Vlam in de pijp

De tijd vliegt voorbij, en de natuur verandert voortdurend. De eerste bloemen die zo plotseling en massaal uit de knop schoten zijn hier en daar al weer op hun retour. Daar staan gelukkig weer talloze andere bloemen en planten tegenover die het stokje dolgraag over willen nemen.

De tijd die we niet aan ons bedrijf besteden gebruiken we voor een groot deel aan het buiten zijn. In de tuin werken is hier niet zo op z'n plaats, vind ik. We hebben hier geen aangelegde, afgerasterde of ommuurde tuin: het is meer een erf met veel mogelijkheden en zonnige hoekjes, waar we volop van genieten.    
      

                                                                           

Eindelijk staat de droogmolen voor de was op een andere plek en nu ook recht!
Deze actie was nodig omdat ie in de weg stond bij onze nieuwe kasjes, waarin we verse kruiden en groenten gaan opkweken. Verse kruiden zijn hier duur en schaars en als je ze al vindt zijn ze volgende dag al vaak niet meer zo fris.

Wat we aan kruiden binnen van zaadjes hebben opgekweekt, staat nu lekker ruim en vol in de ene kas; in de andere hebben we groenten gezaaid.

Voor de producten die we nu maken is het verse, geurige groen zeer welkom, maar ook voor eigen gebruik levert een loopje 'naar boven' heel wat op.
Eerst moesten wel de ruwhouten planken van de onderbouw in de lak worden gezet, maar met het mooie droge weer kon dat gelukkig buiten. 

Het buitenleven bevalt prima, maar er moet natuurlijk ook brood op de plank komen en, voor later in het jaar, moet de schoorsteen wel blijven roken.
Ons eerste succesje smaakt naar meer dus hup, in de auto met proefmonsters van de heerlijke waren om die af te leveren bij potentiële klanten. Inmiddels gaat dat in onvervalst en welgemeend Noors. Zij begrijpen wat ik zeg en ik begrijp wat zij zeggen. Na de eerste bestellingen moet dat nog maar eens bevestigd worden.....
Nooit gedacht, een nieuwe carrière als vertegenwoordiger, maar het gaat mij goed af.  
Het is spannend om nieuwe mensen te ontmoeten, in niet je eigen taal iemand aan te spreken en dan maar kijken wat het wordt. In het meest gunstige geval zullen ze denken "wat doet die rare Deen hier"? Hoe dat soort ontmoetingen ook verloopt, er is geen haast en stress!
Rijdend door Telemark, onze fylke (provincie), heb ik tijd om na te denken over wat ons allemaal nog te doen staat. Als ik op huis aan rijd mijmer ik ook en verzucht, je zal hier toch wonen... En wat blijkt? We wonen hier!
Stap voor stap, dan voor dag werken we aan onze toekomst, die geen droom meer is. Waarom haasten?

De langste dag, voor ons dan

De nachten gaan weer langer worden volgens de kalender, de langste dag is al voorbij.  Maar gisteren was het voor ons een zeer lange dag: we ontvingen telefonisch onze eerste grote bestelling! Wat een feest! Solvik Mat gaat lopen!

Een forse zogenaamde gårdsbutikk, een boerderijwinkel die vooral streekgebonden producten verkoopt, wilde die van ons ook verkopen. Elk van de 10 dingen die we in onze brochure hebben staan! Liefst morgen: de winkel opent a.s. vrijdag. Dit soort gårdsbutikker zijn meestal alleen in het zomerseizoen in bedrijf, zo van juli tot november.

Daar zeg je als startende ondernemertjes natuurlijk nooit nee tegen - maar eh, we hadden niet alles voldoende op voorraad, dus moesten meteen de handen uit de mouwen. Henk moest eerst naar Porsgrunn rijden om de benodigde ingrediënten te halen - daar zit een Aziatische winkel die prachtige verse groenten heeft en veel goedkoper is dan de gemiddelde supermarkt - en samen waren we de rest van de dag tot laat in de avond bezig met het maken van de ontbrekende potjes chutney en jam, het printen en plakken van etiketten etc. Vanmorgen kon Henk 2 grote kratten met bijna 100 potten en potjes (chutneys, jam, marmelade, chilipasta en augurken) afleveren in Gvarv, een gehucht hier zo'n uur en een kwartier vandaan. Yes! De winkel is in de streek bekend en heeft veel aanloop, dus we hopen op meer bestellingen uit die hoek.  

Vorige week hadden we al zo'n 50 potjes uitgezet bij een pension in Hjartdal, nog een stukje verder weg. Bij dat pension is ook een kleine winkel, waar vorig jaar onze chutneys en augurken zijn verkocht. Toen nog van "Idunns Mathus", maar nu, jawel, van "Solvik Mat".

En dan is er nog onze vriendin Siv, die in Porsgrunn biologisch brood bakt en dat in haar prachtige winkeltje in het centrum verkoopt. Ook daar staan onze nieuwe producten in de schappen. Toe maar, heel Telemark vraagt straks om die lieve potjes met dat mooie plaatje er op en dat lekkere spul er in!

Het logo is nu ons eigendom, de naam is aangepast, Idunn mag het logo niet meer gebruiken en heeft het van de bedrijfsauto's laten verwijderen. Ons Solvik Mat-logo moet bij de mensen op het netvlies komen en associaties oproepen met gezond en eerlijk voedsel. Onze brochures en de website moeten hun werk gaan doen. Maar het begin is er!

