Augustus: komen, gaan en terugkomen

En toen werd het augustus, en kwamen zus en zwager Marjorie en Theo hun zoveelste vakantie in Noorwegen beginnen bij ons. Zoals gebruikelijk waren ze uitgeput en uitgeleefd op stap gegaan. Dit keer niet alleen door hun werk in het afgelopen seizoen, maar vooral door de intensieve zorg voor de gedwongen verhuizing van onze stokoude en demente moeder, en alles wat daarvan voor- en nasleep was. Met in dezelfde tijd de dood van onze zwager Kees.

Het was gelukkig weer stralend en warm hier, ruim boven de 25 graden, dus het begon (voor Theo) onmiddellijk met zwemmen, gewoon zomaar voor de deur...

 

 





en daarna diep en lang (uit)slapen, in deze stille en rustige wereld. Die zo contrasteert met de drukte en het verkeerslawaai van Nederland, zelfs van de kleine stad die hun woonplaats Delft eigenlijk is.
Marjorie heeft de Solvik Mat butikk vervolgens flink geholpen door zo'n 275 koekjes te bakken: zandkoekjes, met noten, rozijnen en gember erop.

 

 

Prachtig ouderwets handwerk. Verpakt per 10 stuks in een zakje met een strikje eromheen worden ze goed verkocht - veel klanten kopen zo'n zakje als cadeautje, maar er zijn er ook die ze ter plekke, op ons terras, leegeten, met een kop koffie erbij. Grappig: dit soort koekjes wordt in Noorwegen eigenlijk alleen in de kersttijd gebakken - maar ze vinden bij ons in de winkel ook in dit jaargetijde gretig aftrek!

 

We konden gevieren een mooi boottochtje maken. Aanleggen bij een stil, zonnig en onbewoond eilandje in het grote Tokemeer aan het begin van de avond, toen de zon bij ons huis allang was verdwenen. Heerlijk om daar bij een ministrandje te kunnen zwemmen en picknicken. Geen enkel ander bootje, geen ander geluid dan dat van af en toe opspringende vissen of over het kalme oppervlak scherende watervogels. Avslappen, heet dat hier: ontspannen, in de ruimste zin des woords en in de oogstrelendste natuur.

 

Later die maand verschenen onze oude (niet letterlijk hoor) Utrechtse vrienden Hans en Getske, die op de terugweg waren van een lange reis door Zweden via noord-Noorwegen naar de Lofoten en de Vesterålen, een minder bekende maar volgens hen een minstens zo mooie (schier)eilandengroep. Het was een hartelijk weerzien na bijna 2,5 jaar, en gezellig als vanouds.

Noorwegen is, net zoals voor Marjorie en Theo, geen onbekend land voor Hans en Getske - en toch waren ze onder de indruk van onze woonomgeving hier in Telemark. En ook van ons lieve winkeltje en de lekkere producten die we er verkopen.

 

Op de avond voor het vertrek van onze logees kregen we per telefoon te horen dat onze uithuizige kater Pippi plots was gesignaleerd, aan de rand van het terrein waar we hem de vorige keer weer hadden teruggevonden, nadat hij 5 maanden vermist was geweest. Of we even konden komen?

Snel met de kattenmand de auto in dus, op hoop van zegen...Op het terrein van Moland, zo'n kilometer of 2 van Solvik vandaan, werden we opgewacht door een paar buurtbewoners die Pippi hadden herkend en vergeefs geprobeerd hadden hem te pakken te krijgen. Eén van hen had beide armen en handen vol bloederige schrammen en halen, omdat de kat zich niet liet vangen...Dat lot viel mij ook ten deel: Pippi kwam zonder dralen op ons roepen uit het bos stappen en liet zich luid spinnend oppakken - totdat hij begreep dat hij de kattenmand in moest...Met vereende krachten lukte die operatie uiteindelijk, en we konden hem zonder problemen mee naar huis nemen. Waar meneer meteen op het kattevoer aanviel en Poppy zichtbaar blij was met de hereniging, na, echt waar, maar liefst 3 maanden!

 

 

 

De auto en mijn kleren waren flink bebloed, handen en armen behoorlijk opengehaald aan de klauwtjes van ons lieve katertje, dat kennelijk telkens opnieuw op stap wil, gecastreerd of niet. Maar o, hij is zo mooi en zo aanhankelijk. Eenmaal weer thuis doet hij eerst niets anders dan eten en slapen en verschrikkelijk graag bij Henk op schoot kruipen. Alsof hij zich niet realiseert dat hij daarvoor eigenlijk veel te omvangrijk is geworden en dus nogal eens al slapend van die schoot afkukelt...

 

Inmiddels is Pippi alweer 2 keer een paar dagen en nachten op pad geweest, maar ook weer uit zichzelf teruggekomen. Wordt er ineens aan een raam gekrast, zit hij daar met een gezicht alsof het de vanzelfsprekendste zaak is, dat dat raam voor hem wordt geopend.

Katers, ik weet het niet hoor. We hebben er tegenwoordig geen kater meer van, als hij niet thuiskomt. Hij redt zich wel, blijkbaar. Ook door die 7 sloten heen.

