A room with a view

Dit huis is meer dan 100 jaar oud. Dat maakt het heel charmant en karakteristiek - maar het heeft ook nadelen natuurlijk. 
Er is nogal wat achterstallig onderhoud, daar neemt men het hier allemaal niet zo nauw mee en het huis is ook een tijd niet of maar gedeeltelijk bewoond geweest.

Binnen zorgen we zelf goed voor het huis, maar de buitenkant is lastig, én de verantwoordelijkheid van de eigenaar, buurman Olav.  En die, ach, die doet af en toe iets, maar niets heeft echt prioriteit. 
Wel het raam van onze slaapkamer. De meeste raamkozijnen zijn door ouderdom vervormd, vermolmd en tamelijk verveloos, maar bij dat slaapkamerraam was iets vreemds aan de hand. We werden regelmatig wakker van een doordringend getik en ontdekten dat hele families koolmeesjes een of ander spul (stopverf? Isolatiemateriaal van voor de eerste wereldoorlog?) uit het kozijn aan het pulken waren! 

Totdat er zo'n grote flinke kier was ontstaan dat poes Poppy er met gemak vogeltjes vandaan plukte. Die ze vervolgens onder ons bed ging zitten opeten - jasses! Inmiddels durfden we het raam niet meer open te doen uit angst dat het uit elkaar en naar beneden zou vallen. 

Olav had vorig jaar Kerst al beloofd er een nieuw raam in te zullen zetten, als het voorjaar zou worden. Dat werd, zoals te verwachten, ietsje pietsje later. 

Eind november, de eerste sneeuwperiode was al voorbij, het was min 7 maar zonnig, kwam het er dan eindelijk van. Met hulp van schoonzoon Øystein en vooral met de botte bijl en een ruime hoeveelheid Franse slag sneuvelden de oude vermolmde kozijnen. Met verschillende ruitjes die misschien al 100 jaar geleden waren gebroken, werden ze weggeslagen en buiten tegen de schuur gezet - waar ze waarschijnlijk over 3 jaar nog staan... Opruimen is niet zo de gewoonte, hier.

De restanten werden zonder pardon naar beneden gekieperd,

en omdat de afmetingen van oude en nieuwe ramen niet helemaal met elkaar overeenkwamen had de hele operatie nogal wat voeten in de aarde.

Het gloednieuwe raam met dubbel glas, dat al maanden in de schuur had staan wachten, kon niet door het trapgat, dus werd met vereende krachten buitenom naarbinnen getakeld. Het oude stro in de kozijnen moest met schuim worden aangevuld etc. Een paar dagen lang struikelden we in het hele huis over links en rechts neergesmeten gereedschap...

Maar goed, lang verhaal kort, uiteindelijk zat het er in, kleiner dan het oorspronkelijke, maar degelijk. Je kunt het zonder meer open en dicht doen! Wat een vooruitgang! 

De dag nadat het af was zette de tweede sneeuwperiode in, dus het schilderwerk aan de buitenkant zal moeten wachten.

En zo hebben we weer een vorstvrije (bed)room with a view. 

Inmiddels is het flink aan het winteren geslagen. 
Met zo'n 10 graden onder nul, een flinke laag sneeuw en vervaarlijk gladde wegen gebeurt het nauwelijks, dat er een klant in onze winkel komt. Helaas. 

In dit jaargetijde kiezen de Noren nou eenmaal liever voor boodschappen doen in een van die stijlloze maar verwarmde winkelcentra, die zonder uitzondering langs de (schoongemaakte) grotere wegen liggen. Zeker in de afgelopen weken, de tijd van het massaal en tamelijk hysterisch kerstinkopen doen, mijden ze de landelijke achterafweggetjes en de lokale middenstand. 
Jammer, want we hadden leuke, lekkere en originele kerstcadeautjes genoeg in de aanbieding. Gelukkig zijn we die voor het grootste deel op de (kerst-)markten kwijtgeraakt. 

Zus Patricia kwam, we vierden een beetje Kerst, met bescheiden ontbijtjes,

feestelijke voorafjes, een goed glas wijn, 

en jawel, een hele, zelfgebraden kip. Onderdeel van het kip-kerstpakket dat Henk zowaar van zijn werkgever meekreeg. 

Patricia borduurt, breit en leest, we slapen uit, spelen scrabble en houden ons kalm, houden de winkel tijdens romjul (de dagen tussen Kerst en Oud & Nieuw) gesloten. We hebben deze dagen hard nodig om te kunnen 'avslappen', uitrusten en ontspannen, om staks weer volop energie te hebben voor een nieuw jaar. 

Maar aan het noodzakelijke sneeuwruimen ontkom je natuurlijk niet....

Als het goed is gaan de dagen alweer lengen en kan de kerstverlichting straks terug de zolder op. Eerst nog even genieten van de witte wereld en een paar vrije dagen.

Vanaf hier voor iedereen:

gezellige dagen, houd de moed er in en laat het een goed 2018 worden!

Herfstklussen

De herfst was weer kort en krachtig, en vooral: heel prachtig...

