marketing & (kleuter)school

We zijn geen vormgevers of marketingspecialisten, helemaal niet. Maar hier moeten we dat wel een beetje zijn. Om een nieuwe en bredere klantenkring aan te kunnen boren voor onze producten én voor de catering - nu wordt er vooral gecaterd voor familie, vrienden, kennissen en dorpsgenoten van onze partner Idunn - zullen we ervoor moeten zorgen dat onze naam en wat we te bieden hebben meer bekendheid krijgen. En ook dat die naam een goede naam is, natuurlijk. Consequentie: terug naar de kleuterschool en naar de schoolkrant (al is er gelukkig geen sprake meer van een stencilmachine).  
Om de keuken vindbaar te maken voor klanten (er kunnen taarten en eten worden afgehaald) zijn we begonnen met het indienen van een verzoek om plaatsing van een wegwijzerbordje aan de kant van de weg in Neslandsvatn: 'Idunns Mathus' met een pijl naar het steile weggetje omhoog. Klinkt simpel, maar kost een maand of 3...
Eerder al hadden we het onvolprezen, door Geert (info@plumage.nl, voor al uw vormgevingswensen) in Nederland al ontworpen kleurige logo op de bedrijfsauto's en op de visitekaartjes laten drukken. Dat klare-lijn logo op die auto's werkt overduidelijk: als we ergens moeten bezorgen worden we door de klanten onmiddellijk herkend en dat scheelt tijd!

Vervolgens hebben we met veel fantasie, kunst- en vliegwerk een nieuwe menufolder gefabriceerd: nieuwe zelfverzonnen layout, met het logo er prominent op, en een alternatieve vormgeving. Ook voorzichtig een paar nieuwe gerechten, in de hoop dat die nieuwsgierigheid zullen wekken.

En nu we, na het festival in Skien, al bestellingen hebben gekregen voor ingemaakte augurken en potjes chutneys (het begint te lopen) moesten we ook zorgen voor een aantrekkelijke verpakking. Het is allemaal 'hjemmelaget', thuis gemaakt letterlijk vertaald, en ambachtelijk en dat soort dingen, dus dat geldt nu ook nog voor de geknutselde labeltjes en gekartelschaarde etiketjes met productinformatie.  
Er zijn wat lange avonden plakken en knippen, eindeloos en proberen en printen mee gemoeid geweest, maar met de resultaten moeten we het voorlopig even doen.
Een beetje terug naar het gevoel van de schoolkrant, en nog verder eigenlijk - de kleuterschool... Maar het heeft alles te maken met kostenbesparing: een menufolder laten ontwerpen en drukken kost veel geld, en het laten bezorgen van glazen potten ook. Daarom waren we 2 weken geleden in het plaatsje Moss, moesten we met de pont (een halfuurtje) naar de overkant van de Oslofjord, om zelf het benodigde glaswerk op te halen. Vandaar door naar Oslo voor het laten kopiëren van de menufolder - voor een copyshop zoals die in Nederland op elke straathoek te vinden is (nou ja, bijna dan, in de stad) moet je hiervandaan toch een paar uur rijden. Het loont de moeite, zolang we klein zijn.
Wel grappig om even in 'de stad' rond te lopen: ik zag voor het eerst in 4 maanden mevrouwen met júrken aan! Hoge hakken, modieuze kleren...Elegante meneren ook. En omdat de copyshop toevallig pal achter de regeringsgebouwen bleek te zitten, stonden we naast de ambassadeur van de een of andere oliestaat, die zijn businesskaartjes kwam laten maken.

 

Deze advertentie zal wel niet goed leesbaar zijn, maar het is een illustratie van hoe we ook in het plaatselijke sufferdje onze kop opsteken. Eens per 2 weken ('de krant' van Drangedal verschijnt eens per week, dus we manifesteren ons behoorlijk). 

 

 

Gisteren hebben we onze eerst augurk- en chutneybestelling (60 potten!) bezorgd bij een boerderijwinkel in het plaatsje Gvarv, iets meer dan een uur ten noorden van Drangedal. Pippi helpt mee met alles, dus ook met het klaarzetten van de potjes, al valt hij op gezette tijden overal zomaar in slaap. Zo lief, tussen de chutneys...

