Razende Roely en andere hulptroepen

Roely en Ria hadden samen bedacht dat Henk en ik vast wel wat hulp zouden kunnen gebruiken na mijn thuiskomst uit Oslo. Het was ook wel een overgang, van mijn kleine overzichtelijke appartementje daar naar ons grote oude huis met 6 kamers...Dus kwamen ze eind mei om met z'n tweeën een frisse wind door dat huis te laten waaien. Hier volgen veel plaatjes en weinig tekst.

er kwam natuurlijk wel een tas vol verwennerijen mee...

Het werden een paar dagen van intensieve opruim- en schoonmaakacties en het afwerken van een hele lijst grotere en kleinere klussen. Dingen die hinderlijk lang waren bijven liggen, dingen die nooit de prioriteitenlijst haalden maar telkens werden doorgeschoven naar een volgende vrije dag. Van die dingen dus. Roely pakte de sopemmers, zeemde de (vele) ramen, Ria hanteerde de schroefboor en hing van alles op z'n plaats.

De keuken moest er aan geloven, alles werd van z'n plaats getrokken en grondig gepoetst,

nieuwe gordijnroeden die al maanden lagen te wachten werden eindelijk opgehangen,

de plankjes die we tijden geleden hadden gevonden in het tweedehandscircuit, kregen hun bestemming, zoals deze, op een donkere plek in de huiskamer, waar een dikke kaars op een mooi-lelijke kandelaar nu wat licht brengt,

nog een handig plankje, voor wisselende mini-exposities. 

Intussen moest Henk gewoon werken, en alles wat ik hoefde te doen was zorgen voor mondvoorraad. En voor elkaar krijgen dat ik telkens op tijd nieuwe zakken sondevoeding aansloot, steeds in hogere doseringen, om genoeg brandstof in dat magere lijf te krijgen. 

Maar natuurlijk was er zo nu en dan ook tijd om uit te rusten na gedane arbeid, en te genieten van een mooie dag.

Tot slot zette Ria nog even de schaar in wat ooit mijn volle bos haar was, maar nu een scharminkelige verzameling plukjes, die alle kanten uit groeien. Daar viel niet gek veel eer aan te behalen, maar toch, zo'n thuiskapper geeft wel een gevoel van luxe... 

Toen de lente steeds meer zomer begon te worden moesten ze weer naar huis, Roely en Ria. Moe maar voldaan, hoop ik. Ze waren zonder meer geweldig!

Het was juni geworden, elke dag verschenen er meer bloemen om ons heen - telkens weer dezelfde foto's, maar ik kan het toch niet laten ze te laten zien...de rhododendron, de lupines...

Het genot van weer bloemen te kunnen plukken, om de dag een vers boeketje...

Onze buren hadden in het voorjaar na 20 jaar afscheid moeten nemen van hun oude houten boot, een traditionele overnaadse sloep, die tot op de draad versleten was en niet meer te repareren bleek. Maar een zomer zonder met een boot het meer op te kunnen is absoluut uitgesloten voor mensen zoals zij. Dus hadden ze binnen de kortste keren iets vervangends gevonden - een modernere, kunststof kajuitboot, dat wel - waarmee ze als het maar even kon tochtjes maakten. Marit en wij mochten één van de eerste keren mee, heel feestelijk!

Later in die maand kon Henk ook zelf weer eens varen, in ons kleine trouwe sloepje, en als het weer en mijn conditie het toestonden stapte ik ook in. Met zonnehoed, want eigenlijk kun je na langdurige bestraling helemaal niet in de zon.

Henk zwom, ik las, dat was ouderwets genieten. Toch een tijd gedacht dat ik dat niet meer zou meemaken. 

Wordt vervolgd, heel binnenkort.