Hoezo herfst?

Pip op schoot, wij na gedane arbeid even in de zon waar het zomaar meer dan 20 graden wordt... 

Zolang we nog bijna elke dag even onder een strakblauwe lucht op balkon of terras kunnen zitten voelt het nog niet zo herfstig - ook al dwarrelen de blaadjes met velen tegelijk uit de berken in de tuin en maakt iedereen zich op voor de winter.

Het blijft mooi, ook in dit jaargetijde. Laatst stak een prachtige vos vlak voor ons de weg over (nooit eerder eentje van dichtbij gezien); vorige week renden er twee herten op z'n allerlenigst en sierlijkst langs de rand van een weiland dat we ergens passeerden. Af en toe horen we 's nachts een uil roepen vanuit het bos en onlangs hebben we elkaar 's morgens in de slaapkamer verbaasd afgevraagd wie er nu op zo'n vroeg tijdstip tegen ons huis zou gaan zitten timmeren? Buurman Olav klust graag, maar om 07.00 uur? Bleek het een specht (grote bonte) te zijn, die pal naast het raam in het hout zat te hakken! Beetje idioot, er is in de buurt nou niet bepaald een gebrek aan bomen zou je zeggen...  Zelfs Pippi zat een beetje onthutst achter het rolgordijn in de vensterbank de hakactiviteiten gade te slaan.
 

Met de komende kou in gedachte heeft Olav bedacht dat de deuren in onze achterkamer geïsoleerd zouden moeten worden. Die mooie deuren kunnen niet meer open ("ze zijn al 100 jaar niet gebruikt en de sleutel is zoek.. ") en zoals we nu weten dienden ze ooit als toegang tot de ontbijt- en eetkamer voor de pensiongasten die Olavs grootmoeder hier vroeger onderdak bood. Die kamer vormt nu een fijn maar koud verlengstuk  van onze woonkamer. Daarom zijn de deuren nu va  buiten bekleed met steenwol en plastic, in de hoop dat dat onze stookkosten een beetje gaat beperken. Geen gezicht natuurlijk, maar wie warm wil worden moet niet ook nog mooi willen zijn hoor.

Het dubbelglas raam in diezelfde achterkamer is inmiddels geplaatst en op een zonnige achternamiddag ook geschilderd (het kozijn, welteverstaan). Kortom: laat maar komen, die winter!

 

Dit weekend waren we eindelijk weer eens helemaal vrij. Zaterdag t/m maandag zowaar! Niet dat er geen bestellingen waren, maar Idunn kon ze alleen aan en gunde ons even wat vrije tijd. Terwijl zij en haar vriend een kleine 2 weken met vakantie in Spanje waren hebben Henk en ik namelijk samen de tent gerund - en met succes: alles is naar tevredenheid gelopen, goed en op tijd. Daarnaast hebben we kunnen doen wat we allang van plan waren: flink opruimen, schoonmaken, herindelen en reorganiseren in de keuken. Veel onduidelijke spullen uitzoeken, kapotte spullen weggooien, onidentificeerbaar materiaal apart leggen. Proberen iets van een systeem aan te brengen in een werkruimte die 10 jaar lang is gebruikt door één persoon die zo haar eigen logica heeft. En weinig tijd inruimde voor onderhoud van apparatuur en kookinventaris. We hoorden die dingen zuchten van tevredenheid onder onze warme sopdoek.. Dankbaar werk dus, met zichtbare resultaten, die ook Idunn niet zijn ontgaan.

 

We hebben de vrije tijd gebruikt om een beetje uit te rusten (tot Pippi's plezier) en ook in huis te klussen. Henk heeft eindelijk ons weerstation geïnstalleerd; toen we de verpakking van het schijnbaar eenvoudig in te stellen apparaat voor het eerst openmaakten, maanden geleden, wisten we niet hoe snel we hem weer dicht moesten doen - knap ingewikkeld, met zo'n praktische, goed bedoeld uit het Tjechisch of zoiets vertaalde handleiding erbij. Je moet er even de tijd voor nemen, maar dan heb je ook wat, blijkt. Buiten staan nu regen- en windmeter, binnen hangt een schermpje waarop vanmorgen te zien was dat de temperatuur voor het eerst 2 graden onder nul was. Het weerstation was een van de afscheidscadeaus van onze collega's. Het andere, de elektrische deken, zullen we wellicht binnenkort ook (moeten) inwijden....