 

Op de terugweg vanuit Gvarv kwamen we de Henrik Ibsen tegen, een van de 2 oude schepen die vroeger dagelijks het hele Telemarkskanalen bevoeren, van Skien naar Dalen, iets van 105 km door meren en deels gekanaliseerde rivieren, met tig (17 geloof ik) sluizen om het verval op te vangen. Vorig weekend was er een marathonuitzendig op tv om die historische tocht te volgen. Meteen een soort nationaal feest, prachtig weer en massa's mensen langs de kanten, druk zwaaiend met Noorse vlaggetjes en vaak verkleed. Je verkleden, daar houden ze hier van, net zoals van muziek maken: in een omgeving waar niet zo veel gebeurt is een optreden van de plaatselijke harmonie al gauw een opwindend gebeuren. 

We konden gelukkig even de tijd nemen om het spektakel bij een van de de sluizen van dichtbij te bekijken, en koffie te drinken op een picknickplekje. Echt vakantie zit er dit jaar niet in, maar dit soort momenten zijn voor ons wel degelijk vakantiesnippers! (En waarom ik die foto's nou nooit op de goeie plaats krijg...Ik weet het niet, maar ik doe m'n best).

Ook de schoolvakantie is voorbij dus we zitten maandag overdag en donderdagavond weer in de banken met onze schriftjes. Even wennen, zeker als we de zondag ervoor fors druk zijn gerweest.

Morgen weer een buffet voor 200 man, zondag iets dergelijks. Voor een club die wij niet direct het warmste hart toedragen: de schietvereniging. Zondag is de finale van de landelijke 'Norges Cup', een grootse wedstrijd die dit jaar eindigt in Drangedal. Schieten met een geweer, in een roos ja, maar natuurlijk bedoeld om trefzeker op wild te kunnen jagen. En dat is dan een van de, voor mij althans, mindere en vooral onbegrijpelijke aspecten van Noorwegen. Zaterdag kreeg ik een lift vanuit Skien naar huis van een uiterst aimabele vrouwelijke leeftijdgenoot die enthousiast vertelde over de jacht die ze bedrijft. 'Ja, elanden, rendieren  en herten, en dan is onze vrieskast voor de winter weer gevuld!'. Dat er ooit een noodzaak en een vanzelfsprekendheid was, dat snap ik. Maar het plezier in het doden, dat blijf ik maar niet begrijpen. En dat is wel waar het schieten om gaat.

 

We buffelen door, en hopen op succes. Het blijft pionieren, maar ook genieten. En het blijft vooral genieten dat we hier echt  wonen. Iets langer dan jaar nadat we serieus begonnen te denken dat we dat zouden willen. Hoe snel kunnen dingen gaan, hoe vlug kun je iets besluiten, hoe vlot kun je afscheid nemen van alles wat je lief was. En hoe moeiteloos kun je leren houden van een ander land, een ander leven.  

Wisten wij veel. We ervaren het, nu. En dat is fantastisch.   



het festival voorbij

 

Het was een zwaar maar zinvol weekend: het grote ´eetfestival´ in Skien, genaamd Mersmak. Samen met Idunn hebben we in het stadscentrum 1 van de ca. 100 stands bemand, onder de vlag van het gemeentelijke project 'Smaken av Drangedal'. Aan dat project, gedeeltelijk gesponsord en gefaciliteerd door de gemeente, nemen 10 locale ondernemers deel. Het zijn producenten van vooral ekologische grondstoffen. Wij, Idunns Mathus, gebruiken die grondstoffen steeds meer voor de catering, maar verwerken ze ook tot produkten voor de verkoop. Ons aanbod (zie de bovenste plank op de foto) bestond bij deze gelegenheid uit potten ingemaakte augurken, zuur en zoetzuur, heel en in schijfjes, en 2 soorten chutneys. Dat laatste product is hier in Noorwegen niet echt bekend; alleen Indiase mangochutney is hier en daar te koop. Wij maken een hartige variant (voor bij vlees en kaas) en een zoetere (voor bij wild en als broodbeleg). De mensen laten proeven is van cruciaal belang, want het op de markt zetten van een relatief onbekend produkt is niet eenvoudig in Noorwegen. Men hecht verschrikkelijk aan traditionele dingen en koopt niet gauw iets nieuws (een hoog 'wat de boer niet kent'-gehalte). En daarnaast zijn Noren soms net Nederlanders: als ze iets gratis kunnen proeven, eten ze zo'n beetje een heel potje leeg, knikken tevreden - al vegen ze zich de tranen uit hun ogen - en zeggen vervolgens dat ze terug zullen komen. Dat moet dan nog steeds gebeuren....Maar tegelijkertijd is er trouwe belangstelling voor producten uit de eigen streek. Eigenlijk is dat in Nederland tegenwoordig een trend, en hier een vaste gewoonte. Wij moeten dus mikken op streekgebonden met steeds grotere vleugjes nieuw. Over uitdaging gesproken!