Solvik, The Movie

Op een stralende dag in, nog steeds, juli, kregen we bezoek van een filmregisseur en zijn assistente, uit het stadje Porsgrunn. Speurend naar een geschikte locatie waren ze hier in Henseid terechtgekomen en Solvik leek hen dé perfecte plek voor de opname van een (deel van) hun speelfilm. Daarvoor zou dan wel de straat waaraan ons huis en dat van de buren ligt, tijdens de opname moeten worden afgesloten. Of wij bezwaar hadden? Tuurlijk niet, ook omdat de shoot op een maandag zou plaatsvinden - en dan is onze winkel gesloten.

Een week later was het zover: van de vroege ochtend tot laat in de avond waren de filmploeg en een troep spelers druk in de weer met het opstellen van de set en het eindeloos opnieuw spelen en opnemen van spannende scenes.  

 

Omdat de regieassistente een nichtje is van onze vriendin Marit, die vlakbij ons woont, hadden we bij het buitenhuisje een terrasje geïmproviseerd voor de filmploeg. De hele morgen hebben we wafels staan bakken en koffie en thee gezet in de winkelkeuken, om de mensen tussen de scenes door van hapjes en drankjes te kunnen voorzien.

 

 

De temperatuur steeg die dag tot boven de 30 graden, dus we hadden erg te doen met de spelers, die in zware leren motorpakken moesten rondlopen. De film, Saga geheten, heeft een bizar scenario: een motorrijder moest bij ons om de hoek een ongelukkige valpartij krijgen. De hem achtervolgende groep vervaarlijke vrouwelijke motorrijders moest hem na zijn val ter plekke in elkaar slaan! Omdat hij iets verfoeilijks op z'n geweten had, en de rest van het verhaal in nogal vaag. Er komen Vikingen in voor, en heden en verleden lopen volkomen door elkaar. Het moet een wonderlijke film worden...

 

 

 

 


Er waren vooral veel grappige voorvallen. Toen de achtervolgde motormuis zijn prachtigste val had gemaakt en werkelijk heel kunstig was verongelukt, leverde dat applaus op van de geluidsmensen en de figuranten - maar gevloek van de cameraman, die net nu even niet had gefilmd... Ehm, vergeten de camera te laten draaien...Overnieuw dus.

En ook het woest aanstormen van de groep motorrijdsters (met felrood gestifte lippen) langs onze winkel moest worden herhaald, omdat dan de ene en dan de andere oude motor niet wilde starten. Moest er iemand naartoe rennen om met man en macht het ding weer aan de praat te krijgen...Maar mooie plaatjes leverde het op, en wij zaten op de eerste rang natuurlijk.

 

 

 

 

 

Uiteindelijk was er voldoende gedraaid en konden de spelers zich van hun benauwende pakken ontdoen en een duik in het heerlijke meer nemen, en afkoelen.

 

 

 

'Det er i Henseid det skjer!', schreef een buurtbewoner opgewonden op facebook, 'in Henseid gebeurt het!', en zo is het. Never a dull moment, in dit toch zo stille buurtschapje. 

 

Wij kregen vrijkaartjes voor de première van Saga, als dank voor onze gastvrijheid - maar wanneer de film klaar zal zijn is nog niet duidelijk. In elk geval iets om naar uit te kijken.   



Niets te vertellen

Hebben we dan helemaal niets te vertellen, dat het zomaar zo lang stil blijft op deze weblog? Nou nee, in tegendeel!
Juli, augustus en september zijn overvolle maanden geweest, waarover veel te vertellen valt - maar juist vanwege die drukte bleef er weinig tijd over om daar melding van te maken. En toen er zo nu en dan gelegenheid was voor het schrijven van een sappige blog raakten we plots ernstig onthand doordat ons pc'tje het ineens voor gezien hield. Onthand waren we, om niet te zeggen gehandicapt, wekenlang! Wat een ramp...Wat zijn we afhankelijk van dat ding...

Terwijl het apparaat ter reparatie in de stad was, hebben we noodgedwongen een nieuwe aangeschaft, waarmee we in elk geval onze mail konden inzien, en het bedrijfsfacebookaccount konden bijhouden. Maar omdat al onze bestanden op de oude zaten konden we met veel dingen voor Solvik Mat niet verder: recepten, etiketten, brochures, foto's, facturen en alles, alles was onbereikbaar. Voortaan dit soort dingen elders opslaan, is dus de wijze les. Stom stom stom! Gelukkig hebben we het pc'tje sinds een paar dagen eindelijk gezond weer terug, mét alle bestanden. Duur grapje, maar ja. 'Sån er det', zeggen ze hier, 'zo is het nou eenmaal'.

Vanaf nu maken we een kleine inhaalslag over de zomermaanden.
Het begon in de eerste week van juli, toen de Drangedalse brassband 'Messingen' per telefoon toestemming vroeg om buiten voor onze winkel te komen spelen. Natuurlijk! Graag!

 

 

Het was een mooie dag en een gezellig optreden, helaas zonder ander publiek dan de buren (Olav en Else), vriendin Marit en wij, want de klandizie bleef die dag uit.

 

Het allerleukst was eerlijkgezegd toen het ene na het andere bandlid de slappe lach kreeg, om niets - en de slappe lach is het ergste wat een blazer tijdens een concert kan overkomen natuurlijk! Er aan terugdenkend krijg ik nog buikkramp van het lachen...

 

 

Die week stond in de krant dat Messingen met een concert Henseid had opgevrolijkt, buiten voor de winkel van Solvik Mat. Mooi meegenomen weer, die gratis reclame.