Velkommen ut!

Na Pasen moest ik nog één keer terug naar Oslo voor de laatste paar bestralingen. 
In het ziekenhuis moet je tot vervelens toe voorafgaand aan elke handeling je geboortedatum en je persoonsnummer opdreunen, bij wijze van identiteitscheck denk ik. 
Zo ook bij radiologie; op de laatste dag grapte de dienstdoend radioloog 'når er du født i dag?', 'wanneer ben je vandaag (weer eens) geboren?', en zo kregen hij en de assistent en ik alledrie de slappe lach - niet handig als je doodstil moet liggen onder die machines!

In het ziekenhuis kreeg ik nog wat adviezen en aanwijzingen en aan het einde van het ontslaggesprek zei de oncoloog opgewekt 'velkommen ut!', onmogelijk in goed Nederlands te vertalen, maar zoiets als 'welkom er uit / naar buiten!'. Grappig.

Zo volgde het afscheid van UllevålI: hartelijke omhelzingen van Elisabeth, de drie Maria's, Anna en nog een aantal verpleegkundigen op de opnameafdeling, ook van de Sri Lankaanse schoonmaakster die zo nauwgezet mijn kamer had schoongehouden, en van Sarah, die elke dag even een praatje kwam maken in het patienthotell. Ze had tranen in haar ogen toen ze zag dat ik mijn kamer had ontmanteld: de vele kaarten van de muur gehaald, de denneappels en de stektakjes weg van de vensterbank, mijn kleurige wol ingepakt. 'Jouw kamer was de gezelligste van de verdieping', zei ze, 'altijd muziek, bloemetjes en een lekker geurtje; ik ga onze gesprekjes missen!'. 
En zo was het al met al een beetje een emotioneel afscheid, van het kleine wereldje waarin ik 7 weken had gewoond, en het kerkhof en de tuinen waar ik zoveel had rondgestrompeld.

kaarsjes en plantjes bij het columbarium,

en stijlvolle naamplaatjes;

een trouw verzorgde grafsteen, naast het bankje waar ik 's morgens graag zat,

beelden in het park tussen de verschillende klinieken.

Op elk van de afdelingen waar ze me met zo veel liefde en aandacht hadden verzorgd kon ik de cadeaupakketjes achterlaten die ik thuis had klaargemaakt: potjes jam, marmelade, chutney, mosterd en zo, in spanen mandjes met een strik er omheen en een kaartje erbij.  

De touringcar en de taxi brachten me naar huis. 
Een paar weken eerder had Henk al via het ziekenhuis in Skien gezorgd voor een rugzakje met toebehoren, zodat ik thuis kon doorgaan met de sondevoeding, omdat normaal eten me nog lang niet lukte.

De flessen voeding en de bijbehorende slangen, per e-mail besteld, werden vanaf die dag elke paar weken met een kleine vrachtwagen thuisbezorgd. 

En toen begon de lente langzaam maar zeker terrein te winnen. Het ijs op het meer trok zich steeds verder terug,

ik haastte me om bloemen- en kruidenzaad te zaaien in de vensterbank - veel te laat,

maar het proberen waard, en kon hier en daar wat al bloeiend spul uit het grind plukken om in potjes op het balkon en bij de voordeur te kunnen zetten.

De rododendron, pruimenboom, seringen, alles begon te bloesemen, en in de tuin verscheen een incidentele tulp, terwijl zelfs de lupines al de kop opstaken. Ik heb er nog nooit met zoveel ver- en bewondering naar gekeken als in dit voorjaar...

de oude pruimenboom,

euphorbia's,

Binnen een week na mijn thuiskomst konden we de eerste logee van dit jaar verwelkomen: broer Bert ondernam de tocht met zijn knalgele auto, 

en trof het bijzonder met het weer. Ontbijt (met verse eitjes van eigen kippen) in de zon op het balkon, 

en met borreltijd op het terras, waar ook de kippen rondstapten.

Het waren een paar dagen van intensief bijpraten, foto's kijken van vroeger, en veel lachen. Na zijn vertrek volgden er nog een hele reeks logees - waarvan later verslag.