donderdag 29 september 2016

Costa del Solvik?





Welja, het is eind september, al wekenlang strakblauwe luchten en hoge temperaturen - af en toe een wel milde regenbui, gelukkig - en nu een soort tropische storm! 
Niet alleen de bladeren van de bomen vliegen in het rond, dat hoort nou eenmaal zo als het herfst gaat worden, maar ook enorme takken en zelfs de tuinstoelen vliegen ons om de oren. Er komt van alles voorbijrazen. Plantenbakken, bezems, emmers en deurmatten maken plotseling zelf uit waar ze willen zijn, het plastic van de tentkasjes (ze zijn leeg hoor, de planten die erin zijn opgegroeid staan allemaal in de volle grond, en de kruiden staan veilig binnen) is aan flarden gewaaid, het partytentje van de buren is z'n dak kwijt, het gras rondom de appelbomen ligt bezaaid met appels - dat wordt weer flink veel appelstroop maken dus. Altijd welkom, gratis ingrediënten.
Ik zit op dit moment aan de keukentafel achter gesloten ramen, maar met min of meer wapperende haren: de storm komt van over het meer en staat recht op het huis, dat kraakt in al z'n oude voegen. Het water kolkt en golft, maar de wind is warm! Heel raar. 

Begin augustus kozen zus en zwager Marjorie en Theo weer traditiegetrouw Solvik als eerste pleisterplaats van hun Noorse vakantie. 



Het was heerlijk zomerweer, heel fijn, maar juist dat weer brengt mensen op het idee naar hun hut 'in the country' te gaan en lekker gemakkelijk eten te bestellen. Veel cateringopdrachten voor Solvik Mat dus, ook heel fijn natuurlijk, alleen jammer dat er voor ons dan maar weinig van het zomerweer te genieten valt. Maar klagen mogen we niet. 

Ook geen tijd om de uitbundig bloeiende fruitstruiken te plunderen - maar daar hadden we dan Marjorie voor. Ze plukte vrolijk kilo's frambozen, blauwe bessen en rode bosbessen en kon er maar nauwelijks mee stoppen. Inmiddels hebben we een kleine vriezer vol met fruit en al tientallen potten en potjes jam aan de man gebracht.  En bij een van de maaltijden maakte Marjorie een hemels nagerecht met bessen:



Zij vervolgden hun tocht naar het hoge Noorden en de Lofoten en kwamen in minder aangenaam weer terecht, maar hier bleef het warm en zonnig, én druk. Met catering, met winkelbezoek (ijsjes!!) en met markten. Zo stonden we opnieuw op het Telemarkfestival in Bø, een internationaal muziekgebeuren, waar dit keer vooral veel Finse en Lapse muziek te horen was. 



Inmiddels was het door ons bestelde haardhout afgeleverd, dat wil zeggen: vier aanhangwagens vol gekloofde en gedroogde blokken, aan de zijkant van het huis in het gras gesmeten. In voorgaande jaren reed buurman Olav dat allemaal met zijn tractor naar boven zodat het daar in de oude schuur kon worden opgeslagen, maar helaas, de tractor is kapot. We moesten dus alles handmatig doen: de blokken in kratten laden en die met de auto het steile pad op rijden, om ze te legen in de schuur. Geen sine cure en een behoorlijk tijdrovende klus! 




Boven bij de schuur is geen ruimte m de auto te keren, dus moest Henk steeds achteruit het pad weer af - sterk staaltje stuurmanskunst, want zowel links als rechts gaat het onverbiddelijk steil de diepte in. Zonder auto zijn we verloren, en zonder Henk helemaal...

We zijn weer klaar voor de winter, qua brandstof dan. Want storm of niet, de zomer heeft zich nog niet helemaal laten verjagen: 


de floxen staan nog hoog, er piepte een verrassend mooie roos op een onverwachte plaats tussen de rotsen uit bij de molensteen,


 en de zonnebloemen doen hun naam eer aan.


Ik schreef al eerder dat in het hoogseizoen altijd alles tegelijk komt. Een van de buurtgenoten kwam weer met een enorme hoeveelheid wilde pruimen (die vorig jaar ook door Marjorie en Theo waren geraapt, waarbij een bloemenperkje sneuvelde..), die snel moesten worden verwerkt. Ze zijn met z'n allen uitstekende ketchup geworden. 