 

Inmiddels is het vandaag op de kop af een half jaar geleden dat we hier op Solvik kwamen wonen. Een half jaar vol belevenissen en zonder een moment twijfel of spijt.

 

Helaas viel er vandaag een grimmige schaduw over ons niet meer in Nederland wonen. Een slechtnieuwsbericht van een geliefd familielid, bij wie een ernstige ziekte opnieuw de kop op blijkt te hebben gestoken. Wat kunnen we doen, behalve zachtjes huilen, hardgrondig hopen en meeleven? Hoe kunnen we steunen, troosten? Niet live. Niet even naar Amsterdam rijden om de familie te zien en te omhelzen. Met elkaar een borrel drinken en het boze tegen beter weten in weglachen, dat kan niet meer. Het is voor het eerst dat we ons een beetje stom en machteloos voelen door de afstand. Vandaag vind ik eventjes dat Nederland gewoon in Noorwegen had moeten liggen.   

 

 

 



 

Herfst

 

Wij hadden het eigenlijk eerder verwacht, maar het is nu toch echt herfst. Het vreemde is dat de temperaturen nog behoorlijk hoog zijn. Zo hoog dat we aan het eind van de middag nog lekker in een t-shirtje in de zon kunnen zitten. Afgelopen zondag zelfs 's ochtends nog volop in de zon en uit de wind een kop koffie kunnen drinken. De laatste keer grasmaaien gebeurde nog vol in de zon en dat terwijl we in diezelfde week de eerste echte nachtvorst hadden en 's ochtends het ijs van de  autoruiten moesten krabben.
Aleid is druk bezig met het maken van jam van de rozenbottels die in groten getale te vinden zijn om ons huis. Een leuk klusje, zeker als dat nog voor een deel buiten kan gebeuren.

Maaar het gaat nu hard, de kleuren van de bomen, varens etc.  zien we per dag veranderen en ook het tijdstip waarop de zon achter de bergen verdwijnt wordt steeds vroeger. Nog maar een paar weken geleden was dat 20.10 (precies getimed), nu is dat al 17.00 uur.
Iedereen om ons heen maakt zich klaar voor de winter en soms lijkt het wel of de Noren de herfst zien als een lang verwacht einde aan de zomer.......

De stokken langs de kant van de weg,  wegwijzers voor de sneeuwruimers en voor weggebruikers, zijn al 2 weken geleden geplaatst. Daar worden we toch best een beetje zenuwachtig van, op weg naar onze eerste Noorse winter! Over een week of twee, drie gaan de spijkerbanden onder de auto. Raar idee, maar ook erg spannend.
We kijken naar wat onze buren allemaal doen ter voorbereiding op de winter en luisteren goed naar hun adviezen. Dus, ik heb maar een 'Varmedress' aangeschaft, voor klussen en tijdverdrijf buitenshuis. Je krijgt toch meteen een Amundsengevoel in zo'n ding en het idee dat je niks kan gebeuren.

Inmiddels is in een van de ramen van de achterkamer een nieuw kozijn met dubbelglas geplaatst. Was gepland in mei, maar ach, het was een mooie zomer...

en gesloopt, van binnenuit gezien

het oude raamkozijn van buiten...













Al het hout voor de kachel ligt binnen en is droog. We stoken de kachel nu al elke avond even op, maar soms wordt het dan zo warm dat je bijna weer op het balkon wil zitten.
We zijn er klaar voor en kijken ook echt uit naar de winter. Het uitzicht op het meer zal zo anders zijn en ook de activiteiten op en rond het water zullen veranderen. Op dit moment is de waterstand extreem laag: alsof het meer ruimte maakt voor het wassende herfstwater en voor daarna het smeltwater.



Als ze die functie hier zouden kennen, zou ik zo solliciteren op een baan als rayonhoofd (het pak heb ik al!). Het kunnen doorgeven van de ijsdikte zal de collega's van de Elfstredenvereniging groen maken van jaloezie....
Maar goed, misschien piepen we over een paar weken wel anders, hoor. Volg dit blog maar...
We zijn nu druk bezig om de door ons in de zomer ontwikkelde producten te slijten op markten en bij zgn. gardsbutikken, boerderijwinkels. Dat is veelbelovend en ook leerzaam voor volgdend jaar.

Nog even en we zijn hier een half jaar. Zo kort nog of al zo lang, dat is de vraag. Daarover later meer.