96...

Als hij niet al op z'n 53ste was overleden, 43 jaar geleden, ineens, zou mijn vader vandaag 96 zijn geworden...Ik moet een beetje glimlachen bij die gedachte, omdat ik me er niets bij kan voorstellen: zijn gezicht blijft in mijn herinnering natuurlijk altijd 53, zelfs als ik er een denkbeeldige baard aan plak, zijn hoofd ontdoe van die welige haardos en kaal maak, of diepe groeven in dat voorhoofd bedenk. 

Hij was, op z'n zachtst gezegd, een fervent tegenstander van de Utrechtse singeldemping, destijds. De bouw van Hoog Catharijne en de afbraak van het oude station waren een gruwel in zijn ogen. Tja, wat zou hij ervan vinden, dat zoveel jaar na dato er weer water stroomt in die singels?
Waarschijnlijk zou hij, na 43 jaar te zijn wegggeweest, weinig meer herkennen van zijn geliefde stad, waar de hele zaak voortdurend en in toenemende mate lijkt te worden omgeschept, afgebroken, heringericht etc. En misschien geldt hetzelfde voor mij, straks, qua herkenning,terwijl ik nog niet eens 5 jaar weg ben. Utrecht is 'in beweging', heet het. 

Andere koek. Terug naar hier, december in Noorwegen. We hadden nog 2 markten te gaan, voor Kerst. In Ulefoss stonden we buiten, het was flink koud toen, maar heel gezelig en we verkochten prima. 

De laatste zaterdagmarkt van dit jaar was in Kragerø, en die hebben we afgezegd, vanwege te moe. We waren lichtelijk uitgeput namelijk. Henk kwam die vrijdag laat thuis van een verhuisklus, ik had het druk gehad met produceren en een cateringopdracht en zo konden we geen van beiden meer op onze benen staan. We hadden niet meer de moed om, in het donker, de auto nog helemaal te gaan inladen - dus die markt hebben we laten schieten. 

Daarom konden we die zaterdag gewoon de winkel open hebben, die inmiddels in kerstsfeer was gebracht: gebrande noten, chocolade-mueslibrokken, versierde eierkoeken en kokosmakronen in kerstzakjes (op een uit Nederland toegestuurde etagère, lang leve mijn zussen en de HEMA!), maar ook zelfgeknutselde kerstkaarten en veel meer. 

Foto's daarvan + een berichtje op de Solvik Mat facebookaccount leverden zowaar een paar klanten op, die, halleluja, met tasjes vol kerstcadeautjes het pand verlieten.

Sinterklaas (hier onbekend) was inmiddels ruim voorbij toen het cadeautjes ging regenen, zowel van de Nederlandse familie als van dichter bij huis.

Speculaas, chocoladeletters, muizen, alle mogelijke kerstboomversieringen, kruidnootjes,

vrolijke serveerdingetjes voor in de winkel, en jawel, stoere, heerlijk warme, door Patricia gebreide dassen, voor ons allebei een, en die hebben we al flink nodig gehad!

Henk besloot dit jaar niet deel te nemen aan het traditionele 'kerstdiner' van zijn werk - één keer meemaken, vorig jaar, was ruim voldoende - en in plaats daarvan hadden we hier thuis een intiem dinertje met onze vrienden Konstantin en Suzan. Die kwamen met beeldschone zelfgemaakte kerstballen (Konstantin oefent het zeldzame beroep van glasblazer uit),

en met een goede fles wijn met een heel wonderlijke naam:

'Goats do roam' - spreek snel uit en je hoort het grapje - van een Zuid-Afrikaanse wijnboerderij, waar ze ook geitenkaas maken...

Op 'lille juleaften', de dag voor kerstavond (de 23ste dus) geeft men hier buren en kennissen een aardigheidje en een kerstwens. Dit keer kwamen de buren met een vuurrode kerstster, 

en Marit met een paars hyacintje en zelfgebakken 'krumkaker', koekjes die lijken op onze nieuwjaarsrolletjes, maar dan versierd met een traditioneel motief, en erg lekker.

Inmiddels was de sneeuw verdwenen - voor de zon ja, het is voortdurend stralend weer - en de langste nacht voorbij. Op 21 december was het hier licht tussen 10.00 en 16.00 uur, en zo'n 18 uur lang pikkedonker. Binnen af en toe ook, omdat de stroom met enige regelmaat uitvalt; valt er ergens een boom om, breekt er ergens een leiding door een windstoot, en hup, daar gaat alles weer op zwart. Alles went. 