Ongeveer tegelijkerijd ontdekten we twee wilde appelbomen, gewoon langs de kant van de weg, en ik kon elke dag valappels rapen bij de buren. In de sapcentrifuge ermee en toen stond er ineens een koelkast vol met meer dan 10 liter sap, voor appelstroop. 

Daarna meldde onze appels- en pruimenleverancier dat hij had geoogst en dat onze bestelling klaar stond: 10 kilo mooie appels en 12 kilo rijpe pruimen. Die laatste wilde ik omtoveren tot een pittige chutney, maar omdat die niet stijf genoeg werd en ik in tijdnood kwam heb ik het licht vloeibare resultaat maar 'zoetzure pittige pruimensaus' genoemd. En tot onze verbazing vlogen de potten de winkel uit! Hoe een mislukking per ongeluk een succes kan worden. 
Er volgden nog meer pruimen, gratis, van de boom van een kennis uit Drangedal, die veel te veel vruchten gaf voor een huishouden. Die zijn wel gelukt, als chutney. Heel mooi.

Op de laatste dag van augustus kwamen Theo en Marjorie weer terug van hun reis, vol verhalen natuurlijk, Noorwegen is al jaren voor hen een onuitputtelijke avonturenbron. 


Maar gelukkig hadden ze ook voldoende energie om weer lekker voor ons te koken, zodat wij ons met het koken voor klanten konden bezighouden (het was hier wéér druk met catering namelijk).



Om toch ook nog een gezamelijk tochtje te kunnen maken hebben we op zaterdag gewoon de winkel dicht gedaan en zijn we gevieren naar het gehuchtje Kjosen gereden, zo'n drie kwartier naar het Noorden, om het grootste antiquariaat van Noorwegen te bezoeken, genaamd Halfdans Bokhus. Het is ontstaan uit de uit de hand gelopen hobby van ene Halfdan en zijn vrouw, boekengekken, die gaandeweg steeds meer ruimte van hun woonhuis hebben opgeofferd aan wat tenslotte een echte winkel is geworden. Kamers en kelderruimten volgestouwd met meters en meters volle planken, goed geordend naar thema's, onderwerpen, genres, en op alfabeth. Hier en daar gastvrije groepjes tafels en stoelen die uitnodigen om rustig te gaan zitten bladeren, en gratis koffie en koekjes.  

Na flink wat grasduinen vonden we allemaal wel iets leuks, en voor een habbekrats; dit was mijn buit:


maar liefst drie titels van de door mij bewonderde Sigrid Undset, van wie ik bijna alles heb. Deze nu dus ook, maar dan in het Noors. Een extra uitdaging, ik verlang hevig naar de lange donkere winteravonden! En dit dichtbundeltje had ik om het omslag alleen al gekocht:


Na de koffie, buiten voor het boekenpaleis, in de zon, zijn we nog even doorgereden naar Ulefoss, waar we een aardige brukthandel vonden. Een rommelige van-alles-en-nog-wat- winkel in een voormalige slagerij, met de wereld aan tweedehands spullen. Mooi glaswerk, onvoorstelbaar lelijke lampen, heel veel serviezen, vazen van twijfelachtige snit, zeer veel onbenulige snuisterijen en verrassend smakeloze sieraden, maar ook kleren, speelgoed en meubels en wat al niet meer. We waren de enige klanten, voor wie de vriendelijke eigenares overal in de verschillende ruimten (het hield maar niet op) de lichten aan deed. Struikelend over de spullen slaagden we er ook hier in een paar grappige en bruikbare dingen te vinden. Altijd leuk, om met iets thuis te kunnen komen. Wat je helemaal niet echt nodig had, maar wat zo leuk was om te vinden. 

De volgende dag vertrokken Theo en Marjorie weer, en hadden wij onze handen vol aan een volgende cateringbestelling en aan de voorbereiding voor de komende markten.  
En inmiddels was het september geworden. Dat is het nog steeds - en nog lang niet alle blaadjes zijn gevallen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten