sokpantoffels, regenlaarzen en andere poëzie

Hier in Noorwegen is het, in elk geval op het 'platte land', de gewoonte om voor het betreden van een huis je schoenen uit te doen en op sokken of, als die gastvrij in de gang klaar staan, op pantoffels rond te lopen. Voor ons was dat in Utrecht eigenlijk al gebruikelijk. Hier zal het oorspronkelijk wel te maken hebben gehad met houten vloeren, liefdevol geknoopte kleden en de smurrie van smeltende sneeuw en modder, en verder met ingesleten tradities. In ons Utrechtse appartement ging het om geluidhinder - in een flat horen de benedenburen, en soms de boven- of naaste buren, elke geschoeide voetstap, dus daar hou je rekening mee.
Het heeft even geduurd voordat we ons begonnen te realiseren dat we in onze huidige behuizing geen rekening hoefden te houden met Leida, Charlotte, Mariëtte, Hans - niet wat betreft schoeisel, maar ook niet wat betreft dichtslaande deuren, contactgeluid-gevoelige drempels of: muziek! Boven- of benedenburen zijn er niet, en de naaste buren wonen meer dan 100 meter verderop. Bevrijdende gewaarwording, toch.

Onze rubberen regenlaarzen hebben we afgelopen zaterdag opgegraven. We waren namelijk door Olav uitgenodigd op zijn feestje ('bonfire!') dat hier schuin tegenover aan de waterkant bij de steiger zou gaan plaatsvinden. "If you're not too tired, please come" had hij gezegd. We waren zeer moe en behalve dat was het akelig slecht weer, maar na de voetbalwedstrijd waar Nederland ook een rol in speelde (daar hebben we het verder maar niet over), zijn we toch maar in regenkleding en met een paar biertjes en een fles wijn, beide van eigen makelij (! en hier wordt iedereen geacht eigen eten en drinken mee te nemen naar een feestje) afgedaald naar de feestlocatie. Waar zich een handjevol buurtgenoten onder een provisorisch tussen de bomen gespannen zeiltje vreselijk zat te vermaken, met drankjes, zakken chips en vooral veel sterke verhalen en moppen. Noors, Engels en handen & voeten dus. En telkens als het maar 5 minuten droog was klonk het 'sommer er her!'  - 'de zomer is er!' en sleepte iedereen z'n natte gestoelte weer onder het zeil vandaan naar het vuur. Een van de buren had met een aanhangwagen vol boomstammen gezorgd voor brandhout; een jerrycan met benzine deed de rest en zo brandde er een bonfire in de stromende regen.
Wij werden bij aankomst met vrolijk gejoel welkom geheten en toen we ons eenmaal ook op zeiknatte kussentjes op een picknickbank en op een half doorgezakte tuinstoel in het doorweekte mos hadden genesteld, maar zeer ten dele onder onze paraplu, hoorden we er helemaal bij. Om Nederland werd meesmuilend gegniffeld en wij hebben ons gehaast om onze sympathie voor Denemarken kenbaar te maken.
De Noorse aquavit moest worden geproefd, tussen wijn, bier en cola door - en láchen dat het was....Want of het nou regent of niet, het is zomer, en dan ga je naar buiten, in weer en wind, en dan is het gezellig, ja? Worstjes op het vuur (grillen heet dat hier) horen daar onlosmakelijk bij, maar daarvoor was zaterdag de hoeveelheid en de heftigheid van het hemelwater net ietsje te heftig, dus dat onderdeel van de traditionele feestvreugde ging even niet door.
Voor ons hadden de rubberen laarzen een onverwachte troost geboden: ik had niet eerder bedacht dat ik ook daarin, bij de voorbereiding van onze verhuizing, smokkelwaar had verstopt. Ineens hadden we weer een paar pakjes onvervalste Franse sigaretten. Hier absoluut onbetaalbaar.

Henk kreeg de volgende morgen de kennismaking met aquavit wel voor zijn kiezen ("hebben we nog paracetamol?") en kon gelukkig uitslapen ("ik blijf nog even liggen hoor...").  Ik kon de tijd nemen voor een kleine ontdekkingstocht (aflevering tig) door tuin en omgeving. En kwam thuis met bossen wilde en minder wilde bloemen, om leuk in vazen te zetten. De geweldig paarse lupines die werkelijk overal bloeien - zie daar over de blog van Piet van vandaag: http://damfjell.blogspot.no/  - lila, roze en witte akeleien, bloeiende bieslook, margrieten en nog een heleboel ander kleurigs.



Ook weer zoiets raars: het groeit en bloeit om je heen, en toch wil je het plukken en in huis halen. Dat is niet stads, dat doen ze hier ook. Hebberigheid? Binnen willen hebben wat buiten om niet staat te bloeien? Geen idee, maar dat het mooi is en dat je er kan van genieten als het als een plaatje in een vaas staat, dat staat vast. "Is het geen gedicht?" zei mijn moeder vroeger wel. En ja, sommige boeketjes zijn gedichten.
Schoonheid om je hart aan op te halen.