Toen was het Kerst, dus deden we een kerstsontbijtje voor 2,

en later een kerstdinertje voor 2, met gevulde potobello's vooraf en heuse ecologische rollade uit Drangedal als hoofdgerecht, met rode kool en gekookte aardappels, ouderwetser konden we het niet verzinnen...

Henk voor de gelegenheid feestelijk versierd, aan een rijkelijk versierde tafel, vooral dankzij de sinterklaas- en kerstpakketjes uit Nederland.  

Toen de kerstdagen voorbij waren kwamen de kerstkaarten...

Vanavond gaan we met Marit eten bij de buren, morgen kunnen we schaatsen! Want het meer zit heel mooi dicht. Daarna nog een paar dagen en dan is het definitief afgelopen met 2016. Voor iedereen die we dit jaar hebben overgeslagen met persoonlijke goede wensen: 

Maak er een mooi Oud & Nieuw van, en ga keihard proberen om 2017 een fijn, liefdevol, zo gezond mogelijk en vooral zo gelukkig mogelijk jaar te maken!

Toch maar terug naar huis

De nazomer hier was erg mooi en warm, en de herfst mild van temperatuur, kleurrijk en kort van duur,

maar met betoverende hemelschilderijen en spiegelingen, bijna elke dag.

We werden eigenlijk een beetje overvallen door de winter, die zich begin deze maand plotseling aandiende. En niet zo'n beetje ook: meteen meer dan een halve meter sneeuw, en op de thermometer stond zomaar dat het 10 graden vroor. Het weer blijft verrassen!

Zonder meer prachtig, maar er moet wel altijd een boel gebeuren voordat het echt koud wordt. Alle plantenpotten waren gelukkig uit voorzorg leeg en opgeborgen (we hebben in onze eerste winter hier geleerd wat er allemaal kapot kan vriezen), de regenton en de gieters en emmers ook. Het na jaren trouwe dienst compleet verroeste vogelvoederhuisje hadden we vervangen door een nieuw exemplaar, dat onmiddellijk druk werd bezocht - waar komen die vogeltjes toch ineens vandaan allemaal, zodra er sneeuw is gevallen? 

Kool- en pimpelmezen, roodborstjes, vinkjes, een enkele mus, merels, lijsters, Vlaamse gaaien, eksters, en zelfs een schitterend meerkleurig vogeltje, dat na raadpleging van een vogelgids een puttertje bleek te zijn! En behalve de gevederde kwamen ook de viervoetige vriendjen weer de tuin in, om te zoeken naar de laatste resten van valappels. 

En bij gebrek aan valappels maakten ze ook korte metten met de bevroren restjes van de planten in de tuin - kijk, deze waagde zich tot aan de rand van het terras, terwijl ik binnen tegen het raam tikte. Als reactie kreeg ik slechts een vluchtige blik, met iets van meewarigheid daarin, van 2 hartverscheurend reebruine ogen...

Toe maar, eet maar, we zien wel wat er in het voorjaar nog is overgebleven van onze plantjes en struiken, en anders, nou ja. Jullie waren hier eerst, eerlijk is eerlijk. 

Omdat het gazen dak van de kippenren al na de eerste, zware sneeuwval vervaarlijk doorboog, hebben we dat eraf geschroefd en het deurtje gesloten, zodat de kippen nu in het binnenhok moeten blijven. 

Is niet erg, want in dit seizoen zijn ze in de rui: ze verliezen 1 voor 1 hun veren, die moeten plaatsmaken voor een compleet nieuw verenpak. Onvoorstelbaar, het binnenhok ziet er uit het alsof iemand daar een donzen dekbed heeft lopen leegschudden!  Aan de eierproductie is dus tijdelijk een einde gekomen, want alle energie in die kippelijfjes is nu nodig voor de aanmaak van nieuwe veren. 

We weten dat kippen heel goed tegen kou kunnen, zelfs wel min 20 overleven, maar tussen overleven en het een beetje behaaglijk hebben zit wel een, ehm, aanzienlijk verschil, vinden wij. Vandaar met kunst en vliegwerk, jawel, een grote rode warmtelamp opgehangen. Een oud, maar goed functionerend geval, dat Doeke vorig jaar op de zolder van de schuur vond. Die komt nu goed van pas, om de ergste kou uit het hok te houden. Ze gedijen er zichtbaar bij en zijn actiever, maken weer wat  meer geluidjes. 

