hoogzomer, hoogseizoen

Vanaf juni is het zo stevig aanpoten hier, dat er nauwelijks tijd (en fut) overblijft om een beetje te bloggen. De zomer duurt maar kort, en in die paar maanden moet er ineens heel veel gebeuren. Alles tegelijk eigenlijk. We lopen dus heftig achter met onze verslaglegging. Daarom even een inhaalslag in vogelvlucht - de foto's vertellen genoeg. 

Eind mei leende het weer zich eindelijk voor een eerste boottochtje; inmiddels hebben we zo'n 15 keer op het enorme Tokemeer gevaren, meestal aan het begin van de avond. Na sluitingstijd van de winkel en nadat de kippen een poos buiten hebben rondgescharreld, 

pakken we een koeltas vol met eten en drinken, hijsen we kussens, zonnebrand en een goed boek aan boord en tuffen we het ruime sop op. 

Soms leggen we aan bij een van de honderden onbewoonde eilandjes, en picknicken we aan een doodstil ministrandje. Soms is het zo warm, dat het heerlijk is om te zwemmen in het glasheldere water. Als er veel wind is zoeken we een zonnige baai op om in de luwte te liggen. Ons favoriete eilandje noemen we het schapeneiland, want het is niet helemaal onbewoond:

aangevoerd door een luidruchtige belhamel komt er soms een kudde schapen nieuwsgierig een kijkje nemen, en water drinken.. 

En soms zetten we ergens middenop het meer de motor uit om zomaar een beetje te dobberen, en in alle rust lekker een uurtje te lezen - thuis komt het daar niet van, zeker niet in dit jaargetijde. Echt met vakantie gaan kunnen we ons niet veroorloven, maar met het bootje proberen we zoveel mogelijk van de zomer te genieten. Zo snipperen we toch een beetje een vakantiegevoel bij elkaar. En wanen we ons, met dit soort idyllische uitzichten, op een of ander tropisch eiland:

Genieten van de zomer doen we natuurlijk ook in de tuin rondom het huis:

elke keer opnieuw een lust voor het oog, de lupines - ook al zijn ze dit jaar wel met z'n heel erg velen - en de muur van witte seringen, die vooral aan het begin van de avond zo'n geurige lucht afgeven dat het is alsof je in een wolk eau de toilette bent terechtgekomen als je er langs loopt...

De kamperfoelie klom dapper tegen de verveloze oude schuur,

de rododendron achterin de tuin die fors gegroeid bleek te zijn bloeide uitbundig, en de pioenrozen, groot en rood, werden dankbaar bezocht door bijen en hommels. 

De tomatenplantjes konden van de vensterbank af en de volle grond in (zet 'em op jongens, gauw groot worden, voordat de nachtvorst zich aandient!).

Op het balkon hingen (en hangen nog steeds) de lobelia's prachtig paarsblauw te zijn, en op het terras gingen (en gaan ook nog steeds) elke morgen nieuwe bloemen open aan de zelfgezaaide ipomea's, nu in verschillende kleuren: paars, lila, roze, blauw en wit, elke dag weer een verrassing. 

In een van de potten bewoog de aarde ineens, heel raar: was er een dikke pad in gekropen!

Henk neemt na een lange warme dag van slavenarbeid op de slachterij graag een duik voor de deur, 

en hij is niet de enige daar...

Hoogzomer is ook het marktseizoen. Nu Solvik Mat ruim 2 jaar bestaat worden we steeds vaker gevraagd om een standplaats te bemannen op grotere en kleinere markten en festivals. Zo stonden we dit jaar al 3 maal op de boerenmarkt in Kragerø, 

waar we werden bezocht door iemand die ons uitnodigde om onze waren te komen verkopen op een kleinschalig festival in Langesund. Helaas hadden we al toegezegd op die datum deel te zullen nemen aan een markt op het eiland Sandøya voor de kust bij Brevik. Dat is een uurtje rijden hier vandaan, en dan met een pontje over. 

Sandøya is een schilderachtig eilandje, dat ons een soort Vlielandgevoel bezorgde. Opvallend ander publiek daar dan we hier in het beetje stugge, boersige en naarbinnen gekeerde Drangedal gewend zijn: aardige, belangstellende mensen die verrast waren over ons assortiment - en er flink van insloegen. Kassa!

We wisten van tevoren eigenlijk wel dat de jaarlijkse Drangedalsdag daarmee in schril contrast zou staan, qua verkoop, maar het leek ons ondanks dat toch verstandig om ook in ons eigen dorp acte de presence te geven. De opbrengst was karig (understatement), maar het was een prachtige dag en wij konden genieten van de live muziek: een veelzijdig trio met een lid van de succesvolle meidenband Katzenjammer als stralend middelpunt. 

