Harryreisje

Veel Noren steken regelmatig de grens over naar Zweden, om inkopen te doen: de prijs van veel levensmiddelen ligt daar een stuk lager dan hier, en het aanbod is gevarieerder. Je kunt er bijvoorbeeld allerlei soorten kaas kopen - wat in Noorwegen kaas heet smaakt niet zo naar kaas, vinden wij. Vlees, broodbeleg, boter, pizza's, kattenvoer en chocola bijvoorbeeld, kosten hier bijna twee keer zo veel als in Zweden. Maar ook alcohol en tabak zijn daar een stuk goedkoper, dus er wordt flink gesmokkeld. Dat is een publiek geheim en sommigen maken er een sport van, om met vele malen meer dan is toegestaan thuis te komen. Een 'harryreise' heet zo'n tocht, geen flauw idee waarom, maar vroeg of laat maakt iedereen 'em. Zo ook wij. Uit nieuwsgierigheid, en met een vrijkaart voor de boottocht, gekregen van onze vriendin Marit.

 

 

We reden naar de haven van Sandefjord en voeren op een enorm cruiseschip in 2,5 uur de Oslofjord over, naar Strömstad. Het was een koude maar stralende dag en een mooie oversteek.

 

 

Aan boord ontstonden onmiddellijk rijen voor het buffetrestaurant, voor vette worstjes en peperdure bordjes fletse patat, en vervolgens dromde het publiek naar de winkels en de taxfree shop. Waar iedereen die iets aanschaft bij de kassa weer een vrijkaartje voor een volgend bootreisje krijgt: Colorline stunt flink om harryreisjes aantrekkelijk te maken.

Om het betaalbaar te houden hadden wij een braaf broodtrommeltje en een thermosfles met koffie meegenomen, en met wat leesvoer op schoot vloog de reistijd om. Olav had ons gewezen op Nordby, 20 minuten voorbij Strömstad, een monstrueus winkelcentrum, waar we ons vergaapten aan de grote hoeveelheid winkels.

 

Eigenlijk liepen we een beetje als kippen zonder kop door het centrum, met een onaangenaam Hoog Catharijnegevoel, maar we konden wel met een paar interessante boodschappen (en slechts een paar pakjes sigaretten te veel) halverwege de middag de onbemande grenspost passeren. De terugreis deden we over land, met alleen de pont van Moss naar Horten, een 20 minuten durend tochtje dat we vaker maken (want in Moss zit onze glasleverancier).

Omdat het nu snel koud en donker wordt - de zon verdwijnt al om half 3 's middags achter de bergen en is er 's morgens pas rond 10 uur - en omdat de wegen nog begaanbaar zijn zonder sneeuw, hebben we deze week het harryreisje herhaald. Dit keer met een gerichte boodschappenlijst en een keurig lijstje met Noorse prijzen, om te kunnen bepalen wat wel en niet de moeite waard is om in te slaan. We wisten nu precies waar we moesten zijn en wat we wilden kopen. Beetje smokkelen kon dus makkelijk dachten we, maar oei, nu was er wel tolcontrole....Tot onze opluchting liet de vervaarlijk streng kijkende douanebeambte ons doorrijden, terwijl de auto achter ons de klos was. Pffffff!

 

De volgende dag was het 5 december, en wat we op het dak hoorden stommelen was jammer genoeg niet het paard van Sinterklaas. Het waren de bakstenen die de plastic noodvoorziening op het dak op zijn plaats moesten houden; ergens zit een kleine lekkage die Olav provisorisch had verholpen. Niet dus: ook Noorwegen werd die dag en nacht geteisterd door een hevige storm, en hoewel het hier in Telemark allemaal erg meeviel rolden de zware bakstenen zomaar van het dak...Het plastic zeil bleef als een rare verfrommelde hoop achter, half om de schoorstenen gedrapeerd.

 

Vervolgens viel de stroom uit. Eerst tegen vijven, toen we even op de bank zaten met een borrel - okay, geen man overboord, gewoon wat kaarsjes aan en na een kwartiertje was er weer licht. Maar terwijl we later boven de nieuwste lichting wijn aan het bottelen waren was het weer hommeles, en dit keer urenlang. We konden gelukkig nog een prak stamppot in een pannetje op de houtkachel opwarmen. Groot kampeergehalte die avond, zonder muziek, zonder pc....En zo hadden we noodgedwongen een vrije avond! Met zaklantaarns en hoofdlampjes én kaarslicht hebben we voor het eerst sinds lange tijd zomaar zitten lezen, dicht bij elkaar, dicht bij de kachel, en pas diep in de nacht floepte er hier en daar weer een lamp aan. Toen we al lang lagen te slapen.

 

Als je voor je eigen bedrijf werkt ben je nooit vrij, realiseerden we ons onlangs. Er is niet zoiets als een weekend, er zijn geen echte vrije dagen. We zijn regelmatig tot laat in de avond bezig met van alles, van etiketten plakken op de potjes tot het bijwerken van de boekhouding en er is altijd een eindeloze reeks dingen te doen. Zo nu en dan breekt ons dat dan ook op en zijn we allebei ineens heel moe. Een door een storm kapotgewaaide kabel of een omgevallen boom: ze zijn dus af en toe welkom. Lezen we weer eens een boek, zonder het nare gevoel dat er nog zoveel nuttige en nodige taken wachten.

 

Een harryreis kost ons al met al een hele dag: om 8 uur vertrekken, en om tegen half 7 thuis te kunnen zijn hebben we op de kop af 2 uur om boodschappen te doen. Voorlopig is het genoeg geweest, zeker nu het er sinds vanochtend zó uitziet:

 

 

 

Henk heeft alweer rode konen van het sneeuwscheppen, om ons huis en de winkel in wording bereikbaar te houden.

 

 

 

 

 

Het is half 6, min 7 en de hemel is zo helder dat de temperatuur nog wel flink omlaag zal gaan vannacht. Sinterklaas is ons voorbijgegaan, maar Koning Winter is gekomen.