Mersmak is een groots opgezet en feestelijk gebeuren, dat dit jaar gelukkig bij stralend en warm weer 45.000 bezoekers op de been bracht! Het festivalterrein slingerde door de hele binnenstad, overal kon lekker worden gegeten en overal konden de meest uiteenlopende levensmiddelen worden gekocht. Op de banken aan de tafels in onze stand konden mensen warme courgettesoep krijgen, koffie drinken met een stuk honingtaart erbij, en een bordje 'Smaken av Drangedal' eten: een menu samengesteld met hapjes van wat er in Drangedal wordt geproduceerd. Vis, vlees, groenten, fruit, eieren, brood.

 

Voor de gelegenheid hadden we een tapvergunning gekregen, zodat we ook bier konden serveren - ekologisch natuurlijk, en gebrouwen in Skien.

Alles verliep in goede orde. Natuurlijk belandde een onhandig gepresenteerd stuk taart ondersteboven op de keien, liep de kraam half onder water omdat een van ons goedbedoelend het koffiezetapparaat vulde, dat al gevuld wás, en moesten we de toonbank ontruimen omdat een omgevallen kop koffie alles bruin had gekleurd. Natuurlijk hebben we in de drukte vergeten te turven hoeveel we van alles hebben verkocht, en hebben we soms verkeerde prijzen op de kassa aangeslagen, maar ach, we zijn beginnelingen. Henk en ik dan; onszelf omscholende voormalige ambtenaren in een ander land. Zo gek doen we het nog niet, maken we onszelf maar wijs... En ruimte voor humor was er - we hebben wat af gelachen met z'n drieën.

 

Al met al was het een logistiek gecompliceerd gebeuren en een behoorlijke opgave om alles voorbereid te krijgen! Voor het koel houden van de waren mochten we gelukkig 2 koelvitrines kunnen lenen van de pluimveeboer van Holte Gård (ook deelnemer aan Smaken av Drangedal, maar zelf niet aanwezig op het festival). We konden ze vervoeren in een van zijn koelwagens, die 's nachts op het terrein mocht blijven staan. Daardoor hadden we tijdens het festival de beschikking over flink wat koelruimte voor de voorraden. En Henk bestuurde die bus zonder mankeren, alsof hij dat al jaren doet. De festivaldagen duurden officieel van 10.00 tot 20.00; onze werkdagen begonnen om 5.30 uur en eindigden om 22.00...Maar voorzichtig succesvol kunnen we deze investering zeker noemen. Niet alleen omdat we aardig wat hebben verkocht, maar vooral omdat we een aantal winkeliers hebben ontmoet die onze produkten willen gaan verkopen en veel mensen hebben gesproken die op de een of andere manier belangstelling hebben voor wat we doen en van plan zijn. Onze nieuwe menufolder (daarover later meer) heeft daarin ongetwijfeld een rol gespeeld. We hebben ons laten zien en het Mathus gepresenteerd - marketing heet dat. En daaraan zullen we nog flink moeten werken, want marketing is niet zo'n Noors ding.

Gesloopt maar voldaan waren we zondagmorgen alweer druk met het afleveren van lapskaus (nationaal feestgerecht) voor een feest van 200 man (Henk) en het opruimen en schoonschrobben van de keuken (ik). Pfffff...

Thuis wacht ons dan weer een nieuwsgierig aagje, dat als een soort minibrommertje tekeergaat als we eenmaal binnen zijn.

 

En eigenlijk wil het monstertje zo langzamerhand wel heel erg graag de wereld buiten ontdekken - balancerend op de balkonrand (wat mij 3 x per dag de hik van schrik bezorgt), aan het aanstellerige tuigje dat ik heb aangeschaft om hem daaraan te laten wennen aan buiten zijn. Stads, nuffig en overdreven angstig van mij, maar het werkt wel. Zo heeft hij zelfs het 'in een dode boom klimmen' al ervaren, hier in onze tuin.
 

