
Toen de ambulance arriveerde werd snel duidelijk dat het om een hartinfarct ging - en eenmaal in de ambulance culmineerde die in een hartstilstand. Gelukkig kon dat hart weer op gang worden gebracht met een elektroshock, maar er was nu grote haast geboden en daarom werd Geert per traumahelikopter naar het academisch ziekenhuis in Oslo gebracht. Alwaar doortastend werd gehandeld en direct een stent werd ingebracht in de dichtgeslibte ader. Pffffffff!!!!! Een dubbeltje op z'n kant dus! Of eh, het oog van een naald, en daar dan doorheen.
Intussen wisten Henk en ik van dit alles niets, die dinsdag. Tot half 4 's middags. We hadden alles voorbereid voor ontvangst van onze gast; voor een hele week boodschappen gedaan en een logeerkamer in orde gemaakt, we zaten klaar met verse koffie - en toen belde Geerts vrouw Maria. Vanuit Nederland, met minimale informatie. Alles wat ze wist was dat Geert een hartinfarct had gehad en op weg was naar een ziekenhuis.
Wat volgde was pure hectiek: we belden met het vliegveld, met regiopolities en met verschillende ziekenhuisafdelingen en beetje bij beetje kwamen we meer te weten, over wat en waar er gebeurd was, waar Geert was terechtgekomen en hoe het met hem was.
Gisterochtend hebben we Maria opgehaald, die halsoverkop naar Gardemoen, de luchthaven van Oslo, was gevlogen. Gedrieën hebben we het 'Rikshospital' gevonden, waar Geert op de hartbewaking ligt. Stabiel, maar uiterst kwetsbaar, uitgeput, en geschrokken. Maar levend! God, de hemel of wie of wat dan ook zij dank!
Vervolgens was het een hele toer om een hotelkamer te vinden voor Maria, omdat heel veel hotels in het moderne maar toch tamelijk kleine Oslo volgeboekt bleken: het toeval wil dat de president van India met zijn gevolg in de stad op bezoek is. Maar met wat aanvankelijk schoorvoetende hulp van het afdelingspersoneel lukte het uiteindelijk om een onderkomen te vinden op een kwartier afstand van het ziekenhuis.
Nu is er voorlopig een flinke reeks gedoe en geregel: nader onderzoek, monitoring van de werking en bijwerking van de medicijnen, conditie, risico's in kaart brengen. Gelukkig staat cardiologie in Oslo aangeschreven als 1 van de beste in Europa. Halleluja.
En dan frequent gebel, ook met de verzekeringen. Hoe moet het met repatriëring enzo? Maria heeft er haar handen vol aan, en in elk geval moet Geert nog tot maandag blijven.
Wij aanvaardden aan het eind van de middag de terugreis, trotseerden de ca. 40 tunnels tussen Oslo en Henseid en waren na 3 uur rijden weer thuis. Ontregeld, verschrikkelijk geschrokken en ontzettend opgelucht tegelijkertijd. Het had heel anders kunnen lopen!
Thuis bleek iemand dankbaar het opgemaakte logeerbed in gebruik genomen te hebben.
Raar gezegd nu, maar van zo'n plaatje smelt je hart toch? Je hart, wat moet je daar zuinig op zijn.
'Rosa sløyfe' heet Pink Ribbon hier, en er wordt lang niet zoveel aandacht aan besteed als in Nederland. Bij ons krijgt elke klant daarom een gratis roze armbandje mee. Het moet iedereen tussen de oren komen, hoe belangrijk en nodig onderzoek en bewustwording is!
We maken wat mee. We hadden ons allemaal Geerts kennismaking met Noorwegen lichtelijk anders voorgesteld, om het maar zachtjes uit te drukken. Hopelijk komt er een 2e kans voor die kennismaking.
Beterschap, Geert! En sterkte, Maria en Geert samen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten