Solveig, Sigrid en de anderen

Toen de bouwvakkers weer naar Friesland waren gevlogen hebben we met vulmiddel, een latje hier en en strookje daar, verf, stro en zaagsel de laatste hand gelegd aan het kippenhok. Om het er een beetje gezellig te maken had ik daarvoor het liefst een pot knalroze verf gebruikt - kippen zijn immers meisjes - maar dat plan vond geen genade in Henks ogen. Goed, bescheiden wit dan, met een piepje aan zachte kleuraccentjes. 

Zandbakje erin, drinkbak, snel een gordijn genaaid om schaduw te bieden bij al te veel zon én om de lange zomerdagen iets te kunnen inkorten. Kippen gaan dan wel op stok als het donker wordt, maar hier is het nu om half 11 nog steeds licht! Een uit de schuur opgediepte oude voederbak omgedoopt tot bloembak (gevuld met potaarde en er wilde bloemen in gezaaid) voor het raam, en een in het bos gevonden vuilniston in gebruik genomen als zaagselreservoir.

en met het door de bouwvakkers gefabriceerde naambordje aan de muur - in het Fries, maar dat is net Noors - was het kioskje klaar voor ontvangst van de nieuwe bewoners.

(de ijzeren sikkel boven het bordje zat verstopt in de grond onder de buitenren)

Op een zaterdagmiddag arriveerden ze: vrienden uit Drangedal die door omstandigheden van hun kippen af moesten, kwamen zes prachtige exemplaren brengen, die onmiddellijk het nieuwe, schone hok doortrippelden en blij kuiltjes gingen graven in de aarde in de ren. 

Het was meteen duidelijk dat hun nieuwe onderkomen ze beviel: binnen de kortste keren verkenden ze nieuwsgierig de legkamertjes, de zitstokken en de trappetjes, 

en aan het eind van de middag was het eerste ei een feit...

Het zijn grote kippen. Die moeten dus ook grote, Noorse namen hebben. De drie rooie dames hebben we Solveig, Sigrid en Selma genoemd, en de drie gespikkelde schoonheden heten vanaf nu Ingebjørg, Inger Lise en Ingefær. Na een dag of twee konden we ze al uit elkaar houden. 

Een week later hebben we voor het eerst het rendeurtje open gezet om ze naar buiten te laten. Dat was een plechtig moment: samen met de buren, hun kinderen en kleinkinderen hebben we toegekeken hoe de kippen opgetogen door de tuin gingen stappen, wormpjes, miertjes en grasjes pikkend. Zich vrij voelend! Niet alleen omdat ze los mochten rondlopen, maar ook omdat ze eindelijk bevrijd zijn van de hanen (maar liefst vier!) door wie ze maandenlang geterroriseerd waren. De beschadigingen die ze door dat brutale hanengedrag hebben opgelopen zijn zichtbaar aan het helen. Ze zijn rustig geworden, en handtam.

Inmiddels zijn we vijf weken verder en zijn de dames helemaal gewend, en wij aan de dames. Elke dag laten we ze tussen 5 en 7 vrij, ze weten het deurtje te vinden en het is geen probleem om ze weer terug in het hok te krijgen. 

Vijf weken ja, en meer dan 150 prachtige eieren verder! Waarvan we er al meer dan 100 hebben verkocht in de winkel. Op die manier verdienen ze op termijn hun eigen voer terug. 

Dat is nog eens een win-winsituatie om maar eens die vreselijke term te gebruiken. 

Solveig, Sigrid, Selma, Ingebjørg, Inger Lise en Ingefær zijn gered van een wisse dood, wij hebben gezellig gekakel om ons heen, Solvik Mat catering hoeft voorlopig geen eieren meer te kopen, Solvik Mat winkel biedt verse eieren aan, en voor klanten, zeker die met kinderen, vormen de kippen een extra attractie. Iedereen vergaapt zich voor het kioskraam aan de beestjes, die altijd nieuwsgierig op de vensterbank gaan zitten en op hun beurt zich vergapen aan de mensen. Iedereen blij dus. Mooi toch?