Stads verjaardagsfeestje

Vorige maand moesten we dus even naar Oslo, om bij de Nederlandse ambassade een nieuw paspoort voor mij aan te vragen. Nou ja 'even': 3 uur rijden hier vandaan. Eerst de verplichte pasfoto's laten maken (oerlelijk als altijd - ooit een mooie pasfoto gezien?) en met de thuis al geprinte en ingevulde papieren en een online gemaakte afspraak was die aanvraag een snel afgehandelde formaliteit. Zodat we de rest van de dag op ons dooie gemak in de stad konden rondlopen.
Lang geleden, dat we daar tijd en gelegenheid voor hadden! En we troffen het, want vanwege de wereldkampioenschappen biathlon, hier een zeer geliefde sport, was het, voor Noorse begrippen dan, een drukte van jewelste. Het hele centrum(pje, want groot is de stad niet echt) was in feeststemming. 

De hoofdstraat, hier de 'Karl Johann' genoemd, was uitbundig versierd en ingericht met allerlei stalletjes, er waren grote schermen opgesteld zodat de wedstrijden live konden worden gevolgd. Het was een gure, koude dag, maar dat weerhield de mensen er niet van de straat op te gaan en letterlijk goedgemutst buiten hapjes te eten en drankjes te drinken.

Strobalen, rendiervellen er overheen, vuurtje, warme koffie, dat is Noorse gezelligheid. En ook neuzen bij de stalletjes, waaronder ook eentje met Samische spullen: de gebruikelijke souvenirs en klein traditioneel handwerk uit Lapland, maar ook prachtig breiwerk.

Gezien de kou wilden wij toch liever ergens binnen lunchen; vlakbij het centrum vonden we het Nederlandse café 'Amsterdam'. Iemand had ons verteld dat ze daar de snacks serveren die in dit land verder onbekend zijn: kroketten en bitterballen!

Het bleek een grote bruine kroeg, die al vele jaren populair is, met mooie Belgische bieren op de tap en een aardige kaart met Nederlandse borrelhappen. De bitterballen waren lekker, maar helaas wel fabrieks - eerlijkgezegd maken we ze zelf lekkerder! 

Verder wandelend passeerden we Stortinget, waar het Noorse parlement zetelt, 

en stonden we eindelijk oog in oog met de opzienbarende Opera, een architectonisch hoogstandje dat de stads-kustlijn sinds 2008 domineert. De keren dat we tijdens vakanties Oslo aandeden was het pretentieuze bouwerk nog in aanbouw, dus wat we kenden van de plaatjes konden we nu in het echt bekijken en bewandelen. 

Vanaf het dak kun je prachtig uitkijken over de stad en over de Oslofjord, waarin ook dit grote, dromerige, transparante kunstwerk drijft:

De middag vloog zo snel om dat het museumbezoek en een paar andere dingen die op ons verlanglijstje stonden moesten afvallen. Maar we komen ongetwijfeld terug!

Omdat Henk de volgende dag jarig was mochten we uit eten. Het werd een uitstekende Chinese maaltijd in restaurant 'Mister Wong' in een zijstraatje van de Stortingsgata. Daarna wandelden we over het nog feestelijker geworden plein: volop swingende live muziek van verschillende bands op een podium,

grappige kramen met onder meer de onvermijdelijke warme worstjes (pølser) en iets wat voor patat friet moet doorgaan (bakt potet),

hamburgers van, jawel, elandenvlees, 

    zowaar openlijke bierverkoop op straat,

en natuurlijk aquavit. Van dit specifieke kraampje kon Henk zijn ogen maar niet afhouden, al kwam dat niet voort uit verlangen naar of interesse in het sterke drankje. 

Tenslotte belandden we voor Henks verjaardagsdronk in het oergezellige 'The Scotsman', een authentieke Schotse pub, compleet met geruite tweeds als behang, doedelzakken aan de muur en een bakje nootjes bij de pint.  

We sliepen in een grote hotelkamer die op een tweepersoons bed na leeg was; waren ze de salontafel en de stoelen vergeten? Nee, navraag leerde dat geen enkele kamer in dit hotel een stoel, tafel of bureautje heeft. Vreemd.