Van de ene op de andere dag was het gras bezaaid met blaadjes,

en piepten er hier en daar paddestoelen doorheen. De sering kleurde zachtroze, 

en de klimop (of wingerd - of is dat eigenlijk hetzelfde?) overal om ons heen gingen van groen naar geel naar rood.

's Morgens een kil wit waas op het gras, waar de herten zich niets van aantrokken - ze wisten de laatste valappels feilloos te vinden.

en de overgebleven rozenbottels, daar hadden ze ook wel oortjes naar.... 

Het merendeel van die rozenbottels had ik overigens al geplukt en ingevroren. Het verhaal gaat dat ze pas goed tot hun recht komen voor verwerking als er 'een nachtvorst overheen is gegaan', maar misschien is dat net zo'n sprookje als dat over boerenkool. Een bevriende teler vertelde laatst dat dat echt onzin is. 

Ik stop de rozenbottels in de vriezer, totdat ik tijd heb om ze in kruidige, vitaminerijke jam te veranderen. 

Bij oktober hoort ook aandacht voor Pink Ribbon - dat speelt hier lang niet zo als in Nederland. Borstkanker natuurlijk wel, inzamelacties voor onderzoek daarentegen maar mondjesmaat. 

Zag ik in Utrecht in oktober in elke winkel en etalage wel iets van dien aard, hier is er een beperkt aantal ketens dat iets doet en zie je incidenteel iemand met een speldje op haar jas (wat er dan vervolgens weer wel, op z'n Noors, tot ver na oktober op blijft zitten). 

We houden vol. Eierkoekjes met roze glazuur, in een kek zakje met een label aan een roze strikje en ach, de meeste zijn verkocht. Levert nagenoeg niks op, noch voor Pink Ribbon noch voor ons, maar symbolische soldariteit is ook iets waard.

En toen de herfst en oktober vorderden kregen we Doeke, uit het verre Friesland, na 1,5 jaar weer eens over de vloer. Onze hoogst persoonlijke klusjesman!

De klussenlijst werd meteen ter hand genomen. Planschetsjes en berekeningetjes werden gemaakt, gereedschap bij elkaar gezocht. De volgende dag reden Doeke en Henk naar een bouwmarkt voor de benodigde materialen.

Zo kwam er eindelijk een ordentelijke lamp mét schakelaar in de voorraadkamer achter de winkel, zodat ik voortaan niet meer hoef te klungelen met en zware stekker in een wrak stopcontact, en de daar 'tijdelijk' opgehangen bouwlamp kon worden opgeborgen.  

En meneer schaafde, schuurde, mat en zaagde onvermoeibaar aan diverse klemmende en kierende deuren, zowel van de winkel als van het huis, totdat ze weer zonder problemen open en dicht gingen. 

De vervaarlijk doorbuigende scharnierplank die al jaren ons tafelblad is als we op de markt staan, is vervangen door een bredere, sterkere variant in twee delen - ook gemakkelijker te vervoeren in de auto. Keurig op maat en netjes afgewerkt natuurlijk.

Restjes hout werden in de zon gedroogd en tot kachelhoutjes verzaagd.

De ingrijpendste klus was wel het opknappen van het kippenhok: bij heftige regen of veel smeltende sneeuw liep er water langs de achterwand van het binnenhok; lekkage verholpen, 

tochtkieren langs de deur dichtgetimmerd, 

scheuren in het oude beton weggemetseld, de opgehoopte aarde in de ren omgeschept en verplaatst, 

(toen lag er nog geen sneeuw in hoor....)

de dakpanelen op de ren verduurzaamd en verhoogd en ga zo maar door.  

Van een andere orde maar ook niet onbelangrijk: een schuifje aan de binnenkant van de wc-deur gefabiceerd! Het komt nogal eens voor dat iemand nietsvermoedend de wc inloopt, die dan al bezet blijkt, en met de hoeveelheid logees hier levert dat, zeg maar, ongemakkelijke situaties op.

Zo slonk de klussenlijst tot onze tevredenheid stukje bij beetje, en na een week waren er nog genoeg plannen en ideeën, maar de tijd was op. Nog even een ontbijtje in de herfstzon op het balkon, 

en dat was het weer. Henk moest werken, Doeke nam de bus naar Skien, waarvandaan een bus naar het vliegveld gaat.

Welkom terug klusvriend!

Bleven wij weer samen achter, werd het kouder, hadden we toch begin november nog een hoogtijdag: tien jaar getrouwd....Daar hebben we samen een piepklein feestje van gemaakt. 

En wel zo: ooit had Marit een bank gekocht die, o stomme pech, haar huis niet in bleek te kunnen! Totdat Henk haar natuurlijk uit de brand hielp, en met zijn verhuizersoog het gevaarte zonder schade naarbinnen wist te transporteren. Als dank schonk Marit hem een fles champagne en die, je raadt het al, hadden we bewaard voor 9 november.

Vervolgens maakten we voor onszelf een intiem verwendinertje, met een fles goede wijn die een van onze logees afgelopen zomer ons cadeau had gedaan. 

Rustige avond, houtkachel aan, avondrood voor het oprapen, oogverblindende uitzichten, 

na 10 jaar nog steeds blij met elkaar, wat willen we nog meer?