intermezzo (1): Friesland

Begin deze maand veroorloofden Henk en ik ons een kort uitstapje naar Nederland. 


We wilden buren en buurtgenoten hier in Henseid niet opzadelen met de zorg voor de katten en de kippen, die vragen namelijk nogal wat. De katten willen behalve eten en drinken ook om de haverklap buiten- en binnengelaten worden, de kippen moeten 2 x per dag gevoerd worden (nu ze niet vrij rond kunnen lopen buiten), hun eieren moeten worden geraapt, hun poep geruimd. 
Gelukkig vonden we vriend Barend, die regelmatig 'waarnemend kasteelheer' is in Frankrijk en daar ook ervaren dierenverzorger, bereid om Sneek een week Sneek te laten om tijdelijk 'Heer van Solvik' te kunnen zijn en op de beesten te passen.  

Anderhalve dag na zijn aankomst en een slordige handvol instructies later ('hier is dit, dat staat daar, dit werkt zus, dat gaat zo, denk hier aan, vergeet niet om' enz., de helft natuurlijk vergeten te zeggen) reden we bij min 10 in een aardige sneeuwbui naar het vliegveld. 

Eenmaal boven het wolkendek (in het vliegtuig dan) was het luchtruim weer oogverblindend - maar voor sommigen slaapverwekkend... 

Op Schiphol werden we onmiddellijk overvallen door de overdosis impulsen die zich op ons stortte. Niets dan lawaai en herrie, schreeuwerige lichten, opdringerige reclames, haast, en alles lijkt te roepen 'koop! eet! meer! sneller!' 

Dit soort ontsteltenis hebben we eerder ervaren, maar hoe langer we weg zijn uit Nederland, des te sterker wordt dat gevoel, onze afkeer van de verschrikkelijke volheid - en daardoor de verschrikkelijke leegte - van de consumptiemaatschappij. Je kunt het zien als gezellige drukte, al die bedrijvigheid, maar ook als een massale mierenhoop, waarin elk individu spartelt om niet te worden vermorzeld. We zijn het zo langzamerhand ontwend.

Eindeloze stromen mensen, blindelings door elkaar marcherend zonder elkaar te zien, zoveel ego's, en zonder uitzondering en in alle omstandigheden zich vastklampend aan hun smartphone. Bijna zoals kinderen met hun teddybeer, maar dan zonder warmte.

Warmte vonden we gelukkig wel, in Friesland, waar we hartelijk werden ontvangen door Dirk Jan en Mariska, in hun sfeervolle Drachtster huis, 

met de lieve knuffelhonden Sem en Peye,

en de blaagjes Jan en Martin, voor wie Dirk en Mariska geregeld gastouders zijn.

Het werd een gezellige avond, met onvervalste dikke snert & roggebrood met spek, een stevig bier en een goed glas wijn en vooral heel veel bijpraten. 

De volgende ochtend na het ontbijt - creatief genie Mariska fabriceert met pindakaas en hagelslag 'gezichtjesboterhammen' voor de jongetjes, die ze dan wel braaf opeten -

togen Henk en ik in ons huurautootje naar Leeuwarden. Over bijna lege wegen door een onthutsend vlak landschap van kaarsrechte sloten en gefiguurzaagde weilanden. Ook dat kennen we niet meer...

Naar Leeuwarden gingen we om in het imposante Fries Museum

de prachtige expositie van de schilderijen van oorspronkelijk Lourens Alma Tadema, later sir Lawrence Alma-Tadema, te kunnen bewonderen. Er is zó veel belangstelling voor deze tentoonstelling dat er al wekenlang sprake was van lange wachtrijen voor de kassa; ons was dan ook aangeraden van tevoren kaarten te bestellen. Maar vanuit Noorwegen lukte dat op de een of andere manier met geen mogelijkheid. Vanuit Drachten gelukkig wel: Dirk had ruim op tijd entree voor ons gereserveerd. 

En nog een gelukje: juist die zaterdag was in Friesland code oranje afgekondigd - het zou wel eens glad kunnen zijn (!) - en waarschijnlijk daarom zagen mensen blijkbaar af van een museumbezoek. Maar van gladheid hadden wij geen last, en ook niet van wachtrijen en gedrang. Prachtig, we konden zo doorlopen en binnen alle schilderijen rustig bekijken. Wat een weelde!

Naderhand besteedden we wat tijd aan minder verheffende maar niet minder vurig begeerde zaken, zoals een simpel broodje kroket met mosterd in een heuse snackbar,

met een grappige muurschildering van het grote plein, Zaailand, in vervlogen tijden.

Met onze lijstjes in de hand bezochten we een paar winkels om wat broodnodige voorraden aan te schaffen, van dingen die in Noorwegen vele malen duurder zijn of gewoonweg niet bestaan. Ik noem maar wat: vanillestokjes, boemboes, stroopwafels, een eierwekker en nog veel meer trivialiteiten. En oh, in die winkels, wat een assortiment, wat een keuze, en het kost in onze ogen allemaal bijna niks! Zodat we met volle boodschappentassen door de straten liepen; 

straten waar je niet mag fietsen, maar waar de fietsen overal aanwezig zijn en waar je om de haverklap opzij moet springen als je niet omvergefietst wil worden...

Later was er nog even tijd om vanuit Drachten naar het gehuchtje Jubbega (nooit eerder van gehoord) te rijden; daar zit namelijk een heerlijke winkel voor thuisbrouwers. Ook daar konden we een en ander inslaan, zodat Henk straks op Solvik weer Abdijbier en Triple kan gaan brouwen.  

's Avonds, na een bord ouderwetse boerenkoolstamppot, was er een vrolijk weerzien met die andere kippenhokbouwer, Doeke, die voor de gelegenheid even naar Drachten kwam. Opnieuw gezelligheid dus, en nog meer bijpraten. En lachen.

Het was knus, en het werd laat...

Tot zover gastvrij, warm en verrassend Friesland. Het was kort maar krachtig. We'll be back.