Vorige week kregen we bericht dat we toestemming hebben om met behoud van ons uitkerinkje te werken aan de oprichting van ons eigen bedrijf. Dat zijn we natuurlijk al lang aan het doen, maar officiële goedkeuring van het plan is wel noodzakelijk. Ook dat is dus een hoopgevende stap in de goede richting. We krijgen 3 maanden de tijd, met een mogelijkheid tot verlenging met 3 maanden. In die periode mogen we nog niet verkopen. Dat doen we natuurlijk wel, alleen sturen we de rekeningen dan pas later.

We lopen achter met vertellen en laten zien, want we hebben het druk. Gelukkig! Later meer, vooral nog over de aanloop naar die langste dag.
Alleen nog even deze:

 

 

 

de padden kwamen weer langs, op weg naar het water, en deze:

 

 

 

de specht was te groot voor het voederhuisje.

 

 

De 'krant', het plaatselijke weekblaadje 'Drangedals Posten', vond de foto's leuk genoeg om ze te plaatsen. Niet precies het soort publiciteit dat we nodig hebben als bedrijf - maar toch grappig. En je naam in de krant, ach, dat kan op deze manier ook geen kwaad.

 

 

 

 



Van thuis naar huis en terug

Eind mei hebben we voor het eerst sinds ruim 13 maanden ons Noorse thuis verlaten om een paar dagen 'naar huis', naar Nederland, te gaan. Het was een ongepland bliksembezoek op aandringen van de familie, om de verjaardag van mijn moeder bij te wonen. Ze werd maar liefst 91! Onze onverwachte aanwezigheid zou een verrassing voor haar zijn, haar verjaardagscadeau.

Te midden van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen genoot ze geloof ik wel van haar feestje, en in ieder geval van de vele hapjes en drankjes die iedereen had meegebracht. Dat Henk en ik er plotseling ook bij waren, 'helemaal uit Zweden!', vond ze leuk. Al kon ze niet nalaten Henk te verwijten dat hij haar dochter naar zo'n ver land had meegenomen. 'Nee', zei Henk, 'dat heb je verkeerd begrepen: het is andersom hoor!'. Wat natuurlijk ook niet waar is, maar mijn moeder moest er erg om lachen.

Haar gevoel voor humor doet het nog goed, gelukkig. Dat geldt niet voor alle delen van haar persoonlijkheid. Het schimmenrijk waarin ze geleidelijk aan steeds verder verzeild raakt staat haar niet meer toe veel te onthouden van wat er onlangs om haar heen of met haar is gebeurd. Het recente verleden verdwijnt in de mist. Gisteren en eergisteren zijn heel ver weg, terwijl 50 jaar geleden heel dichtbij is. Haar geest lijkt meer en meer in een eigen wereldje te worden opgesloten, en dat wereldje wordt kleiner en kleiner. Daags na ons bezoek wist ze zich al niet meer te herinneren dat ze ons had gezien en gesproken.
Tja, 91...

We hadden op een zonovergoten warme dag de deur van Solvik achter ons dichtgetrokken, kwamen vanaf het minivliegveldje Torp aan op het hectische Schiphol en stapten met gemengde gevoelens een grijs en druilerig Nederland in. Lawaai, overvolle snelwegen, schreeuwerige reclamezuilen, overal mensen - enfin, alles anders dan waar we in het afgelopen jaar hier aan gewend zijn geraakt.

Maar het was fijn om in die paar dagen tijd de familie en een aantal goede vrienden weer te kunnen ontmoeten. We logeerden in Delft bij Marjorie en Theo, aten een haring op de markt (wat een belevenis!) en dronken een glas witbier, zowaar op een van de vele terrassen toen de zon zich even liet zien. We bezochten mijn moeder in Oosterbeek en zagen bijna de hele familie. We logeerden in Zeist bij Angeniet, bij wie als verassing Roely, Ria en Marieke kwamen borrelen zodat we een kleine reünie van de meidenclub hadden. En we logeerden in Utrecht bij Mariëtte en Hans, en aten bitterballen bij het vertrouwde Buurten. Mmmm!
Wel een vreemde gewaarwording, de Dekhuyzenstraat in te rijden. En om te bivakkeren boven wat sinds 1 mei niet meer ons huis is.... En in een huis dat vanaf half augustus dat van Mariëtte en Hans niet meer zal zijn, als zij ook voorgoed zullen zijn vertrokken, naar Costa Rica....  

We zagen nog een paar vrienden en voorheen buren, wandelden door Wittevrouwen, sloegen zo veel onmisbare boodschappen in als we in onze bagage konden meenemen en aten bij onze geliefde buurtgriek, Europa. Zo vlogen de dagen om en wij weer terug. Van wat lang 'huis' was naar wat nu thuis is.

                 

















Waar het weer zo stralend was geweest dat de tuin en de omgeving stonden te jubelen in vele kleuren!

 

 

 

 

 

 





Het waren goedgevulde dagen in Nederland, maar toch voelde het als een beetje vakantie. Verdere vakantie zit er voorlopig niet in: we hebben onze handen vol aan het opzetten van Solvik Mat en alles wat daarbij komt kijken. Zo is vandaag eindelijk onze waterzuiveringsinstallatie geplaatst en in werking gesteld!

Hier wonen op zich is genieten van de vrijheid om ons heen, ook zonder vakantie. En ach, omdat we vanavond voor het laatst naar school gaan - volgende week beginnen de schoolvakanties - zijn we nog een beetje meer vrij. Op z'n minst een avond per week.