En ik moet nog zoveel doen...

Wé moeten nog zoveel doen! De dag van de opening van Solvik Mat Butikk, ons winkeltje, komt angstig dichtbij en nu we daarmee in de krant hebben geadverteerd kunnen we er niet meer omheen. De schrik slaat me om het hart als ik bedenk wat we allemaal nog moeten doen en dat we nu nog op de kop af  maar 10 dagen hebben om alles op orde te krijgen....

 

 

Ook de beide winkeletalages maken er geen geheim meer van, dat we op 11 april de deur van de winkel openen! Oogst al aardig wat bekijks van nieuwsgierige passanten. Omdat de zon uitbundig schijnt is het wel elke dag nieuwe ballonnen opblazen geblazen trouwens. Die lopen leeg of ploffen spontaan ineens.

En oh, we hebben inmiddels toch wel een aanzienlijke hoeveelheid hellingen genomen, bergen en bergjes verzet, met vindingrijkheid en improvisatievermogen:

 

hoogst eigenhandig een prima de luxe tweezijdig straatbord gemaakt van restjes hout en vloerplaten,

 



gewoon schoolbordgeverfd, zodat we er steeds iets anders op kunnen aankondigen, draussen vor der Tür, bijvoorbeeld 'Nu! Ambachtelijk gemaakt roomijs!' of zoiets;

 



onmogelijke stukken afbrokkelende stenen muur in de keuken bemozaïekt met overgebleven repen wandplaat, en die dan weer zindelijk wit geverfd;

de toonbank afgewerkt en geschilderd in de traditionele donkerrode kleur ('gammel rød', waarmee veel schuren hier in Telemark zijn gekleurd), die straks ook op de meer dan 100 jaar oude eiken vloer van de winkel zal prijken, als Henk klaar is;  

 

 

en alles werd op afstand gadegeslagen door onze huisgenootjes,

 

 

die er sinds kort een vriendje bij hebben, geen idee waar die vandaan komt - zoek? Een Cypers katertje met zulke grappige oortjes:

 





maar er is beneden nog een heleboel meer te doen....

 

Gelukkig hebben we vriend Doeke kunnen overhalen om terug te komen en nog een weekje te helpen klussen! Morgen haalt Henk hem van het vliegveld en samen kunnen ze hopelijk nog flink wat punten op massa's i's gaan zetten. Terwijl ik ga aanpoten om de winkelvoorraad op niveau te krijgen: marmelades en chutneys produceren, potjes wassen en etiketteren, flyers, brochures en prijskaartjes maken. Keukeninventaris, vooral gekocht bij tweedehandswinkels, schoonmaken en ordenen, bedenken hoe en waar alles een plaats moet krijgen en en en en pffffffff!!!!! Als het maar gaat lukken.

 

Niet doordraaien nu, kiezen op elkaar, schouders er onder, en niet vergeten ook dit te zien: de lente is in aantocht!

 

 

Voorlopig hebben we even geen tijd voor de tuin. Die moet zich maar even zelf redden. De lupines doen dat gewoon, nú al, die zijn voor geen nachtvorst bang. Wij ook niet. Koudwatervrees? Hoezo? (Nou ja, een pietsje, ik dan: stel je voor dat er een klant komt...en dat die dan iets wil ofzo...in het Noors...).

Voorjaarsvorderingen

 

We zijn nog steeds 'under construction', maar nu wel met een voorjaarszonnetje erbij! Dit keer was Doeke de Jong, een vriend uit NL een weekje op bezoek en hij was af en toe niet te houden met zaag, hamer, beitel en het onvolprezen spijkerpistool dat werkt op een compressor. Geleend van de buren, en ook het speeltje van het vorige klusbezoek. Ik ben er zelf inmiddels ook wel aan gehecht en kan er nu aardig mee overweg, al zeg ik het zelf. Ik schiet alles wat los en vast zit aan elkaar! Tot nu toe gaat dat ook in de richting van het beoogde resultaat. Wie had dat gedacht, op m'n oude dag ben ik plotseling een klusser. Voor het klusbezoek ben ik een 'hjelpeman', maar ik kijk goed en leer ervan.

