woensdag 21 mei 2014

How fragile we are

Kwetsbaar zijn we, kwetsbaar en vluchtig is een mensenleven, oneerlijk en onrechtvaardig zit de wereld in elkaar. Dat is ons weer even fijntjes ingewreven deze week.

Maandag aan het eind van een stralende middag ontvingen we het lang gevreesde, maar nu nog helemaal niet verwachte bericht, dat er een einde is gekomen aan het leven van onze geliefde zwager Kees. Hè? Wat? Maar de zondag daarvoor had hij nog opgetogen gebeld met goed nieuws! Dat de chemokuren hun werk bleken te doen, hij zich beter voelde, en de laatste scans geen uitzaaiingen hadden laten zien...En nu ineens...Zijn lichaam heeft, ruim 5 jaar nadat kanker werd geconstateerd, het dus uiteindelijk niet meer kunnen redden. Operaties, chemokuren en bestralingen ten spijt. Zijn sterke geest heeft zich 5 jaar lang verzet en gevochten, omdat hij wilde blijven. Bij Patricia, bij de kinderen, de kleinkinderen. Maar het kon niet meer. Hij kon niet meer. Einde verhaal.

Woorden schieten te kort, scheldwoorden helpen niet, vloeken lucht niet op, stampvoeten ook niet. Niks helpt. Machteloos het leven en de dood over ons heen laten komen, dat is alles wat we kunnen doen. Stof zijn we, en niets meer dan dat.

Met dit bericht in onze trillende knieën zijn we toch, zoals we van plan waren geweest, sprakeloos in ons bootje gestapt. En ergens midden op het onmetelijke, doodstille meer hebben we in de volle zon het bootje laten dobberen, onze tranen laten lopen en het glas geheven op Kees.


Onbegrijpelijke werkelijkheid, maar onze onmisbare Kees, sinds jaar en dag steun en toeverlaat van de familie, is voor altijd weg.

 
Gelukkig hebben we fijne herinneringen aan het bezoek dat hij en Patricia samen hier brachten, een paar maanden nadat we waren verhuisd.
 


Lieve Kees, het valt ons moeilijk te geloven dat we je nooit meer zullen zien. Dat je niet meer hier in het meer komt zwemmen - wat hebben we gelachen toen je tot je enkels in het water stond, triomfantelijk riep "ik ben bijna door!" en vervolgens patsboem voorover in het water kukelde, omdat je op een gladde rots bleek te staan...
Die rots, die nu tevoorschijn is gekomen omdat de waterstand van het meer uitzonderlijk laag is, hebben we allang 'de rots van Kees' genoemd. Er ligt vandaag een stil boeketje wilde bloemen op.


Zaterdag vliegen we naar Nederland.

5 opmerkingen:

  1. Sterkte Aleid & Henk. Een bijzonder mooi stukje tekst hebben jullie erover geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat moet je nu zeggen tegen mensen die een geliefd iemand hebben verloren...

    Tijd is een weg tussen de wieg en het graf. Neem rustig de tijd om het gemis een plek te geven, dat mag. Daar heeft iedereen recht op.
    Ik wens jullie veel tijd toe. Wil

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Rinie & Franka27 mei 2014 om 23:51

    Sterkte Henk & Aleid!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Veel sterkte, Aleid & Henk.

    BeantwoordenVerwijderen