Winter dus, en wellicht is dat het, dat Pippi op het idee bracht toch maar terug naar huis te gaan. Onze grote, uithuizige, eigenwijze kater Pippi! 

We hadden eigenlijk niet meer verwacht hem ooit nog terug te zien, hadden ons er allang bij neergelegd dat hij ervoor had gekozen ergens anders te wonen. Dus wie schetst onze verbazing toen hij na 8 maanden en 4 dagen 's morgens vroeg in het pikkedonker ineens op het raam bonsde! We konden onze ogen niet geloven en ons geluk niet op. Voor het eerst niet door ons opgehaald, maar uit zichzelf teruggekomen. Waar vandaan? Weet hij nu eidelijk de weg te vinden?

Hij banjerde zelfverzekerd door de kamer en veroverde met grote vanzelfsprekendheid zijn oude plek: klom luid spinnend bij Henk, nog in kamerjas, op schoot.

Raar beest...Voor Poppy was het wel even wennen, dat ze haar kroonprinsesjespositie weer moest delen met de verloren zoon, die zijn plek opnieuw opeiste. Maar na een dag of twee was het gewoon weer dikke mik samen. Als vanouds.

We zijn benieuwd hoe lang het zijne majesteit dit keer behaagt om thuis te blijven.

Voorlopig zijn we in elk geval weer compleet. Thuis. 

Soms zit het mee...

Soms zit het mee ja, maar de laatste tijd even niet! 

Materieel dan. Ineens gaat er achter elkaar van alles kapot, alsof we in een spiraal van overschreden uiterste houdbaarheidsdata zijn terechtgekomen. 

Het begon met de naaimachine, een verhaal op zich trouwens. Zo'n 25 jaar geleden, in Utrecht, zou ik nieuwe gordijnen naaien en omdat mijn ouderwetse, versleten machine zijn laatste adem had uitgeblazen mocht ik het moderne exemplaar van bovenbuurvrouw Mariëtte lenen. En omdat het niet bij die ene keer bleef en Mariëtte het apparaat zelf maar nauwelijks gebruikte, zei ze na verloop van tijd "hou hem maar bij jou thuis, ik kom hem wel halen als ik 'em nodig heb". En zo geschiedde; ik heb jarenlang dankbaar gebruik gemaakt van die naaimachine. 
Toen we 4,5 jaar geleden naar Noorwegen gingen verhuizen en ik de machine uiteindelijk terugbracht naar boven zei Mariëtte "hou hem nou maar helemaal - jij gebruikt hem tenminste, ik heb hem eigenlijk ook niet nodig"! Ik blij, het was een welkom afscheidscadeau en hier heb ik de vertrouwde machine nog intensiever gebruikt dan ooit. 

Niet verwonderlijk dus, dat hij op den duur kuren ging vertonen. Bleef maar vastlopen, en wat we er ook aan sleutelden, niets hielp, en zo kwamen we tot de conclusie dat hij tot op de draad versleten moest zijn. Na jaren trouwe dienst hebben we afscheid van hem genomen en na lang zoeken een nieuwe kunnen aanschaffen. 

Het heeft even geduurd voordat deze machine en ik elkaar helemaal begrepen, maar na wat aanloopproblemen werken we nu soepel samen - zo liggen er al weer tientallen winkeltasjes klaar, gemaakt van oude afdekzeilen, IKEA-tassen en ander materiaal, die klanten gratis meekrijgen. Zodat we geen plastic tassen hoeven te kopen. En ook een flinke stapel fleurige textiel tasjes, van afgeschreven lappen stof, versierd met knopen of stukjes band. Het zijn bepaald geen kunstwerkjes, maar we verkopen ze in de winkel en op de markt, voor een habbekrats weliswaar, en mensen vinden ze leuk. 

De volgende ramp die zich voltrok was het plotselinge protest dat de printer liet horen: op een dag ging het ding vervaarlijk tekeer, terwijl hij etiketten moest produceren voor de pas gemaakte potjes pindakaas die besteld waren door een winkel. Shit! Nee! Zonder printer zijn we reddeloos verloren! Niet alleen de etiketten maken we zelf, maar ook de cateringmenu's, de brochuretjes, het reclamemateriaal, de facturen...