Het ontbijt de volgende ochtend was ook een beetje vreemd: de ontbijtruimte was vol met gasten, maar qua ontbijt was er van alles te weinig, niets werd op tijd aangevuld en voor koffie (uit een automaat) moesten we in de rij staan. 

Maar al met al was het een ontspannen uitje en voor ons, 'plattelanders' inmiddels, fijn om weer eventjes een stadse sfeer in te ademen. En Noorwegen, bleek die dag, werd wereldkampioen biathlon, zowel de mannen- als de vrouwenploeg. Nog meer feest dus!

Toen een week of 2 later per post het bericht arriveerde dat we mijn nieuwe paspoort bij het plaatselijke postagentschap konden gaan afhalen, kwamen we even 'Kafka in Noorwegen' tegen: de geadresseerde diende zich te identificeren met eh, een geldig paspoort...Of een rijbewijs, maar daarover beschik ik niet. Dus ja, wat toen?

Gewoon gezegd 'Het paspoort waarmee ik me moet identificeren, dat zit in die envelop!' 

'O', zei de man achter de balie nogal schaapachtig, en schoof me de envelop toe, zonder verder een spier te vertrekken. De Noorse Kafka haalt zijn schouders er over op. 

Vliegende keep of kip

Het is inmiddels al weer een maand of zeven geleden dat ik opnieuw een carrieremove heb gemaakt.
Voor de trouwe lezers van onze blog zal het duidelijk zijn dat Solvik Mat (nog) niet voldoende oplevert om met z`n tweeën van te kunnen leven. Daarnaast is de verhuisbranche kennelijk geraakt door wat lijkt op een recessie in de Noorse economie. Er is op dit moment voor mij weinig in te verdienen.
Maar de schoorsteen moet ook hier blijven roken en dan niet alleen door de houtkachel te stoken.
De kans om voor 3 dagen per week bij Holte Gård, de plaatselijke kippen-, eenden-, en ganzenslachterij te komen werken heb ik dan ook met beide handen aangegrepen.

Ik moet zeggen dat de eerste werkdagen mij wel enigszins overrompelden. Wat verdwaasd liet ik mij door een aantal vrouwelijke collega's voorzien van beschermende kleding, want, zo werd mij verzekerd: ' you will get wet and very dirty..' Een heerlijk vooruitzicht and o so true!
De confrontatie met een werkplek waar de 'inhoud van het gedode dier' je om de oren vliegt en spettert was indrukwekkend. Maar ook dit went, en nu sta ik er middenin. 

De slachterij is een kippenhok op zichzelf. Een gekakel en gesnater van heb ik jou daar, door het personeel afkomstig uit 10 verschillende landen (Polen, Litauwen, Estland, Roemenië, de Philippijnen, Birma, Eritrea, Ethiopië, Nederland) en een enkele verdwaalde Noor. Ze communiceren met elkaar in hun eigen taal en/of in een mix van Engels en Noors. Het niveau van die mix is nogal wisselend, zal ik maar zeggen. 
Het niveau van de gebarentaal (bijna vergeten te noemen) daarentegen is algemeen hoog. De met-handen-en-voeten-communicatie en, niet onbelangrijk, een flinke dosis humor, zorgen ervoor dat het aan het eind van een werkdag toch allemaal weer goed is gekomen. Ondanks regelmatig voorkomende obstakels, zoals geen water of te weinig waterdruk, geen warm water, stroomonderbrekingen, collega`s die in de winter op het steile, glibberige weggetje naar de slachterij blijven hangen, en nog wat van die ongemakken. Je kunt je er druk over maken, maar ik ben kennelijk al zo vernoorst, dat ik er laconiek onder blijf, net als mijn Noorse bazen en het internationale werknemerscollectief.

Het wekt nauwelijks verbazing meer. Wat dat betreft is er geen dag hetzelfde. 
Heerlijk die afwisseling, want die zit niet in de dagelijkse handelingen op de slachterij. De levenloze eendjes en kippetjes komen hangend aan een rail in rap tempo voorbij, wachtend op een volgende behandeling. Ze vliegen je om de oren. Ik sta inmiddels op verschillende posities in het speelveld: ik ben voorstopper bij het plukken van de eendjes, sta in de lijn bij het trekken (leeghalen) van de beestjes en ben vliegende keep bij het wassen van de kippetjes voor ze doorgaan naar de verwerkingsruimte. Voor bijna alle werkzaamheden ben ik nu ook sterwisselspeler!

