Oude liefde roest niet

Eén van de mooie dingen van het cateren is het bezorgen. Dat blijft hier een belevenis, zeker als je van autorijden houdt. En gelukkig doe ik dat.
Nog afgezien van de prachtige omgeving die we dagelijks doorkruisen is het elke keer weer spannend om een bestelling te moeten afleveren op een plek waar je nog nooit geweest bent.
Het zoeken van een specifiek adres via de TomTom heeft meestal geen zin, want de adresaanduiding is hier op z'n zachtst gezegd nogal globaal. Zo wonen wij op het adres: Drangedal, Solvik. Geen huisnummer en geen kaart die dat aangeeft. Hoe doen ze dat hier? De postbode heeft er in ieder geval geen problemen mee, want de post werd zo'n beetje vanaf de eerste dag netjes in onze brievenbus bezorgd. Ook de bestelde garderobekast werd door de leverancier voor de deur afgeleverd.

Veel van de bestellingen voor grote feesten en partijen moeten worden bezorgd in zogenaamde 'grendahus'. Dat zijn een soort dorps- of buurthuizen waar van alles en nog wat georganiseerd wordt. Ook bij gelegenheden als begrafenissen, bruiloften, grote verjaardagen etc. Deze huizen staan op de meest mooie en soms afgelegen plekken, maar we weten ze inmiddels moeiteloos te vinden, ook al ontbreekt een adres zoals wij dat in NL gewend zijn. Meestal geeft Idunn aan, als zij er zelf ooit geweest is, dat het 'bij de grote witte boerderij links naar boven de berg op is en dan het derde grote gebouw rechts'. Ons referentiekader is toch ietwat anders en je zoekt je alleen al de pleuris naar een 'groot gebouw'.....

 

Afstanden is ook zoiets; hoe vaak is het nu gebeurd dat we al na een half uur, drie kwartier rijden, denken: we zijn te ver, we hebben een afslag gemist, maar dat dan na een minuut blijkt dat we toch op het goede spoor zitten. Weer een hele opluchting als je met een zelfgemaakt vers buffet, koud en warm, op tijd de juiste locatie weet te bereiken. Zo zijn we in korte tijd snel vertrouwd geraakt met dit soort plekken en daarmee doorkruisen we de regio alsof we nooit anders gedaan hebben.

Bij aflevering op privéadressen is het nog erger. Dan heeft het adres, vrij vertaald, aanduidingen als 'heuvel, berg, baai, dal, bocht' o.i.d, of duidt het een gebied aan waar het gros van de mensen die er wonen dezelfde naam dragen. Zoek het maar uit! Nu is het nog licht, maar hoe gaat dat zometeen, als het winter is??
Slechts één keer konden we het echt niet vinden, en ja, ironie, dat was in de gemeente Kragerø waar ze straatnamen en huisnummers kennen....

De mensen kijken uit naar wat ze hebben besteld, zijn nerveus voor hun feest of wat dan ook, en zijn blij dat we er zijn. In halfbakken Noors staan we ze te woord, knikken vriendelijk, zetten het eten in de keuken of op tafel en vertrekken weer. Soms hebben ze niet eens door dat we geen Noren zijn, of vragen ze of we Deens zijn of uit Bergen (NO) (voor veel Noren een vreselijk dialect) komen. Dat beschouwen we maar als een compliment. En als dat allemaal weer achter de rug is, ontspannen weer naar huis rijden en genieten.

Regelmatig heb ik een sterke déja vu tijdens het rondrijden, de omgeving ontdekken en genieten van het onderweg zijn. Mijn taxiverleden laat me niet los, sterker nog: het komt weer terug. Nu kan ik dat combineren met het afleveren van lekkere producten waar mensen om gevraagd hebben en naar uitkijken. Soms kijk ik uit naar het bezorgen en het weer op pad gaan. Ik vind het adres wel. Geluk zit in kleine dingen.