 

En dan hebben we woensdag ons voorlopig laatste bezoek verwelkomd: Marjorie en Theo hebben de laatste avond en nacht van hun vakantie nog even bij ons doorgebracht. Fijn om ze te zien, heerlijk om te horen dat ze in al die 10 jaar Noorwegenvakanties nog nooit zulk mooi weer hebben gehad. Vreemd om ze uit te zwaaien - er is telkens een leeg gevoel als iemand is vertrokken, ook al wonen we hier pas 4 maanden. Tijd om daarover na te denken hebben we niet. Veel te druk met ons nieuwe leven. Precies zoals we wilden.  



NIeuwe kansen en onthaasten

We zijn met wat nieuws bezig in de keuken, naast het verzorgen van de reguliere bestellingen: verse augurken inmaken. Henk en Piet hebben op Drangedals Gartneri namelijk een grote oogst aan ekologisch geteelde augurken, waarmee wij willen proberen iets te doen. Zure en zoetzure augurken maken dus. Nooit eerder gedaan en vreselijk leuk om te doen. Het is ook spannend omdat je het resultaat pas een aantal weken later kunt proeven. Dus of je het juiste kruidenmengsel en de juiste verhouding azijn - water te pakken hebt, is eerst gokken en hopen dat je niet een hele partij weg kunt mikken omdat het toch niet helemaal je dat is. Het schrikbeeld is dat als je een pot na een aantal spannende weken open maakt, je de tranen in de ogen springen en dan niet van geluk...

Normaal gesproken zijn de augurken het best op smaak na 6 tot 8 weken. Zolang kun je toch niet wachten? De eerste lichting hebben we op 20 juli gemaakt en daarmee ging ik samen met Henk van Drangedals Gartneri op 6 augustus aan de rit naar Oslo en omstreken. Om dit nieuwe product, samen met een paar potjes verschillende chutneys aan te prijzen bij een aantal groothandels in ecologische producten. De dag erop zelf maar eens een pot opengemaakt van de augurken die we daar hebben achtergelaten om te laten proeven. Na nog geen 3 weken was het resultaat verbluffend, al schijn je dat nog steeds niet zelf te mogen zeggen. Verrekte lekker, met een heerlijke knak! Wat een opluchting!! Nu verder met verschillende smaakvarianties die we opslaan in de oude, niet meer in gebruik zijnde winkel onder ons huis. De prachtige schappen van dit mooie pand worden daarmee weer in ere hersteld, tot plezier van de eigenaar annex buur annex inmiddels vriend. Het zijn nu al ruim 230 potten, hele augurkjes (klein) en in schijfjes gesneden grote exemplaren staan te wachten om verhandeld te worden.
Een ouderwets apparaat om de er prijsjes op te plakken ontbreekt nog, maar ik waan me zo weer terug in de kruidenierswinkel van tante Cor en oom Tabe in Harlingen. Het zit in de genen, ik kan er niks aan doen!
Inmiddels hebben twee groothandels interesse getoond in de augurken en de chutneys, mits we ze kunnen leveren met het eko-keurmerk, hier Debio genoemd. Daar gaan we dus achteraan. Wie weet kunnen we ze dan volgend seizoen in behoorlijke aantallen op de markt brengen. Door de Gartneri zijn beiden ook al op de boerenmarkt in Kragerø voorzichtig aan de man gebracht: uitverkocht! 
De rest van de potten staat nog te rijpen, of hoe noem je dat eigenlijk?
Volgend weekend zijn het producten die we, naast andere dingen, gaan verkopen op een groot 'eetfestival' in Skien, zo'n 40 km hiervandaan. Het begin van iets moois? We gaan het zien.

Gelukkig is er naast de drukte van de afgelopen weken ook af en toe tijd om te ontspannen/onthaasten, 'avslappe' heet dat hier.
Olav en Else, onze buren, wijzen ons daar keer op keer op en geven het goede voorbeeld door elke dag, elke week buiten te zijn en 'iets' te doen wat past bij de tijd van het jaar. Deze week werden we uitgenodigd om met hun prachtige traditionele houten sloep op 'sopptur' te gaan. Dat wil zeggen dat we op paddenstoeljacht gingen in het bos, op twee eilandjes in het meer waar wij aan mogen wonen.