Toegegeven, dit is niet het soort werk waar ik naar uitkeek, toen we besloten naar Noorwegen te verhuizen, maar soms lopen de dingen anders dan gepland. De banen hier op het platteland liggen nou eenmaal niet voor het oprapen en dankzij dit werk kunnen we in dit prachtige land blijven wonen. Het is ook nog eens eerlijk werk, dat hoort bij de consumptie van dierlijk voedsel.  

Bij sommige fabrieksmatige werkzaamheden, is het een kwestie van 'blik op oneindig en verstand op nul'. Dat laatste kost mij wat moeite, dus benut ik die tijd om te denken aan leuke dingen, na te denken over wat er thuis in ons bedrijfje nog moet gebeuren, en te filosoferen over het leven in het algemeen..
Wat dit mij in ieder geval oplevert is respect voor mensen die dit 'vuile' werk willen doen. Voor mensen uit alle windstreken, die om wat voor redenen dan ook, hier naartoe zijn gekomen.

De schoorsteen rookt hier inmiddels. De paasvakantie zit er op en morgen weer aan de bak!

Nog niet jarig

Nee, Henk is nog niet jarig - maar overmorgen wel, en dat gaan we dit jaar vieren in Oslo. Daar moeten we morgen namelijk heen om op de Nederlandse ambassade een nieuw paspoort voor mij te halen, en we veroorloven ons de luxe om er een nachtje te blijven, zodat we de tijd hebben om weer eens in de stad te zijn. Beetje rondbanjeren, beetje winkelen, misschien een gezellig café vinden, en eindelijk een keer uit eten gaan! 

Ik was al wel jarig, twee weken geleden, en dat hebben we groots en meeslepend gevierd:

Een versierde kamer en een heuse taart met kaarsjes! Zussen Patricia en Marjorie en zwager Theo wensten deze verjaardag niet onopgemerkt voorbij te laten (ik eigenlijk wel) en kwamen daar even een weekje in levende lijve voor zorgen. Met een vracht cadeautjes.

Maar met de door ons bestelde taxfree drank en sigaretten hadden ze het niet zo nauw genomen en onbedoeld dubbel zoveel ingevoerd als is toegestaan....Per ongeluk.

Welkome smokkelwaar! Kortom, dubbel feest. En toen kwam vriendin Marit het ook nog even met bloemen zeggen. Ze bracht een lieve bos rozen.

Het was een week met veel zon en zonder nieuwe sneeuw, maar het ijs op het meer was nog dik genoeg om er veilig op te kunnen schaatsen. Dus trok Theo de stoute schaatsen aan (die van Henk, want die moest helaas werken) en na een half uurtje gekrabbel en gestuntel stond hij fier overeind en schaatste alsof hij nooit anders gedaan had gedurende de afgelopen weken. 

Marjorie maakte, zonder schaatsen, tweemaal een flinke smak op het spekgladde ijs, wat gelukkig geen blessures maar wel heftige slappe lach opleverde - helaas was ik er niet op tijd bij om haar gracieuze valpartijen te kunnen vereeuwigen. Wel toen ze er uiteindelijk in slaagde bij haar wankelende maar sportieve mannetje te komen voor een gezamenlijke ijswandeling. 

Theo schaatste (en rustte daarvan uit), de dames vermaakten zich met breien,

lekker eten maken,

mail, app, sms en wat al dies meer zij checken, 

en het veel te lang geworden haar van de jarige op verzoek maar zonder veel omhaal in minder dan drie minuten te kortwieken...het resulteerde in een 'geen-gezicht-2016-kapsel', waarvan wel akte, maar wijselijk zonder illustratie...

Ach, het groeit wel weer aan. Hoop ik. 

'Er komt nog sneeuw' schreef ik een paar dagen geleden. En jawel: toen we onze familie weer naar het vliegveld hadden gebracht zonder dat ze in al die dagen ook maar een sneeuwvlokje hadden zien vallen, kwam de winter met volle witheid terug. En ook nu dwarrelt het met bakken uit de hemel. Het wil nog maar niet lenteren, als het ware.