De week daarna stonden we in Ulefoss, inmiddels al voor de 6e keer, en gelukkig vonden onze potjes daar, als altijd, gretig aftrek. We zijn daar zo 'bekend' dat mensen ons heel doelgericht kwamen opzoeken om bepaalde jams en chutneys te kopen, die ze eerder hebben gehad.  Dat geeft voldoening! 

Zo'n marktdag is best hectisch; de avond tevoren moet alles ingepakt en zo economisch mogelijk in de auto worden gepropt, op de plek waar anders de stoelen staan. Daar komt Henks verhuizerservaring goed bij van pas! 's Morgens vroeg met brood, koffie en water in de tas op weg, stand opbouwen, eind van de dag afbreken en inpakken en 's avonds de hele mikmak weer uitladen en de winkel opnieuw inrichten. Moe maar voldaan thuis...

De langste dag is alweer even achter de rug. Zo zag het er uit, op 21 juni om 24.00 uur:

Echt donker werd het niet meer. 

Nu aan het werk, er moet geproduceerd worden, voor de volgende reeks markten. Het hoogseizoen is nog lang niet voorbij. 

Goede buren, verre vrienden

Gelukkig hebben we ze allebei: goede buren én verre vrienden. Veel verre vrienden zelfs, en nog veel meer verdere en nog verdere vrienden, en kennissen, en vroegere buren, en voormalige collega's. Dat heb je nou eenmaal als je in een ander land gaat wonen. 

Verhoudingen veranderen voelbaar door geografische afstand. Sommige vriendschappen verwateren langzaamaan, of verdwijnen zelfs helemaal. Er waren heel wat goede kennissen, vertrouwde buren en geliefde collega's, die actief meeleefden met onze vertrekplannen en ons zéker zouden komen opzoeken als we eenmaal in Noorwegen woonden. Daar is na vier jaar maar een piepklein handjevol van overgebleven. Zo gaat dat kennelijk, de tegenwoordig talloze communicatiemogelijkheden ten spijt. 

Maar er zijn ook vriendschappen die juist hechter worden, ondanks de afstand. Zoals die met onze oud-collega's Roely, Ria en Angeniet, die ons vanaf het begin elk jaar een paar dagen komen opzoeken hier. Altijd gezellig en vertrouwd om ze weer over de vloer te hebben. Veel praten, lachen, drinken en standaard te laat gaan slapen, dat wel...

Ditmaal troffen ze het niet elke dag met het weer, maar dat heeft ons er niet van weerhouden op zaterdag de winkel dicht te doen om met z'n vijven een uitstapje te kunnen maken. Via Morgedal (waar Henks en mijn favoriete camping ligt, waar we in onze vroegere vakantietrektochten altijd wel een keer bivakkeerden) naar het gehuchtje Eidsborg. Hoog op een heuvel staat daar een van de mooiste staafkerkjes, uit de 13e eeuw. 

Helaas konden we het kerkje zelf niet in omdat er een bruiloft ging plaatsvinden, en het openluchtmuseum (een verzameling oude gebouwtjes, heel leuk om in rond te lopen) bleek pas vanaf 1 juni toegankelijk - in de Noorse media wordt dikwijls geklaagd over de geringe groei van het toerisme, en zo langzamerhand beginnen wij te snappen wat daarvan de oorzaak zou kunnen zijn - maar het overdekte museumpje was zowaar wel toegankelijk. Mooie verzameling houtsnijwerk, sieraden, landbouwwerktuigen, klederdracht etc., en een film over het opwekken van stroom d.m.v. waterkracht. 

Buiten op het terrein is een miniatuurversie aangelegd van een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de provincie Telemark: het 19e eeuwse, 105 km lange Telemarkskanaal, waarin 8 sluizen schepen 72 m boven zeeniveau kunnen brengen. Beetje Madurodammerig, maar de constructie werkt, je mag alles aanraken en bedienen, heel leuk voor kinderen. En ook voor grote kinderen... 

Sla ik nog even over wat er op de heenweg gebeurde, toen we voor een koffie-, rook-  en boterhammenpauze de auto langs de kant bij een meer hadden gezet. 

Geruisloos kwam er ineens uit het bos langs de weg, op zo'n 25 meter afstand van waar wij nietsvermoedend stonden te pauzeren, een slanke grijze verschijning, hoog op de poten. Hij of zij keurde ons even een blik waardig en sloeg vervolgens met soepele tred de andere weg in. Een heuse wolf! 

