dinsdag 12 december 2017

Herfstklussen

De herfst was weer kort en krachtig, en vooral: heel prachtig...

Van de ene op de andere dag was het gras bezaaid met blaadjes,

en piepten er hier en daar paddestoelen doorheen. De sering kleurde zachtroze, 


en de klimop (of wingerd - of is dat eigenlijk hetzelfde?) overal om ons heen gingen van groen naar geel naar rood.



's Morgens een kil wit waas op het gras, waar de herten zich niets van aantrokken - ze wisten de laatste valappels feilloos te vinden.



en de overgebleven rozenbottels, daar hadden ze ook wel oortjes naar.... 


Het merendeel van die rozenbottels had ik overigens al geplukt en ingevroren. Het verhaal gaat dat ze pas goed tot hun recht komen voor verwerking als er 'een nachtvorst overheen is gegaan', maar misschien is dat net zo'n sprookje als dat over boerenkool. Een bevriende teler vertelde laatst dat dat echt onzin is. 
Ik stop de rozenbottels in de vriezer, totdat ik tijd heb om ze in kruidige, vitaminerijke jam te veranderen. 

Bij oktober hoort ook aandacht voor Pink Ribbon - dat speelt hier lang niet zo als in Nederland. Borstkanker natuurlijk wel, inzamelacties voor onderzoek daarentegen maar mondjesmaat. 
Zag ik in Utrecht in oktober in elke winkel en etalage wel iets van dien aard, hier is er een beperkt aantal ketens dat iets doet en zie je incidenteel iemand met een speldje op haar jas (wat er dan vervolgens weer wel, op z'n Noors, tot ver na oktober op blijft zitten). 




We houden vol. Eierkoekjes met roze glazuur, in een kek zakje met een label aan een roze strikje en ach, de meeste zijn verkocht. Levert nagenoeg niks op, noch voor Pink Ribbon noch voor ons, maar symbolische soldariteit is ook iets waard.

En toen de herfst en oktober vorderden kregen we Doeke, uit het verre Friesland, na 1,5 jaar weer eens over de vloer. Onze hoogst persoonlijke klusjesman!


De klussenlijst werd meteen ter hand genomen. Planschetsjes en berekeningetjes werden gemaakt, gereedschap bij elkaar gezocht. De volgende dag reden Doeke en Henk naar een bouwmarkt voor de benodigde materialen.




Zo kwam er eindelijk een ordentelijke lamp mét schakelaar in de voorraadkamer achter de winkel, zodat ik voortaan niet meer hoef te klungelen met en zware stekker in een wrak stopcontact, en de daar 'tijdelijk' opgehangen bouwlamp kon worden opgeborgen.  
En meneer schaafde, schuurde, mat en zaagde onvermoeibaar aan diverse klemmende en kierende deuren, zowel van de winkel als van het huis, totdat ze weer zonder problemen open en dicht gingen. 


De vervaarlijk doorbuigende scharnierplank die al jaren ons tafelblad is als we op de markt staan, is vervangen door een bredere, sterkere variant in twee delen - ook gemakkelijker te vervoeren in de auto. Keurig op maat en netjes afgewerkt natuurlijk.


Restjes hout werden in de zon gedroogd en tot kachelhoutjes verzaagd.


De ingrijpendste klus was wel het opknappen van het kippenhok: bij heftige regen of veel smeltende sneeuw liep er water langs de achterwand van het binnenhok; lekkage verholpen, 

tochtkieren langs de deur dichtgetimmerd, 


scheuren in het oude beton weggemetseld, de opgehoopte aarde in de ren omgeschept en verplaatst, 

(toen lag er nog geen sneeuw in hoor....)
de dakpanelen op de ren verduurzaamd en verhoogd en ga zo maar door.  


Van een andere orde maar ook niet onbelangrijk: een schuifje aan de binnenkant van de wc-deur gefabiceerd! Het komt nogal eens voor dat iemand nietsvermoedend de wc inloopt, die dan al bezet blijkt, en met de hoeveelheid logees hier levert dat, zeg maar, ongemakkelijke situaties op.


Zo slonk de klussenlijst tot onze tevredenheid stukje bij beetje, en na een week waren er nog genoeg plannen en ideeën, maar de tijd was op. Nog even een ontbijtje in de herfstzon op het balkon, 

en dat was het weer. Henk moest werken, Doeke nam de bus naar Skien, waarvandaan een bus naar het vliegveld gaat.



Welkom terug klusvriend!

Bleven wij weer samen achter, werd het kouder, hadden we toch begin november nog een hoogtijdag: tien jaar getrouwd....Daar hebben we samen een piepklein feestje van gemaakt. 

En wel zo: ooit had Marit een bank gekocht die, o stomme pech, haar huis niet in bleek te kunnen! Totdat Henk haar natuurlijk uit de brand hielp, en met zijn verhuizersoog het gevaarte zonder schade naarbinnen wist te transporteren. Als dank schonk Marit hem een fles champagne en die, je raadt het al, hadden we bewaard voor 9 november.
Vervolgens maakten we voor onszelf een intiem verwendinertje, met een fles goede wijn die een van onze logees afgelopen zomer ons cadeau had gedaan. 



Rustige avond, houtkachel aan, avondrood voor het oprapen, oogverblindende uitzichten, 
na 10 jaar nog steeds blij met elkaar, wat willen we nog meer?




Geen opmerkingen:

Een reactie posten