Maar zoals klussers als Doeke constructies en oplossingen bedenken, dat kan ik echt niet.

In een weekje werken is er ongelofelijk veel gedaan. De tijd begint ook te dringen want 11 april openen we onze deuren, hier in Henseid. In ieder geval moet het winkelgedeelte dan toegankelijk zijn.
Zo te zien moet dat gaan lukken. De vloerbedekking ligt er al! Daarvoor moest eerst de ondervloer geëgaliseerd worden. Dat viel niet mee met een vloer van rond 1900. Maar het resultaat mag er zijn.
De vloerplaten voor het egaliseren heeft buurman Olav op de kop getikt. Dat bleek een partij demonstratiewandplaten te zijn. Precies de juiste dikte, alleen wat rare randjes moesten eraf.

 

 

 

Zowel de  ruimte voor het winkeltje als het keukengedeelte beginnen vorm te krijgen. Zoals we de oude winkel aantroffen, herkennen we het bijna niet meer terug! Dit wordt / is ons bedrijf!

Nog steeds maken we gebruik van het aanwezige hout dat in de oude winkel rondslingerde. Ook hebben we Olav beroofd van allerlei latjes, balkjes die in zijn schuur min of meer bewaard waren.
Inmiddels maken we ook dankbaar gebruik van ons netwerk dat we zo zoetjes aan aan het opbouwen zijn. Via Marit, een buurvrouw en nu ook vriendin, zijn we aan goedkope vloerbedekking gekomen. Haar zoon zit in die business en die kon het tegen inkoopsprijs leveren. Alleen moest het nog wel uit Ulefoss gehaald worden. Da's een uurtje rijden en het zijn lange rollen....In dezelfde richting en nog een half uur verder weg, stond ook een grote tweedehands koelkast op ons te wachten.
Ik werk natuurlijk niet voor niets bij een verhuisbedrijf, dus vroeg ik Arild, mijn baas mij te helpen. Geen probleem op een stille dag! Met een grote aanhanger was het spul in een ochtend op z'n plek. Hij wilde zelfs de brandstofkosten niet door ons vergoed hebben. Mooi toch?

Gebrild en in gebedshouding leggen we het zeil er zo in!

 

Een kastje uit de jaren 50 schilderen is voor deze Van Gogh geen probleem ...

 

Tussen neus en lippen door heeft Doeke nog een luik gefabriceerd dat toegang verschaft tot de kruipruimte, maar ook de koude luchttoevoer in de winkel moet weren. Tweetalige instructie kwam er gratis bij! Bijna drietalig, maar voor het Frysk was er geen ruimte meer...

 

 

Hulde aan deze cirkelzaaggigant, die we zo nu dan 's avonds laat moesten afremmen. Er moest ook nog gegeten worden enzo. Verrast door de voorjaarszon konden we zelfs soms  buiten lunchen.

 

 

Die hinderlijk lekkende knik in de regengoot is na de lunch door Doeke uiteraard verwijderd. Zodat het terras voortaan niet bij elke regenbui doorweekt raakt. 

Zo langzamerhand beginnen we te geloven dat het bijna zo ver is....zucht! 
Het is heel veel werk, maar zo opbouwend!



Endjes aan elkaar knopen

Het levensonderhoud in Noorwegen is onbehoorlijk duur, dat wisten we. Een vaste baan met een goed inkomen hebben we in Nederland achtergelaten, dat was een weloverwogen keus. Geleidelijk aan leren we in kleine dingen steeds meer te besparen en in ons eigen onderhoud te voorzien; dat is niet alleen noodzakelijk - het is leuk en bevredigend. Als het lukt dan, want natuurlijk verloopt dat met vallen en opstaan.
Een beetje 'back to basics' kan helemaal geen kwaad. Die trend is elders in het welvarende Europa ook allang te bespeuren. Van overvloed kun je moe worden; wij ervaren het als prettig om wat bewuster om te gaan met wat in Nederland, voor ons althans, allemaal vanzelfsprekend was. Een paar voorbeelden van ouderwets leven in 2014.