Nauwelijks te zien hier, langs de vangrail, we waren er helaas geen van allen op tijd bij om een scherpe foto te kunnen maken. 

Thuis in de keuken van Solvik Mat moesten voorraden worden weggewerkt. Wat we in bulkverpakkingen bij de groothandel inslaan moet in porties worden verdeeld, ingepakt, gestickerd en ingevroren - een tijdrovend klusje, maar met hulp van Ria ging het lekker vlot.

En we leerden ook nog een ons tot dan toe onbekende rol van Ria kennen: die van klusvrouw! Onverdroten nam ze Henks gereedschap ter hand en in een mum van tijd had ze de metalen plankjes die nog altijd in verpakking lagen te wachten, aan de muur geschroefd. Zodat eindelijk de losse potten en potjes van de werkbank weg konden. Yes!

Ze had de smaak te pakken, hing en passant de beugels aan de muur die klaarlagen voor een van de kamers, en schroefde ook de haken en ogen aan de ramen in de achterkamer. 

Dus het komende jaar laten we met gerust hart een paar klussen liggen tot ze hier weer zijn, deze verre maar o zo dichtbije vriendinnen. Welkom terug!

Sommige vriendschappen gaan uit als nachtkaarsjes, voor sommigen zijn we niet alleen uit Nederland maar ook van de aardbol verdwenen, lijkt het wel.

Maar er komen weer andere vriendschappen voor in de plaats. Zo leerden we een half jaar geleden Suzanne en Konstantin kennen, die op loopafstand van ons zijn komen wonen. 

Leuke mensen. Inmiddels zijn we dikke vrienden geworden. 

Vreemd, maar toch voorjaar

Een etmaal nadat onze kippedames hun nieuwe behuizing hadden betrokken, eind april, gebeurde er nog even dit:

sneeuw! Maar het nieuwe dak op het hok doorstond de proef glansrijk, want binnen bleef het kurkdroog, dus de kippen hadden geen last van dit winterse naweetje.  

En daarna was het plosteling afgelopen met de kou en de druilerigheid. Van het ene op het andere moment piepten overal om ons heen weer groen en bloemetjes tevoorschijn, de dikke truien konden uit, het balkon lokte. Er waren warme dagen bij, we haalden zelfs 29 graden...

Ja! De vorig jaar gezaaide vergeetmenietjes begonnen welig te tieren!

De oude pruimenboom ging zich te buiten aan uitbundig bloesemen,

en de pioenroos ('pompoenroos' volgens Henk) ontwaakte uit de winterslaap en groeide centimeters per dag!

we konden weer eten in de zon op het balkon 

Het lijkt net of de seizoenswisselingen hier sneller gaan dan in Nederland - en misschien is dat ook wel zo. Vaak is de overgang zo groot: maandag lopen we rond met 2 paar dikke sokken in onze laarzen, 3 lagen T-shirts aan en een dik vest er overheen en moet de kachel aan, en dinsdag moeten we zoeken naar onze slippers en dunne shirtjes en moeten alle ramen open. Bij wijze van spreken dan. 

Voorjaar betekent werk aan de winkel, nouja, ook letterlijk in de winkel natuurlijk, maar vooral in de tuin. De gretigheid waarmee struiken en onkruid om zich heen beginnen te groeien en zich woest vermenigvuldigen moet hier en daar worden afgeremd, om te voorkomen dat het hier een onsamenhangende jungle wordt. 

De lupines steken in veelvoud de kop op, en het zijn er minstens 2 x zoveel als vorig jaar! Hoe prachtig ze straks ook zijn, die zulen we flink te lijf moeten gaan, voordat ze al het andere verdringen. Ze strooien hun zaadjes in de wijde omtrek om zich heen en vormen wortels zo dik en hard als gember. Lelies, margrieten, tulpen en anemonen en andere bloemen krijgen zo geen kans meer.

De was kon eindelijk weer eens buiten drogen,

we vonden twee nieuwe stoelen voor op het terras ter vervanging van de doorgezakte bank, die nog maar wel een nieuwe plek heeft gekregen bovenin de tuin, 

en onmiddellijk in beslag werd genomen door Mungo, voorheen de poes van de buren. 