Na een ontpannen spoedberaad gingen we vol goede moed op pad in deze wonderschone omgeving.








Hoewel het resultaat mager was (dit voorjaar heeft teveel regen en te weinig zon gehad, daardoor zijn er minder paddestoelen, blauwe bessen, frambozen etc. dan normaal) hebben we van 6 uur tot half 10 's avonds genoten van een geweldig mooie avond in een gebied dat onze achtertuin lijkt te zijn. De gevonden cantarellen hebben we vandaag gebruikt in een heerlijke wildstoofschotel. Nog mooier was het om te genieten van het leven, elkaars gezelschap en te klinken op onze vriendschap. Soms is het nog onwezenlijk, maar we wonen hier, zijn thuis en blijven hier. Skol!

    

Pippi & andere familie deel 2

Het wordt steeds duidelijker: Pippi is een mensenpoes. Een mannenkatertje, eigenlijk: hij zoekt het liefst Henk op, in welke omstandigheid dan ook. Dat betekent dat hij graag nieuwsgierig meekijkt met wat Henk doet, ook achter de pc, en soms gebruikt hij die tijd handig om meteen even diens kapsel te fatsoeneren. Bijvoorbeeld door het wat schaarser wordende haar op die schedel een beetje evenwichtiger over de oppervlakte te draperen.

Maar ook Theo's warme (im)borst vond gretig aftrek. In een trui worden gestopt is kennelijk erg leuk - luid spinnend stak Pippi alleen af en toe een zwartfluwelen armpje naar buiten, maar verder was het volop genieten en lekker slapen op die Delfse buik. Of, na het meebestuderen van interessante routes op de kaart van Noorwegen, op een schouder.



Zus Marjorie en zwager Theo, doorgewinterde Noorwegen-gangers, kwamen ons vorige week dinsdag opzoeken aan het begin van hun vakantie. We hebben gevieren een paar mooie en fijne dagen gehad, natuurlijk de onvermijdelijke regenbui incluis, maar er waren glorieuze uren op het zonnige terras. Met tijd voor Theo's taxfree feestsigaren en onvervalste Noorse snitter...

Marjorie heeft, niet verbazingwekkend in onze familie, een beetje moeite met stilzitten. Gelukkig valt er in onze tuin wel een en ander te doen, bijvoorbeeld deze hartverscheurend onaanzienlijke soort van conifeer uit de weg ruimen. Hij is niet alleen lelijk en verwaarloosd en minstens voor de helft overleden, maar hij bepaalt ook het uitzicht vanuit onze achterkamer. In de winter met besneeuwde takken misschien heel decoratief, maar in het huidige jaargetijde vooral storend. Marjorie wist er wel raad mee. Stevig klusje, maar het loont de moeite.

Zo ook met het zwemwater, afgelopen weekend. Het was warm en zonnig, en, misschien wat afgezaagd voor oplettende lezertjes, maar heerlijk om verfrissing te zoeken in het onvolprezen heldere water van het Tokemeer, pal voor onze deur. Je moet er even door, maar dan heb je ook wat. We hebben er allevier van genoten.

En verder? Maandag hebben we afscheid genomen. Theo en Marjorie zijn hun vakantiereis door het land gaan vervolgen, Henk is heel vroeg in de morgen naar Oslo vetrokken, ik heb de hele dag gewerkt aan inhoud en vormgeving van het nieuwe menu van Idunns Mathus.

Donderdag kwam uiteindelijk het bestelde logeerbed - lichtelijk te laat dus, maar de volgende logeerders hebben mazzel.





Inmiddels wordt Pippi steeds nieuwsgieriger naar de wereld buiten het balkon en verder. De openingen in het houtsnijwerk zijn net niet breed genoeg om als doorgang te kunnen dienen voor zijn snel groeiende lijfje - maar net breed genoeg voor dat kattekopje met ogen die vol verwondering en onbevangen alles willen zien en onderzoeken.

Nu zijn we allebei verschrikkelijk snipverkouden geworden - waarschijnlijk door de voortdurende temperatuurwisselingen (koelcel in, naar buiten in de volle zon, vriescel in, in de tocht voor een open raam in de keuken, airconditioned auto in etc..). Het is nog steeds flink boven de 20 graden overdag! We hebben de dampo opgezocht en hangen ouderwets boven zo'n eucalyptusteiltje, met een handdoek over ons hoofd. Morgen hopelijk beter.