Als ik beneden moet zijn zie ik hoe droevig leeg de etalages nu zijn:
De kleuren van het gevelbord zijn verschoten, maar om totale verwoesting te voorkomen (buurman Olav wilde de muur met een hogedrukspuit schoonmaken) hebben we het maar even binnen gezet:
De schappen, kastplanken en laatjes zijn verdrietig leeg - wat er nog aan houdbare produkten was hebben we in de koele en donkere voorraadkelder opgeslagen. Wie weet wat er nog te redden valt, na 1,5 jaar...
Ik bakte elke week iets lekkers; het laatst blijkbaar haverkoekjes, een Zweedse specialiteit, en pindakoekjes...
Maar een poosje terug, toen ik plotseling dagenlang energie genoeg had, ben ik stukje bij beetje begonnen aan een 'grote schoonmaak'. Fornuis, oven, twee koelkasten, drie vriezers, de afzuigkap, alle apparaten en machientjes, alles uitgeruimd of uit elkaar gehaald en grondig gepoetst. Een teil met heet sop, een vracht aan sponsjes en doekjes, latex handschoenen en een aantal heftige schoonmaakmiddelen in fles en spuitbus. Een goed humeur en heel hard meeblèren met de radio - ik stoor er niemand mee - en elke dag ongeveer een meter opschieten. Dat was een forse klus, die ik in etappes deed: elke dag een uur. Maar het was heerlijk om de winkel en de keuken stukje bij beetje te zien opknappen. Alles aan pannen, schalen, serviesgoed en keukengereedschap is in de afwasmachine geweest en staat nu weer te glimmen, op schone planken.
Het is ook goed om alles nog eens door mijn handen te laten gaan.
Dat brengt herinneringen naar boven, over hoe we, nu zo'n zes jaar geleden, de winkels in tweedehands spullen afstruinden, en de Noorse variant van Marktplaats voortdurend in de gaten hielden, op zoek naar bruikbare en zo goedkoop mogelijke keukenspulen.
Totdat we uiteindelijk de hele inventaris bij elkaar hadden gespaard voor weinig geld. En wat we aan noodzakelijks niet in dat circuit konden vinden haalden we bij Ikea, in een dagtocht naar Oslo. Potten en potjes voor onze produkten moesten van de groothandel komen, etiketten en menufolders maakten we zelf. Het was pionieren met veel improvisatie en veel plezier.
Er borrelen bij mij ook een reeks wonderlijke voorvallen op, dingen die gebeurden toen Solvik Mat eenmaal op volle toeren draaide.
Zoals die zorgvuldig geconserveerde auto uit het jaar nul, die op een bloedhete zomerdag aan kwam rijden en zomaar middenop de straat bleef staan. De bestuurder strompelde er uit en plofte op zijn rug in het gras op de helling voor de winkel. We schrokken ons een hoedje, was hij niet goed geworden, moesten we de ambulance bellen? We haalden hem naarbinnen, waar hij in de koelte van de winkel en pal voor de ventilator die we daar hadden neergezet, op adem kwam en om koffie vroeg.
Hij bleek 90 jaar oud te zijn, was zijn leven lang visser geweest en reed eigenlijk nooit zo vaak in z'n auto...Maar nu zou hij ergens op bezoek gaan en daarom had hij het ouwe vehikel maar weer eens uit de schuur gehaald.. Hij had zich er op verkeken, hoe inspannend autorijden is, zeker bij deze moordende temperaturen....
Na en paar flinke stukken van onze versgebakken boterkoek, even zoveel mokken zwarte koffie en een waterval aan verhalen uit de oude doos stapte hij weer monter in z'n auto en zwaaide vrolijk naar ons tot het eind van het straatje.
Iets dergelijks overkwam ons met een man van een jaar of 50, in wielrenners outfit, die zijn design-racefiets zo ongeveer tegen de gevel smeet.
Uitgeput worstelde hij zich door ons vliegengordijn en zeeg op een stoel neer. Eerlijk gezegd zag hij er uit alsof hij gisteren was overleden, zo gruwelijk grauw en bleek...Hij had veel te veel kilometers gereden, zonder pauze, terwijl het ook die dag warmer was dan 25 graden. Gelukkig was het een kwestie van uitdroging en brandstoftekort, in 3 kwartier opgelost met 3 flesjes appelsap en 3 van onze onvolprezen tosti's salami-kaas. Daar knapte hij flink van op en nadat hij ons had beloofd op zijn verdere tocht op tijd pauzes te nemen (en onze zak met gemberkoekjes aan te breken) vertrok hij, op weg naar de kust, waar hij met iemand had afgesproken.
Er kwam een keer een voluptueuze dame in de winkel, die erg geïnteresseerd was in ons, hoe we toch hier in een buurtschap als Henseid terechtgekomen waren. Zelf was ze hier nog nooit geweest, en nu op doorreis, want op tour: ze was operazangeres. Een gevierde, vonden we later op Wikipedia.
En er was een keer een man die maar geen genoeg kon krijgen van onze minipizzaatjes. Hij zat buiten op het terrasje in de zon koffie te drinken, en kwam telkens een nieuw exemplaar van de ansjovis-olijvenpizza kopen. Zijn gezicht kwam ons heel bekend voor, en diezelfde avond zagen we hem op de televisie, waar hij een goed bekeken boekenprogramma presenteerde.
We hebben een keer een uitgebreide tapasmaaltijd voor 10 personen verzorgd en bezorgd bij een luxe hut niet ver hiervandaan een. Die hut is van een vrouw uit Oslo, wier naam bij ons een belletje deed rinkelen: ze blijkt een bekend televisieregisseur te zijn, wie naam we minstens 2 x per week bij de aftiteling van het nieuws voorbij zien komen.
En zo is er nog een keur aan grappige belevenissen - maar de deksel op de verhalendoos moet hier maar weer even dicht.
Helaas moest ik de 'Solvik-Mat-klaarmaken-om-opnieuw-te-kunnen-beginnen-actie' staken, omdat ik een behoorlijke terugval kreeg. Daarnaast kon ik een paar weken lang nauwelijks meer de trap op of af, vanwege heftige bronchitis, die me letterlijk de adem heeft benomen.
De antibioticakuren hebben geloof ik wel hun werk gedaan. Nu morgen en volgende maand nog een rondje chemo/immuuntherapie en eind augustus horen we of ook die hun werk naar behoren hebben gedaan. Zo ja, dan kan ik misschien verder met Solvik Mat, en hoef ik over een paar maanden geen 'nee, helaas' meer te verkopen op cateringverzoeken, die af en toe komen. Van zowel nieuwe als van vaste klanten.
Een van die vaste klanten zit achter een van de receptiebalies in het ziekenhuis in Skien. Ze vraagt ons elke keer wanneer we nou weer eens open gaan, omdat ze onze maaltijden bij familieverjaardagen en ook zomaar weekendjes knus met haar man alleen, zo mist...
Kijk, dat soort dingen, daar krijgt een mens moed van. En moed, dat is wat we nodig hebben. Ook als straks de uitslagen niet gunstig blijken te zijn.
