Omzien in verwondering

Deze maand beleven we ons eerste jubileum van het wonen in Noorwegen! Het eerste emigratiejaar is rond. Tijd voor een terugblikkende samenvatting.

 

Hoe vang je 12 maanden, die bol stonden van belevenissen, ontdekkingen en nieuwigheid? Waarin er zoveel is veranderd en gebeurd? Met foto's, heel veel foto's. En weinig woorden.

Dus, voor wie het geduld kan opbrengen:
 

 Henk en Aleid naar en in Noorwegen, april 2012 - 2013

 

 

 

Op een zonnige dag lieten we een lege flat achter in Utrecht -

 

 

en een paar dagen later stapten we een leeg houten huis binnen, in de gemeente Drangedal, buurtschap Henseid: Solvik! -

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

waar een paar van onze meubels en ons overige hebben en houden in 222 volle verhuisdozen werden afgeleverd -

 

het kostte wat tijd voordat alles een plek had gevonden - 
 

we moesten huis en tuin leren kennen -  

 

 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



we beleefden een warme, zonnige lente -

 

 

 

 

 

vergaapten ons elke dag aan het uitzicht over het enorme Tokemeer - 

 

we zagen het uitbundig zomeren -

en zagen het huis steeds meer het onze worden -

 

 

 

we raakten vertrouwd met Drangedal, het hoofddorp van de gemeente -

 

 

 



kregen een klein zwart pantertje als huisgenoot - toen 'piepertje' Pippi -  

      die zich snel aan ons bleek te hechten, soms ook erg letterlijk -



 

we werkten ons 8 maanden lang helemaal suf in de keuken van Idunns Mathus -

 

leverden duizenden rijkelijk belegde Noorse boterhammen aan cateringklanten -

 

 

 

 

 

verwerkten zo'n 100 kg ecologische augurken tot zuur en zoetzuur (heel, in handgesneden schijfjes en in 'partysticks') -

 

produceerden honderden potjes chutneys, jams, marmelades, chilipasta en mosterd en verkochten die op markten en aan winkels -

 

 

 

probeerden afgeleefde schorten weer bruikbaar te maken -  

 

zagen Pippi opgroeien -

én zijn belangstelling voor voetbal en voor Henks kapsel -

 

 

we beleefden angstige uren tijdens de bloedstollende reddingsactie voor datzelfde pantertje, dat uit angst voor een vos veel te hoog in een boom was geklommen en na 2 x 24 uur nog steeds geen idee had hoe hij daar weer uit moest komen - 

een paar uur en 3 omgezaagde bomen verder vond het uitgehongerde kletsnatte monstertje de weg naar huis terug, met een vacht vol kleverige dennehars -

 

we raakten bevriend met de buren -

 en het werd herfst, winter, en er viel sneeuw -

 

 



 



 

       

heel veel sneeuw -  en het vroor dat het kraakte -

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tot plezier van Pippi -

 

 

 

 

herten zochten op het bevroren meer naar water -  

 

 

 en ook wij waagden ons op de ijsvlakte -

 

 

en keken daarvandaan met trots naar Solvik in de sneeuw....

 

 

Adembenemend, toch?

 

 

Tussen april en april mochten we maar liefst 5 x logés uit Nederland verwelkomen:  

 

 

 

En nu?

 

Sinds januari van dit jaar werken we niet meer samen met Idunn in Idunns Mathus. Het zal nooit duidelijk worden waarom precies, maar zij koos ervoor de BV over te nemen en zonder ons voort te zetten. Dat was een flinke tegenvaller en het gooide veel in duigen.

 

Wij kozen ervoor te proberen op eigen benen te gaan staan. Met een nieuw bedrijf, in voedselproductie en catering, liefst vanuit Solvik, waar we het bedrijf in oprichting naar hebben vernoemd: Solvik Mat. 

