zaterdag 3 augustus 2013

scheppingsfoutjes


 
Ik blijf het rare foutjes in de schepping vinden. Of eigenlijk onverteerbare onvolkomenheden. Hoe onze lieve kleine Pippi van een onschuldig pluizenbolletje nu is uitgegroeid tot een wreed moordenaartje. De eerste muis die van de winter ineens door de kamer liep wekte bij de poes vooral verbazing - hij rende achter het angstige diertje aan, nieuwsgierig naar dit onbekende en uit zichzelf bewegende speeltje, totdat de muis in het midden van de kamer ging liggen en deed alsof hij dood was. Daar wist Pippi geen raad mee. En toen dacht de muis blijkbaar plotseling 'het is wel goed met jou, kom maar op!' en hij richtte zich op, stond recht overeind op zijn fragiele achterpootjes, oog in oog met zijn jager...Waarop Pippi onthutst terugdeinsde, zodat ik de muis kon pakken om hem buiten de vrijheid terug te geven.  
 
Dat is wel anders, nu. Kennelijk is Pippi's instinct tot volle wasdom gekomen: een poosje terug dronken we 's morgens in de zon naast het huis onze thee, terwijl de poes een voorstelling dacht te geven van het eindeloos treiteren en sollen met een piepklein, gewond spitsmuisje. Hem boos toespreken had geen zin; met de prooi in zijn bek koos hij het hazenpad. Zo vinden we regelmatig dode muisjes in de kamer of op de stoep, daar als trofee neergelegd of zo? Of om ons van voedsel te voorzien?
En dan met vogeltjes, die heeft hij in het begin van de lente al ontdekt. 
 
 
 
Vanuit de achterkamer zagen we hem zo'n kleurig vinkje mishandelen - en waar dat is gebleven ontdekten we later: in Pippi's maag, met huid en haar! Een paar dagen terug kwam meneer namelijk met een triomfantelijk gezicht en een kleine dode zwaluw in zijn bek het terras op, waar wij nog even van de namiddagzon dachten te genieten. Tot mijn ontzetting kraakte Pippi de kleine botjes en verslond hij het vogeltje in z'n geheel. Er bleven alleen een paar triestige minuscule veertjes over...
 
 
 
Ook hazelwormen behoren tegenwoordig tot het kattenspeelgoed. Die kronkelen, kun je in je bek nemen, in de lucht gooien, stukjes van af bijten, leuk! En wreed. Ik heb er 2 kunnen redden, maar wat er gebeurt als ik het niet zie: ik vrees het ergste.
 
 
Alleen de padden die met enige regelmaat uit bloemenperkjes tevoorschijn komen, daar kan dit roofdier helemaal niks mee. Hij vindt ze wel interessant, om achterna te rennen en gekke bokkesprongen omheen te maken, maar hij zet er niet z'n dodelijke kaken in. Gelukkig.  
 
'Zo is de natuur', zeggen we. Ja klopt, dat wordt dagelijks gedemonstreerd. Wij eten ook vlees van andere dieren. Maar zit die natuur zo fijn in elkaar? Ik vind het niet en blijf dit soort dingen gewoon foutjes in de schepping vinden. Die, hoorde ik toevallig theoloog Carel ter Linde onlangs op de Nederlandse radio zeggen, aan elkaar hangt van tegenstrijdigheden. Zo'n schepping is eigenlijk in z'n geheel een flinke aanfluiting, op z'n zachtst gezegd. En evolutie dan? Evolutie kan niets anders zijn dan een stomtoevallige, wrede en volstrekt zinloze opeenvolging van biologische processen.  
 
En toch vind ik Pippi na een poosje dan weer aanbiddelijk, en ben ik blij als hij na een nacht de hort op geweest te zijn door het raam naar binnen springt en uitgeput gaat bijslapen...
 
 
 
Iets anders dan deze natuur is er niet. We hebben het ermee te doen. En gelukkig zijn er heel veel dingen die wél kloppen. Bloemen bijvoorbeeld. Kijk dan!
 
 
 
 
 

 

2 opmerkingen:

  1. Zo hé... dat is een enge foto van dat lieve katertje! Over de gewoonte om vlees te eten ga ik niet beginnen. Mens en dier mag dat lekker voor zichzelf bepalen, met in het achterhoofd al dan niet het scheppingsverhaal :-)
    Groetjes,
    Piet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. misschien de kat een kattebelletje aanbinden, net zoals de katten in Utrecht dat hebben?

    BeantwoordenVerwijderen