Okay, de printer was ruim 8 jaar oud en heeft overuren gedraaid, dus we legden ons neer bij zijn levenseinde en brachten hem, samen met de oude naaimachine, naar het afvalstation. 

We moesten dus wel snel een nieuw apparaat kopen - opnieuw een rib uit ons magere lijf - en dat lukte. 

Helaas was het probleem daarmee nog niet opgelost. De cartridges die we aldoor door logees hebben laten meenemen uit Nederland, omdat ze hier veel duurder zijn, worden door deze printer namelijk niet geaccepteerd. Die kostbare voorraad, daar kunnen we dus niets meer mee!  

Daarnaast bleken we de etiketten niet in de juiste afmetingen geprint te krijgen: iets met marges en instellingen, alles is anders, en na eindeloos gepruts en geprobeer, het verknoeien van etiketvellen, aanschaf van een ander formaat etiketten, gemeet en gedoe waarvoor we natuurlijk helemaal geen tijd hadden, ben ik stampvoetend met de hand dingen gaan maken, uit nood. Tot er hulp opdook, gelukkig. Vriend Konstantin bood aan er naar te kijken en na een paar uurtjes experimenteren kreeg hij eindelijk het juiste formaat te pakken. Halleluja!

Vervolgens liet de internetradio het met een boosaardig gebrom en oorverdovend gegil afweten. Zucht... We hebben er eentje in de huiskamer, en eentje in de keuken annex winkel, en die laatste is voor mij onmisbaar voor de lange dagen dat ik alleen beneden aan het werk ben. Zo kan ik niet alleen naar Noorse, maar ook naar Nederlandse programma's luisteren, wel zo prettig. Na een paar weken heen en weer gesleep van het overgebleven radiootje, ook niet goed voor dat ding, hebben we toch maar weer een tweede aangeschaft. 

Maar het leed was nog niet geleden.

Toen de grote drukte voorbij was en het nog steeds mooi weer was hadden we de tijd om, waarschijnlijk voor het laatst, een boottochtje te maken, na winkelsluiting. Dus zaten we met de picknickspullen, zonnebrillen en leesboeken goedgemutst in de zon in het bootje. Geduldig te wachten tot de motor aansloeg... Tevergeefs, het wilde van geen kant lukken, er lijkt nu toch echt iets kapot te zijn. Jammer jammer! Er zat dus niets anders op dan thuis maar te picknicken.

De buitenboordmotor moet eraf en t.z.t. voor reparatie naar Drangedal. Opdat we volgend voorjaar weer kunnen varen. 

De dooie boomtakken afzagen in dat voorjaar zal niet lukken: ook de motorzaag, destijds tweedehands aangeschaft, bleek verscheiden. 

De auto moet naar een garage, want een van de achterdeuren gaat met geen mogelijkeid meer open. Erg onhandig als we naar een markt moeten.

De afvoer was weer eens verstopt (dat gebeurt regelmatig, dan kunnen we geen wc, douche of wasmachine gebruiken en doorgaans kan Henk het zelf verhelpen) maar ditmaal was het zo ernstig dat er een loodgieter aan te pas moest komen. Die hief de verstopping op, maar deed dat met zo'n botte bijl dat we een dag nodig hadden om de rotzooi op te ruimen en de waterschade in de voorraadkamer te inventariseren.  

De komkommer- en pompoenoogst is jammerlijk mislukt:

verder dan deze meelijwekkende miniatuurtjes is het niet gekomen. Volgend jaar proberen we het niet nog eens, het seizoen is te kort, het voorjaar te droog of te nat, de grond is te rotsig, weet ik veel, het lukt gewoon niet! 

Zo. Einde klaagzang, het moest er even uit, alles op een rijtje, en nu klaar. 

Even nog een paar meevallers, ter compensatie. 

De cherrytomatenplanten hebben het geweldig gedaan, er was een heel flinke opbrengst, waarvan we al weken eten! En ze zijn erg lekker. 

Op 1 oktober zaten we nog te ploffen op het balkon,

konden we nog volop genieten van het uitzicht, 

zaten er nog groene blaadjes aan de bomen in de tuin,

en kon Henk eindelijk de dakranden van het kippenhok winterklaar schilderen. 