Winterwerken

Vanaf de kerstdagen tot begin maart is het hier overal stiller dan anders, dus ook in onze winkel. De Noren haasten zich na hun werk blijkbaar naar de warme kachel thuis en komen verder nauwelijks de deur uit. 
Behalve in het weekend. 'Wanneer gij vrij zijt dient gij buiten te zijn, ook bij min 20', ik heb de indruk dat iedereen hier met dit gebod wordt grootgebracht. En buiten zijn betekent dan vooral met sport bezig zijn. 

Dat is: bij mooi weer naar het dichtstbijzijnde skigebied of de spannendste langlauflbaan, of in een padvindersoutfit en met een jachtgeweer op de rug het bos in, ook leuk. Kijken of er nog iets valt te schieten. Of in een soort isolerend astronautenpak in de sneeuw gaan zitten om fabrieksworstjes te grillen aan een stok, boven een kampvuurtje. Of, ook heel vermakelijk, met een berenmuts op het hoofd een gaatje boren in het bevroren meer, daar een lijntje in hangen, en op een klapstoeltje gaan zitten wachten op een visje. 

In deze periode kwamen er een enkele keer klanten in de winkel en hadden we maar een paar cateringopdrachten, maar het hield bepaald niet over. 
Niet goed voor onze welvaart, geen rinkelende kassa, maar wel fijn voor ons welzijn: rust in de tent, tijd om energie op te bouwen voor het nieuwe seizoen. Broeden op ideeën over marketing, verbetering van de vormgeving, vernieuwing van website en brochures, uitbreiding van ons assortiment, verbreding van onze klantenkring, van die dingen. 

En ook: bijwerken van de administratie, prettig gestoord natuurlijk door de zwarte monsters;

het repareren van een stapeltje spijkerbroeken - al is dat helemaal niet trendy tegenwoordig:

toen mijn laatste hele spijkerbroek op de knieën was gescheurd en we in de stad een nieuw exemplaar gingen kopen was ik even bang dat het personeel van de winkel me zou verdenken van poging tot diefstal. We moesten in de rekken namelijk flink zoeken naar spijkerbroeken zonder scheuren op kniehoogte! Eigenlijk liep ik er dus heel modern bij, wist ik veel. Maar misschien zetten we met opgelapte knieën wel een volgende trend. Retro.

Ons voorheen verveloze brouwkamertje heeft nu een vrolijke opknapbeurt gekregen,

en ook het bevlekte keukenkrukje, gezien mijn lengte een onmisbaar hulpstuk in het hele huis, heeft een gedaanteverwisseling ondergaan. Nouja, is nu gewoon wit. 

De van de ondergang geredde stoeltjes (de buurman wilde ze dumpen, wij hebben ze een nieuwe loopbaan gegeven als terrasstoeltjes) zijn van kleuren voorzien die matchen met het interieur van de winkel, en een oude plaid bood zich spontaan aan ter verknipping, zodat de verschoten kussens in een bijpassend nieuw jasje zijn gestoken. 

Het eenpersoons logeerbed heeft eindelijk een eigen winterdeken gekregen:

gebreide lapjes van restwol op de bovenkant, vastgenaaid op warme fleeceplaids. 

Dan was er nog een flinke bak met opgespaarde kaarsstompjes en niet helemaal opgebrande waxinelichtjes, die weer nieuwe kaarsen zijn geworden - 

en als je rolletjes krantenpapier met een draadje vastmaakt en voor de helft in gesmolten kaarsvet doopt krijg je heel bruikbare kachel-aansteek-dingen. Hoef je niet van die ontbrandingszakjes of aansteekblokjes te kopen. Heerlijk suf werk om te doen, maar het loont best de moeite.

Na 1 januari begint iedereen hier (horeca, winkelketens, media) alweer te roepen dat het binnenkort Pasen is. Jawel, op weg naar de volgende feest- en dus vrije dagen! 

Hopelijk trekt het voor ons dan ook weer aan, wat de business betreft. 

Zover is het nog niet: het Tokemeer is nog steeds een grote ijsvlakte, 's nachts is het met gemak nog min 10 en overdag, zeker als de zon schijnt, en dat was de afgelopen weken vrijwel onafgebroken zo, komt de temperatuur soms eventjes boven nul. 

De basilicumzaadjes zullen nog even moeten wachten. Er komt nog sneeuw aan. Maart he.