Om dat te verwezenlijken hebben we nog wel een weg te gaan, geen idee hoe lang die zal zijn - maar we houden moed en goede hoop en blijven genieten van dit land en van de stap die we hebben gezet. Ook al liep niet alles zoals we hadden gedacht.

 

April 2012 - april 2013.

Een jaar in vogelvlucht.

Het was een memorabel jaar - en dat wás het!

  

Langeleegte, maar ook weer niet zo lang..

 

Een beetje leeg voelt het altijd, als ons bezoek weer is vertrokken. Vorig jaar mei waren ze de eerste gasten hier, Roely en Ria. En toen we ze na hun bliksembezoekje, één nacht logeren, Henseid uit zwaaiden vond ik dat lastig. Ineens weer een huis met ons als enig leven - Pippi was er toen nog niet.

"Ja maar", kwam er per mail, 'vóór je het weet zijn we weer terug!" en ze hielden zich aan hun woord. 

     

Dit keer hadden de pioniers gelukkig wat meer dagen de tijd. Heerlijk om te kunnen bijpraten, bijlachen en bijborrelen met onze geliefde oud-collega's die sinds jaar en dag ook vriendinnen van ons zijn!  Over de 'goede oude' tijd, die toch wel wat beter lijkt te zijn geweest dan de huidige. Wat werk betreft dan.

We konden nu ook samen wat ondernemen. Zoals een tochtje naar het dichtsbijzijnde skigebied, Gautefall, dat in de stralende zon aardig werd bezocht - het is Paasvakantie hier, en voor de meeste Noren de laatste gelegenheid om nog eens even flink op de ski's te stappen.  

 

Hoewel het Ria erg ging kriebelen zijn we er niet toe over gegaan de sport zelf even in de praktijk te brengen:ski's huren, een liftkaart kopen, daarvoor was de tijd nu net weer een beetje te schaars, en de cappucino ter plekke eigenlijk ook wel erg aangenaam.
Later in de week hebben we gewandeld over / langs de løypes hier praktisch naast ons huis. Om even de perfecte onbezoedelde sneeuwhellingen te ervaren, en de stilte op de beboste hellingen. 

Het uitje naar Kragerø leverde niet veel op, omdat witte donderdag en goede vrijdag hier overal vrije dagen zijn, dus alles is dan dicht, een enkele horecagelegenheid uitgezonderd. Het was supergezellig om ze weer even hier bij ons te hebben.

 

 

 

 

Het was prachtig weer, dus we hebben zelfs op het terras kunnen genieten van de zon. Maar dan blijven alleen achter, met, laat ik het niet onvermeld laten, 2 kg oude kaas (mmm!) en nog een stapel meer cadeautjes uit Nederland.  

 

Een beetje verweesd voelt dat dan, als ze zijn vertrokken. Maar erg lang gaat de leegte niet zijn: in mei dienen de volgende bezoekers zich al weer aan.  Alle onzekerheid ten spijt en hoe druk we ook zijn met het bouwen aan onze toekomst - we zien uit naar onze volgende gasten!

Vervolgens vierden we samen Pasen, met een heus Paasontbijt op ons balkon, in de volle zon. Zelfgekweekte sterrekers op zelfgebakken brood met zelfgeperst citroensap en een zelfgekookt eitje. Matzes en eierverf hebben we hier nog niet kunnen vinden. Volgend jaar beter - alles vindt een weg. Iedereen ook. Wij ook vast wel. 

Naschrift: zelfgeperst cirtoensap, écht! Het flesje staat op de foto voor de kleur. En de servetjes en paaseitjes zijn goede gaven uit Nederland.



 

JeweetwelPip

Dinsdag was het zover: Pippi liet zich zonder protest in de transportmand stoppen, op het kussentje uit zijn mand, en gaf in de auto maar een heel enkel miauwkikje. De hele 3 kwartier rijden naar de dierenarts, geen enkel probleem -  hij lag met grote ogen van verwondering om zich heen te kijken naar de zonbeschenen sneeuwbergen. Ook de wachtkamer van de kliniek, met ongetwijfeld allemaal vreemde geuren, was gelukkig alleen maar interessant.