En ter gelegenheid van oktober= borstkankermaand heb ik eierkoekjes gebakken en versierd met met een pink ribbon van roze glazuur. Die gaan in zakjes van 10 grif van de hand. Dat is dan weer leuk. 

Vallen en opstaan blijft het. Sånn er livet, zeggen ze hier. Vertel ons wat.  

Costa del Solvik?

Welja, het is eind september, al wekenlang strakblauwe luchten en hoge temperaturen - af en toe een wel milde regenbui, gelukkig - en nu een soort tropische storm! 
Niet alleen de bladeren van de bomen vliegen in het rond, dat hoort nou eenmaal zo als het herfst gaat worden, maar ook enorme takken en zelfs de tuinstoelen vliegen ons om de oren. Er komt van alles voorbijrazen. Plantenbakken, bezems, emmers en deurmatten maken plotseling zelf uit waar ze willen zijn, het plastic van de tentkasjes (ze zijn leeg hoor, de planten die erin zijn opgegroeid staan allemaal in de volle grond, en de kruiden staan veilig binnen) is aan flarden gewaaid, het partytentje van de buren is z'n dak kwijt, het gras rondom de appelbomen ligt bezaaid met appels - dat wordt weer flink veel appelstroop maken dus. Altijd welkom, gratis ingrediënten.
Ik zit op dit moment aan de keukentafel achter gesloten ramen, maar met min of meer wapperende haren: de storm komt van over het meer en staat recht op het huis, dat kraakt in al z'n oude voegen. Het water kolkt en golft, maar de wind is warm! Heel raar. 

Begin augustus kozen zus en zwager Marjorie en Theo weer traditiegetrouw Solvik als eerste pleisterplaats van hun Noorse vakantie. 

Het was heerlijk zomerweer, heel fijn, maar juist dat weer brengt mensen op het idee naar hun hut 'in the country' te gaan en lekker gemakkelijk eten te bestellen. Veel cateringopdrachten voor Solvik Mat dus, ook heel fijn natuurlijk, alleen jammer dat er voor ons dan maar weinig van het zomerweer te genieten valt. Maar klagen mogen we niet. 

Ook geen tijd om de uitbundig bloeiende fruitstruiken te plunderen - maar daar hadden we dan Marjorie voor. Ze plukte vrolijk kilo's frambozen, blauwe bessen en rode bosbessen en kon er maar nauwelijks mee stoppen. Inmiddels hebben we een kleine vriezer vol met fruit en al tientallen potten en potjes jam aan de man gebracht.  En bij een van de maaltijden maakte Marjorie een hemels nagerecht met bessen:

Zij vervolgden hun tocht naar het hoge Noorden en de Lofoten en kwamen in minder aangenaam weer terecht, maar hier bleef het warm en zonnig, én druk. Met catering, met winkelbezoek (ijsjes!!) en met markten. Zo stonden we opnieuw op het Telemarkfestival in Bø, een internationaal muziekgebeuren, waar dit keer vooral veel Finse en Lapse muziek te horen was. 

Inmiddels was het door ons bestelde haardhout afgeleverd, dat wil zeggen: vier aanhangwagens vol gekloofde en gedroogde blokken, aan de zijkant van het huis in het gras gesmeten. In voorgaande jaren reed buurman Olav dat allemaal met zijn tractor naar boven zodat het daar in de oude schuur kon worden opgeslagen, maar helaas, de tractor is kapot. We moesten dus alles handmatig doen: de blokken in kratten laden en die met de auto het steile pad op rijden, om ze te legen in de schuur. Geen sine cure en een behoorlijk tijdrovende klus! 

Boven bij de schuur is geen ruimte m de auto te keren, dus moest Henk steeds achteruit het pad weer af - sterk staaltje stuurmanskunst, want zowel links als rechts gaat het onverbiddelijk steil de diepte in. Zonder auto zijn we verloren, en zonder Henk helemaal...

We zijn weer klaar voor de winter, qua brandstof dan. Want storm of niet, de zomer heeft zich nog niet helemaal laten verjagen: 

de floxen staan nog hoog, er piepte een verrassend mooie roos op een onverwachte plaats tussen de rotsen uit bij de molensteen,

 en de zonnebloemen doen hun naam eer aan.

