omdenken

Het is een betrekkelijk nieuwe en in elk geval volgens mij modieuze term. Vorig jaar kreeg ik daarover een boekje van communicatiespecialist Renske. De term geeft wel precies weer wat ik probeer te doen: omdenken. Namelijk proberen niet te denken in termen van en te peinzen over 'niet meer' maar in termen van 'nog niet'. Dat is niet  bepaald gemakkelijk, maar ik doe mijn uiterste best om die vorm van omdenken in de praktijk te brengen. Ik bedoel dat ik als het ware een loopje neem met de tijd en mijn schouders ophaal over mijn eigen vergankelijkheid. Je kunt het ook een vorm van positief denken noemen. Ook zo'n term, waar ik geen goed synoniem voor ken.

Ik vind het bijvoorbeeld heel dramatisch dat ons winkeltje en het cateringbedrijfje, Solvik Mat, nu al zo lang gesloten zijn, en of het een realistisch plan is of niet, ik denk daarover om. Ik wil namelijk niet geloven dat we 'niet meer' open kunnen, ik wens te geloven dat we 'nog niet' open kunnen. Alleen zo houd ik de moed er in. 

Af en toe ben ik beneden in de winkel en zie ik weer hoe gezellig, goed verzorgd en uitnodigend het er daar uitziet. Hoe efficiënt het keukengedeelte is ingericht. En dan gaat het kriebelen - als alles weer beter gaat begin ik daar weer! De vriezers liggen nog vol met rozenbottels en blauwe bessen om te verwerken, ik heb allerlei ideeën voor nieuwe gerechtjes, en voor een jubelende, aansprekende flyer waarin we de heropening van Solvik Mat aankondigen. 
Kortom, het kan nu nog niet, maar ooit wel. En ik speel dat 'ooit' binnen bereik ligt.

Dit is maar één voorbeeld van het omdenken dat ik probeer te praktiseren. Maar voor de natuur om ons heen en de tuin is dat helemaal niet nodig. De bomen, struiken, planten en bloemen denken helemaal niks om: ze gaan hun eigen gang en waar nodig helpen we ze een handje. Dankzij het prachtige weer van de laatste weken hebben we, meer dan in vorige jaren, veel aandacht kunnen besteden aan dat alles. Getuige deze foto's.

Eigenlijk begon het met de bosanemoontjes, die plotseling overal opdoken. Hier en daar verschenen in de tuin een paar tulpen en wat bosjes knalgele euphorbia's, en toen vonden we het tijd ons terras aan te pakken. 

Weg met het terrastapijt, dat 8 jaar trouw dienst heeft gedaan maar nu vies en versleten is, en weg met de rieten stoelen die uit elkaar beginnen te vallen...

Gevlochten plastic matten hebben we neergelegd, niet erg milieuvriendelijk, maar wel heel praktisch (zeker omdat de kippen een en ander achterlaten op de vloer) en een paar nieuwe, weerbestendige stoelen gekocht. Veel keus in tuinmeubelen is er hier niet, en iets moois is eigenlijk gewoon niet te vinden, maar deze vonden we acceptabel. Zo ziet het er in elk geval een stuk frisser uit.

Hoekje met opgekweekte tomatenplanten, paprika's en kattegras. Dat laatste vinden de katten absoluut niet interessant, maar de kippen smullen ervan, vreemd genoeg!

Margrieten aan de balkonrand, de vervallen trap een beetje versierd met geverfde blikken vol tussen het grind uit geplukte plantjes aan de ene kant, en mijn mozaïekjes van vorig jaar aan de andere kant.

Elke dag een half uurtje onkruid plukken uit het grind op het oprijpad. Rotwerk, maar op den duur echt wel de moeite waard en een ergernis minder...

In de ogen van veel Noren zijn lupines ook onkruid - wij vinden ze prachtig, maar het is wel nodig ze in het voorjaar uit te dunnen want ze overwoekeren alles. 

En ja, je draait je om en ze zijn er weer, juichend in paars, roze en wit.

Aan de voorkant van het huis naast de winkel hebben we een minituintje aangelegd, met zeer burgelijke hekjes, die de geplante bollen moeten beschermen tegen de kippen;

maar we kunnen moeilijk overal hekwerkjes omheen zetten, dus de kippen woelen toch wel gezellig door de verse tuinaarde en het overal op gestrooide 'dekbark', spul dat vocht langer vasthoudt. En of daar nou door mij geplante akeleien staan of niet, dat maakt ze niet uit. Maar ach, er is genoeg van alles. Een kip moet vrij kunnen rommelen en wroeten, daar is  het een kip voor. .

Geraniums die tegen een forse regenbui en windvlagen bestand zijn, in potten, 

een enthousiaste petunia in een hangmand,

en een robuuste metalen gieter aangeschaft, die nu echt elke dag gebruikt moet worden, voor de bakken en potten waar we met de tuinslang niet bjj kunnen. 

We hebben ons weer in een wolk van eau de toilette gewaand toen de seringenhaag tot volle bloei kwam:

De plantentafeltjes een nieuwe laag witte verf gegeven, clematis aangeschaft die straks de muur moet gaan bedekken, samen met de gezaaide en opgekweekte ipomea's, in blauw en paars,  

  

viooltjes in een hangbak gepoot, onder het keukenraam,

en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Waar het op neerkomt is dat de tuin en alles er omheen mooier is dan ooit tevoren, en dat we daar elke dag van genieten. Dat is ook positief. En positief moeten we blijven. Zolang het weer meezit lopen we elke dag alles langs, om ons te verbazen over hoe goed alles het doet, en hoe dankbaar ons werk is en is geweest. En om tegen elkaar te kunnen zeggen 'kijk, die Japanse kersenboompjes zijn aangeslagen - en kijk, de rododendron staat op springen!'.  Een tuin is nooit klaar en blijft een avontuur, dat weet iedereen die een tuin heeft, dus we blijven bezig. Positief bezig. Daar gaat het om. We laten het positieve het negatieve overwoekeren. Nu kan het.