Om vers brood te halen moeten we minstens 20 minuten rijden, en een zelf gebakken brood is ca. 8 x goedkoper. Dus bakken we sinds ruim een jaar ons eigen brood.

 

De eerste keer is de korst te hard, de tweede keer is het te zout, te zoet of te kruimelig etc, maar uiteindelijk bakken we nu heerlijk brood, in allerlei variaties. Ruikt zo lekker!

 

We houden van een fris biertje en een goed glas wijn, maar alcohol is hier schrikbarend duur. Dus stoppen we er tijd en moeite in om ook die luxeproducten zelf te maken, en met succes! Het loont de moeite, is bijna 10 x goedkoper dan gekochte drank.

 

 

 

In de 'mørketid', de donkere maanden (van oktober t/m maart zo'n beetje) branden we elke dag kaarsen in de kamer om het een beetje gezellig te maken. En van de restjes kaars en waxinelichtjes maken we weer nieuwe....

 





Scheelt ook aardig wat geld. Alleen het lont hebben we gekocht, de rest is van afval!

We zijn al 2 jaar niet meer bij een kapper geweest, want ook dat is akelig prijzig. Maar met een schaar en een dosis relativeringsvermogen komen we een heel end. Dat resulteert wel eens in een theemutskapsel, maar ach, wat zou het?

 

En van alle restjes wol die uit Nederland zijn meegekomen ben ik vorige winter lapjes gaan breien - ik geef toe, niet uit armoede, maar wat doe je anders met zo'n berg wol? Echt breien van patronen is niet voor mij weggelegd, maar lekker domme lapjes breien vind ik wel aangenaam, zo in verloren momenten. Bezig zijn met iets waar je niet over hoeft na te denken, zodat je rustig kunt peinzen over iets belangrijks. En uiteindelijk werd het een heerlijk behaaglijke deken voor de koude Noorse winternachten. Mooi nee, uniek ja!

 

 

En hoewel het tot nu toe een slappe winter was (ca. min 10), vergeleken bij de vorige (ca. min 20, tot min 27), hebben we toch ook dit gehad:

 

 

En dit,

 

 

en was het vandaag, 1 maart, nog zo:

 

 

Dan is het 's morgens koud in huis en het duurt even voordat de houtkachel de zaak echt op temperatuur heeft.

Gelukkig horen we minstens eens per dag Pharrell Williams' 'Happy' op de radio - dat is mijn ochtend- en warmwordgymnastiek! Bij dat nummer spring en swing ik m'n oude spieren warm en soepel. Geen gezicht natuurlijk, maar behalve verbaasde poezenkopjes en een echtgenoot die nergens van opkijkt ontbreekt het me gelukkig aan publiek.

 

Oude spieren ja: afgelopen zondag was ik ineens weer jarig, en nog maar 2 jaar verwijderd van mijn zestigste... Raar feestje was het, samen, maar wel met een paar ouderwetse, geschreven kaartjes per post, elektronische felicitaties en skypecontact met vrienden en familie. En 's avonds gefrituurde inktvisringen! Mijn favoriet bij de Griek in Utrecht destijds.

 

Zus en zwager Marjorie en Theo waren weer een weekje op bezoek en droegen bij aan ons besparingsstreven: ze hadden oude kaas, kruiden, aspirines, rookwaar en brillendoekjes meegenomen, allemaal dingen die in Nederland vele malen goedkoper zijn dan hier. En natuurlijk hielpen ze ook weer met het schilderen in de toekomstige keuken annex winkel beneden en kookten ze voor ons. Verwennerij! Maar na gedane arbeid is het goed, eh....