Ik schreef al eerder dat in het hoogseizoen altijd alles tegelijk komt. Een van de buurtgenoten kwam weer met een enorme hoeveelheid wilde pruimen (die vorig jaar ook door Marjorie en Theo waren geraapt, waarbij een bloemenperkje sneuvelde..), die snel moesten worden verwerkt. Ze zijn met z'n allen uitstekende ketchup geworden. 

Ongeveer tegelijkerijd ontdekten we twee wilde appelbomen, gewoon langs de kant van de weg, en ik kon elke dag valappels rapen bij de buren. In de sapcentrifuge ermee en toen stond er ineens een koelkast vol met meer dan 10 liter sap, voor appelstroop. 

Daarna meldde onze appels- en pruimenleverancier dat hij had geoogst en dat onze bestelling klaar stond: 10 kilo mooie appels en 12 kilo rijpe pruimen. Die laatste wilde ik omtoveren tot een pittige chutney, maar omdat die niet stijf genoeg werd en ik in tijdnood kwam heb ik het licht vloeibare resultaat maar 'zoetzure pittige pruimensaus' genoemd. En tot onze verbazing vlogen de potten de winkel uit! Hoe een mislukking per ongeluk een succes kan worden. 

Er volgden nog meer pruimen, gratis, van de boom van een kennis uit Drangedal, die veel te veel vruchten gaf voor een huishouden. Die zijn wel gelukt, als chutney. Heel mooi.

Op de laatste dag van augustus kwamen Theo en Marjorie weer terug van hun reis, vol verhalen natuurlijk, Noorwegen is al jaren voor hen een onuitputtelijke avonturenbron. 

Maar gelukkig hadden ze ook voldoende energie om weer lekker voor ons te koken, zodat wij ons met het koken voor klanten konden bezighouden (het was hier wéér druk met catering namelijk).

Om toch ook nog een gezamelijk tochtje te kunnen maken hebben we op zaterdag gewoon de winkel dicht gedaan en zijn we gevieren naar het gehuchtje Kjosen gereden, zo'n drie kwartier naar het Noorden, om het grootste antiquariaat van Noorwegen te bezoeken, genaamd Halfdans Bokhus. Het is ontstaan uit de uit de hand gelopen hobby van ene Halfdan en zijn vrouw, boekengekken, die gaandeweg steeds meer ruimte van hun woonhuis hebben opgeofferd aan wat tenslotte een echte winkel is geworden. Kamers en kelderruimten volgestouwd met meters en meters volle planken, goed geordend naar thema's, onderwerpen, genres, en op alfabeth. Hier en daar gastvrije groepjes tafels en stoelen die uitnodigen om rustig te gaan zitten bladeren, en gratis koffie en koekjes.  

Na flink wat grasduinen vonden we allemaal wel iets leuks, en voor een habbekrats; dit was mijn buit:

maar liefst drie titels van de door mij bewonderde Sigrid Undset, van wie ik bijna alles heb. Deze nu dus ook, maar dan in het Noors. Een extra uitdaging, ik verlang hevig naar de lange donkere winteravonden! En dit dichtbundeltje had ik om het omslag alleen al gekocht:

Na de koffie, buiten voor het boekenpaleis, in de zon, zijn we nog even doorgereden naar Ulefoss, waar we een aardige brukthandel vonden. Een rommelige van-alles-en-nog-wat- winkel in een voormalige slagerij, met de wereld aan tweedehands spullen. Mooi glaswerk, onvoorstelbaar lelijke lampen, heel veel serviezen, vazen van twijfelachtige snit, zeer veel onbenulige snuisterijen en verrassend smakeloze sieraden, maar ook kleren, speelgoed en meubels en wat al niet meer. We waren de enige klanten, voor wie de vriendelijke eigenares overal in de verschillende ruimten (het hield maar niet op) de lichten aan deed. Struikelend over de spullen slaagden we er ook hier in een paar grappige en bruikbare dingen te vinden. Altijd leuk, om met iets thuis te kunnen komen. Wat je helemaal niet echt nodig had, maar wat zo leuk was om te vinden. 

De volgende dag vertrokken Theo en Marjorie weer, en hadden wij onze handen vol aan een volgende cateringbestelling en aan de voorbereiding voor de komende markten.  

En inmiddels was het september geworden. Dat is het nog steeds - en nog lang niet alle blaadjes zijn gevallen.