Een paar uur later mochten we hem ophalen. Hij lag een beetje verfrommeld op het kussentje dat geel zag van de jodium. Piepte zo nu en dan en raakte even in paniek toen de kattebak niet binnen bereik bleek en hij zijn plas moest laten lopen. Hoe vernederend, in die transportmand! Thuis was het leed gauw geleden: voorzichtig in een schone mand gestapt, en slapen maar. Uren en uren...

Woensdag nog een beetje groggy binnengebleven bij de warme kachel, maar vandaag is hij de oude weer. Nu echt helemaal serieus volwassen Pip. Waar tot dinsdag 2 zwartfluwelen hazelnootjes zaten zijn nu twee minuscule, zedig geschoren plekjes te zien, met het bewijs van een klein sneetje. Keurig geheeld al.  

En Pip heeft zich onmiddellijk de rol van huis- tuin- en keukenhulpje weer aangemeten. Helpt met het sneeuwvrij maken van het toegangspad, haalt de was af direct nadat ik die heb opgehangen, maakt de keukentafel leeg wanneer die vol ligt met benodigd kookgerei, maakt ruimte in de overvolle boekenkast door stapeltjes pockets te vewijderen. Is ook niet te beroerd om de taak van de afwasmachine te verlichten door de borden vast een voorwasbehandeling te geven, likt druppels gemorst bier weg als we aan het bottelen zijn, kauwt het haardhout een beetje voor, bijt naar eigen inzicht de draad van mijn breiwol alvast door, zodat ik die niet hoef af te knippen, enzovoorts. Onmisbaar hoor, zo'n proactief hulpje. 

 

 

En hoe we Henks verjaardag vierden? Met een tocht naar 'de stad' met ons kraanwater in testflesjes. Vervolgens vonden we tijdens het boodschappen doen eindelijk winterbestendige laarzen voor Henk: zolen die een temperatuur van min 40 aankunnen! Afgeprijsd gelukkig, want ook al vriest het dat het kraakt, men vindt hier dat de lente in aantocht is en dus gaat de wintercollectie tegen afbraakprijzen de deur uit.

Daarna moesten we nog flink zoeken naar een muziekwinkel (die zijn schaars) maar we vonden er eentje in Porsgrunn, en daar konden we zowaar de nieuwe cd van David Bowie krijgen. Toch nog een cadeautje!

 

Een bescheiden thuisetentje 's avonds, en op naar de volgende verjaardag!

 

De wateranalyse heeft inmiddels aangegeven dat ons bronwater van prima kwaliteit is. Maar de inspecteur die vandaag op bezoek kwam oordeelde dat er tóch een zuiveringsinstallatie moet worden geplaatst, als we ons bedrijf hier willen vestigen. Zo'n wateranalyse is natuurlijk een momentopname, en het is niet voorspelbaar wat de invloed van smeltwater (er ligt nog steeds een dikke meter sneeuw) en van aanhoudende regenval op de zuiverheid van het water zal zijn. Zucht.....

Nu moeten we dus weer heel veel uitzoekwerk doen: producenten, verkrijgbaarheid, plaatsing en niet onbelangrijk: prijzen! Wordt het wel een haalbare zaak voor ons? Gaat de gemeente ons een helpende hand bieden? Of zullen we het plan moeten laten varen?

 

We verliezen de moed nog niet. Want samen zijn wij 'een flinke ferme meid,

                                                                                     ook in bange uren,

                                                                                     die dapper in de appel bijt,

                                                                                     ook al is 't een zure'!

 

voorzichtige vorderingen

Je moet niet te hard willen lopen: nooit en nergens, en zeker hier niet. Geduld en nog een aantal van dat soort schone zaken dus, die hebben we hard nodig nu. Maar er lijkt een klein soort schot in 'de zaak' te komen.