We improviseerden een omheining om de groentenbedden, met overgebleven kippengaas en de stokken van onze eerste, nu kapotte partytent, 

opdat de toekomstige doperwten, bonen, rabarber, komkommer en alles wat er nog in moet niet voortijdig zullen worden geplunderd door de dames, 

die verder overal heerlijk door het prille gras kunnen stappen, op zoek naar wormpjes, miertjes en andere lekkere hapjes.  

En toen we na zo'n 8 maanden voor het eerst dit weer zagen gebeuren wisten we het zeker:

zodra de buren in hun boot het meer op gaan is de lente begonnen. 

Dus is het morgen zomer. 

Solveig, Sigrid en de anderen

Toen de bouwvakkers weer naar Friesland waren gevlogen hebben we met vulmiddel, een latje hier en en strookje daar, verf, stro en zaagsel de laatste hand gelegd aan het kippenhok. Om het er een beetje gezellig te maken had ik daarvoor het liefst een pot knalroze verf gebruikt - kippen zijn immers meisjes - maar dat plan vond geen genade in Henks ogen. Goed, bescheiden wit dan, met een piepje aan zachte kleuraccentjes. 

Zandbakje erin, drinkbak, snel een gordijn genaaid om schaduw te bieden bij al te veel zon én om de lange zomerdagen iets te kunnen inkorten. Kippen gaan dan wel op stok als het donker wordt, maar hier is het nu om half 11 nog steeds licht! Een uit de schuur opgediepte oude voederbak omgedoopt tot bloembak (gevuld met potaarde en er wilde bloemen in gezaaid) voor het raam, en een in het bos gevonden vuilniston in gebruik genomen als zaagselreservoir.

en met het door de bouwvakkers gefabriceerde naambordje aan de muur - in het Fries, maar dat is net Noors - was het kioskje klaar voor ontvangst van de nieuwe bewoners.

(de ijzeren sikkel boven het bordje zat verstopt in de grond onder de buitenren)

Op een zaterdagmiddag arriveerden ze: vrienden uit Drangedal die door omstandigheden van hun kippen af moesten, kwamen zes prachtige exemplaren brengen, die onmiddellijk het nieuwe, schone hok doortrippelden en blij kuiltjes gingen graven in de aarde in de ren. 

Het was meteen duidelijk dat hun nieuwe onderkomen ze beviel: binnen de kortste keren verkenden ze nieuwsgierig de legkamertjes, de zitstokken en de trappetjes, 

en aan het eind van de middag was het eerste ei een feit...

Het zijn grote kippen. Die moeten dus ook grote, Noorse namen hebben. De drie rooie dames hebben we Solveig, Sigrid en Selma genoemd, en de drie gespikkelde schoonheden heten vanaf nu Ingebjørg, Inger Lise en Ingefær. Na een dag of twee konden we ze al uit elkaar houden. 

Een week later hebben we voor het eerst het rendeurtje open gezet om ze naar buiten te laten. Dat was een plechtig moment: samen met de buren, hun kinderen en kleinkinderen hebben we toegekeken hoe de kippen opgetogen door de tuin gingen stappen, wormpjes, miertjes en grasjes pikkend. Zich vrij voelend! Niet alleen omdat ze los mochten rondlopen, maar ook omdat ze eindelijk bevrijd zijn van de hanen (maar liefst vier!) door wie ze maandenlang geterroriseerd waren. De beschadigingen die ze door dat brutale hanengedrag hebben opgelopen zijn zichtbaar aan het helen. Ze zijn rustig geworden, en handtam.

Inmiddels zijn we vijf weken verder en zijn de dames helemaal gewend, en wij aan de dames. Elke dag laten we ze tussen 5 en 7 vrij, ze weten het deurtje te vinden en het is geen probleem om ze weer terug in het hok te krijgen. 

Vijf weken ja, en meer dan 150 prachtige eieren verder! Waarvan we er al meer dan 100 hebben verkocht in de winkel. Op die manier verdienen ze op termijn hun eigen voer terug. 

Dat is nog eens een win-winsituatie om maar eens die vreselijke term te gebruiken. 

Solveig, Sigrid, Selma, Ingebjørg, Inger Lise en Ingefær zijn gered van een wisse dood, wij hebben gezellig gekakel om ons heen, Solvik Mat catering hoeft voorlopig geen eieren meer te kopen, Solvik Mat winkel biedt verse eieren aan, en voor klanten, zeker die met kinderen, vormen de kippen een extra attractie. Iedereen vergaapt zich voor het kioskraam aan de beestjes, die altijd nieuwsgierig op de vensterbank gaan zitten en op hun beurt zich vergapen aan de mensen. Iedereen blij dus. Mooi toch?