 

 

Ach ja, die generatie....Maar ook die andere diersoort zoekt ontspanning na het judoën:

 



 

Een paar dagen na mijn verjaardag arriveerde er een pakje van bovengenoemde familieleden, dat welkom was en me tegelijkertijd wees op mijn vorderende leeftijd:

 

want ik loop dagelijks als een kip zonder kop te zoeken naar mijn leesbril. Mmm. De simpele Kruidvatmodelletjes kosten hier minimaal € 15,- per stuk! Mijn eigen arsenaal is uitgedund (per ongeluk op gaan staan, op gaan zitten, glas er uitgevallen, verloren, per abuis in beslag genomen door buurman Olav, die aan hetzelfde euvel lijdt etc.). Zuslief heeft maar liefst gewoon even 6 fancy stuks opgestuurd. Daar moet ik voorlopig mee toe kunnen.
Op naar de volgende verjaardag: 11 maart is het Henks beurt. Maken we een feestje van. 

 

 

 



U piept zo lief..

 

Als ze een wit snoetje zou hebben zou ze een perfect Bart van der Leck-modelletje zijn!

Met haar 6 maanden is Poppy nog steeds een klein poesje, dat steeds handiger en behendiger wordt. Dat zag er eerst niet naar uit: als ze zich waste viel ze steevast om, ze sprong voortdurend ergens naast en maakte flinke smakken omdat ze overal van af viel. Ze vloog al spelend elke dag wel een paar keer uit de bocht en botste tegen meubels, struikelde regelmatig over dingen die er niet waren. Balanceren, afstanden inschatten, evenwicht bewaren - niet haar sterkste punt, dachten we. Het leverde vaak komische taferelen op, dat wel. Maar het is anders aan het worden:

 

 

tegenwoordig beklimt ze met verbluffende vaardigheid het wasrek (liefst als dat volhangt met natte was natuurlijk, zodat die verspreid kan worden over de kamers), wurmt ze zich tussen de houtblokken voor de kachel,

 

 

springt ze zonder aarzeling in de douchebak, de wastafel en de gootsteen (blijft gebiologeerd door waar dat water toch blijft),

 

 

en kruipt ze graag in dozen, teilen, lades, bakjes, mandjes, ongeacht wat daar verder in zit.

 







 

Ze eet uit de hand als een circusartiestje, rechtopstaand als een stokstaartje,

 

 

komt af en toe in de krant (wij ook trouwens, zie AD 18/19 januari),

 

 

kortom, doet alles wat een kleine poes hoort te doen -  behalve miauwen!

Dat stemmetje! Echt voluit miauwen lukt (nog?) niet echt: ze maakt flinterdunne geluidjes, nauwelijks hoorbare kreetjes, meisjeskreetjes. Grappige kleine piepjes. Ze piept zo lief!

 

Met buurpoes Mungo was ze sinds haar komst al innig bevriend;

 

 

gelukkig is ze nu ook helemaal blij met het gezelschap van de grote Pip. Vanaf de dag na zijn wonderbaarlijke terugkomst, inmiddels 5 weken geleden, zijn ze dikke mik samen.

 

 

Ze zijn onafscheidelijk! Als ze 's morgens samen hebben gegeten

 

 

volgt steevast een rondje vrij worstelen in de kamer; dan rollebolt er een kluwen pikzwart glanzend bont over het kleed, zó verstrengeld dat je niet meer kunt zien waar de ene kat eindigt en de andere begint. Daarna even bijtanken op een stoel en in het mandje;

 

 

en vervolgens gaan ze boven de boel op stelten zetten. Achter elkaar aan rennend en springend op en over de bedden, door alle kamers, door de gang, de trap op en af, maken ze samen zo'n lawaai dat het beneden klinkt alsof er boven iemand aan het verbouwen is. Of alsof er een kudde buffels op de bovenverdieping aan het marcheren is. Prachtig.

 

Pippi is weer helemaal thuis, waar hij zijn oude liefde heeft teruggevonden en een nieuwe liefde erbij heeft gekregen. Gezelligheid ligt op een geel bankje.