Ons marketingplan is wonderwel beloond met een bescheiden subsidiebedrag, bedoeld om de afzetmarkt te onderzoeken, promotiemateriaal te maken en de mogelijkheden voor de logistiek op een rijtje te krijgen. Anders gezegd: we krijgen wat geld om potentiële klanten te gaan bezoeken, een website in de lucht te krijgen en met andere locale ondernemers afspraken te maken over wie er wanneer en met wat waar naartoe rijdt, om de afnemers te voorzien van de producten die we maken. Mooi! Daarmee gaan we dus hard aan de slag.

De eerste stappen zijn gezet: we hebben ons heldere, kleurige logo behouden en de Nederlandse grafisch ontwerper (hulde aan Plumage!) heeft daarin de naam veranderd van 'Idunns Mathus' in 'Solvik Mat'. Aan een gelijknamige tweetalige website wordt hard gewerkt.

Solvik Mat heeft een eigen bankrekening, ook iets wat niet zomaar gaat - maar nu wel.

We hebben contact gezocht met de, zeg maar, Noorse Keuringsdienst van Waren (Mattilsynet). Want als we straks echt gaan produceren moeten we ons aan allerlei regels houden en moet de productiekeuken aan talloze voorwaarden voldoen. De honderden bladzijden wetteksten en regelgeving die we door de Mattilsynet kregen toegestuurd hebben we nauwkeurig bestudeerd - geen sinecure, in het Noors. Vervolgens hebben we in een 1,5 uur durend gesprek op het kantoor in Porsgrunn onze vragen kunnen stellen. De antwoorden waren hoopgevend: zolang de winkel onder ons huis nog niet is getransformeerd in een productiekeuken mogen we in elk geval gewoon vanuit huis werken. Onze keuken moet dan ook wel een beetje worden aangepast - Pippi mag er niet zijn, er moet onderscheid zijn tussen privé en werk qua werkblad, koelruimte en zo - maar daar is een mouw aan te passen. 

Het allercruciaalste echter, is iets waarop we geen invloed kunnen uitoefenen: water!
Hier op Solvik hebben we een eigen bron, het water wordt opgepompt vanuit een 75 m. diepe bron in de rotsbodem. Als de kwaliteit van dat water niet voldoende blijkt te zijn (ons smaakt het voortreffelijk, maar tests moeten uitwijzen of er geen rare beestjes in zitten) moet er een zuiveringsinstallatie geplaatst worden. Dat kan stevig in de papieren lopen. Of het dan nog haalbaar is om die keuken hier te gaan opzetten is maar de vraag. 

 

 

We hebben meteen testflesjes opgehaald bij een erkend laboratorium in Skien, om ze morgen volgens de voorschriften te vullen met kraanwater en bij het lab af te leveren. Heel veel is afhankelijk van de uitslag van de analyse, dus we houden nog een paar dagen onze adem in. Als het fout gaat met het water zullen we een ander scenario moeten opstellen.

 

Dan nog een inspirerend stapje, dat gisteren door de postauto werd bezorgd: een doos vol gloednieuwe kookspulletjes uit Nederland, door zussen en zwagers verzameld als start voor onze nieuwe keuken. Voor onze verjaardagen. Lief!

 

Want intussen is Henk morgen ploseling een jaar ouder dan vorige jaar om deze tijd. Dat gaan we samen vieren als we terug zijn uit de stad, met een knus etentje bij kaarslicht, thuis. En daarbij zeker ook een goed glas zelfgemaakte wijn, met een knipoog naar onze vorige woonplaats...

 

 

Deze fles hebben we, met de oorspronkelijke inhoud, vorig jaar om sentimentele redenen weten mee te smokkelen in de verhuiswagen. En kijk Ellen en Hans, hoe dankbaar we hergebruik maken van jullie  afscheidscadeau!