Verwondering

Of het nu gaat om het werken in de winkel of het staan op de markt: er blijft verwondering.

Verwondering over onszelf, alsof we dit al jaren doen. In een ander land, met een vreemde taal. Zomaar ons leven helemaal omgegooid, winkeliers geworden, vertegenwoordigers, producenten. Verwondering ook over welke van onze producten goed lopen en welke minder. Dat niet alles even goed verkoopt is niet zo erg, hoort bij het leerproces en is misschien een kwestie van lange adem, gewenning voor het kooppubliek.

De laatste twee weken voor Kerst zijn we elke dag open geweest maar dat leverde minder op dan gedacht. Zelfs een, naar ons idee, goed georganiseerd mini-kerstmarktje in onze winkel trok slechts twee families die gezellig een dagje uit waren en een verdwaalde enkeling, die uiteindelijk toch wel met wat spulletjes het pand verlieten.

 

 

 

Nee, dan een marktdag in de herfst waarop het pijpenstelen regent. Aan het begin van zo'n dag denk je al, dit wordt niks en waren we maar thuisgebleven. Maar na een paar uur vliegen de potjes de kraam uit, moeten we soms zelfs nee verkopen! We zijn verwonderd over omzet en kooplust van voorbijschuifelende regenpakken. Op een ijskoude Julemarked (Kerstmarkt) is het niet veel anders.

   
In ieder geval is onze naamsbekendheid aardig gegroeid en krijgen we steeds meer mensen in de winkel en voor de kraam die gericht naar een of meer producten van ons vragen. Al eerder bij ons gekocht of geproefd bij familie of vrienden. Hoe snel kan dat gaan, en hoe mooi is dat?

Vorig jaar was onze huidige werkplek nog een bouwput, of eigenlijk nog niet eens. Die moest nog gecreëerd worden! Nu staan we in een keuken die al vanaf het eerste moment zo vertrouwd voelde.

 

Verwondering over dat we het voor elkaar hebben gekregen en dat het precies is geworden, zoals we ons hadden voorgesteld! Qua secundaire arbeidsvoorwaarden, een werkplek met uitzicht, scoren we hoog!

En als het stormt valt de elektriciteit nogal eens uit. Dat verwondert ons nauwelijks meer - met onze hoofdlampjes op werken we gewoon verder...

Beide kerstdagen eindelijk weer eens tijd voor een wandelingetje, bij een temperatuur overdag van   -8 en nu -9. Het ijs op het meer maakte af en toe flinke herrie. Het kraakte tegen de rotswanden. Het was al bijna helemaal dicht. Je zag het ijs met het uur naar onze kant aangroeien. Prachtig! Volgens rayonhoofd Olav zou het met nieuwjaar schaatsen geblazen zijn! En ja, hoor, verwondering over de snelheid waarmee het ijs groeide en verwonderd over de snelheid waarmee onze buurfamilie zich op het is begaf. Wij waren daar een ietsie pietsie voorzichtiger mee...

Maar we konden natuurlijk niet achterblijven! Verwondering over hoe de buren het leven vieren, in welk jaargetijde dan ook, en natuurlijk, in de buitenlucht.

 

 

 

Na 5 of 6 jaar niet meer geschaatst te hebben, viel het zwaar tegen. Pas na een half uur of zo kwam het gevoel enigszins weer terug. Verwondering over het nog kunnen schaatsen, zonder valpartij!
Eén ding is echter zeker, deze Kramer is nog niet in vorm!