Hollandse verrassing in Noorse uren

Vorige week zaterdagmorgen kwamen we elkaar tegen halverwege de trap, Henk kwam uit de keuken, ik onder de douche vandaan. Op zich niets opzienbarends natuurlijk, maar allebei hadden we een rare gewaarwording gehad via de radio, waar we elkaar tegelijkertijd van op de hoogte wilden stellen: de tune van voorheen 'Langs de lijn', de meesterlijke jingle van Tony Eijk, zo meesterlijk in elkaar gezet en gespeeld, dat je het melodietje (en dat is het eigenlijk niet eens) altijd en overal blijft herkennen. En dat hadden we allebei op de Noorse radio gehoord! Hier dient het als intro voor een politiek praatprogramma. Zo gek om te horen!
's Avonds gebeurde er iets vergelijkbaars, toen we uitgeteld nog even voor de tv hingen, waarop tot onze stomme verbazing plotseling iemand Nederlands begon te praten en we ineens naar het verwaaide kapsel van Geert Mak zaten te kijken...'In Europa' wordt hier ook uitgezonden. Noors ondertiteld, dus voor ons heel leerzaam, ook al zien we de serie dan voor de tweede keer. Niet erg, boeiend genoeg. 
Drangedal en omgeving hebben we voor het eerst vanaf het water gezien, toen we donderdag een boottocht maakten op Tokedølen II, een schip van meer dan 100 jaar oud dat door streekgenoten is gekocht en opgeknapt. De tewaterlating vond een poosje terug plaats hier pal voor ons huis (omdat het elders om de een of andere reden niet mogelijk was). Dat was een operatie die veel aandacht trok van pers en buurtbewoners - er gebeurt hier doorgaans niet zo veel.

Het is de bedoeling dat Tokedølen II een attractie gaat bieden in de vorm van tochtjes op het Tokemeer, voor feestjes en partijen, personeelsuitjes en vooral toeristen. Omdat wij met Idunns Mathus deelnemen aan een gemeentelijk project ter bevordering van het toerisme in Drangedal waren we uitgenodigd voor een introductie-boottocht, samen met de andere bedrijven.


Met elkaar moeten we Drangedal op de kaart gaan zetten als streek waar diervriendelijk, ambachtelijk en milieubewust wordt gewerkt aan de productie van gezond en streekgebonden voedsel. En als een gebied waar ook cultureel best een en ander te beleven valt. Tijdens de Drangedal dagene (zie vorige blog) werd dat gedemonstreerd met een locaal muziekkorps, met kleurige haaksel aangeklede bomen (zoals vorige jaar in BRU-wereldstad Houten!) en met en tentoonstelling van oude foto's van het dorp. Waarvan de samenstelster overigens vergeten had dat ze dan wel moesten worden opgehangen - ze kwam op het allerlaatste moment giechelig met hamer en spijkers het gebouwtje in rennen om dat te regelen, terwijl er al mensen waren afgedropen omdat er binnen niets te zien viel... 

Het boottochtje voerde ons 2,5 uur lang over het stille Tokemeer en de talloze zijarmen, in de volle avondzon langs prachtige plaatjes van schilderachtige oude huizen, tegen rotswanden en tussen bospartijen verborgen hutjes. Met veranda's, steigertjes, privéstrandjes etc. Op een bepaald moment laat je de camera de camera maar, je kunt wel aan de gang blijven met vastleggen, er zijn te veel mooie beelden. Aan boord was een van onze leerkrachten van de school, en zij wist veel te vertellen over de omgeving en de geschiedenis van huizen en families. Henk raakte in gesprek met de vriendelijke jonge vrouw die naast hem zat, met haar kleuterzoon. Ze toonde interesse in onze bezigheden hier in de gemeente, en toen Henk vroeg wat precies de reden was voor haar aanwezigheid tijdens deze tocht zei ze: "I am the mayor". Okay, zaten we dus naast de burgemeester. Die de komst van ons Nederlanders naar haar gemeente toejuicht. "You have ideas, we need that!".

Het heeft veel geregend de afgelopen dagen, wat het trekken van onkruid tot een bezigheid met een hoog bierkaaigehalte maakt. En ik blijf mijmeren over die  bezigheid: in dit land ligt meer dan de helft van het jaar de natuur plat door kou en sneeuw. Wanneer in de overige maanden het groen bevrijd en uitbundig eventjes naar boven mag komen moet dat waarvan iemand heeft bepaald dat het onkruid is er uitgetrokken worden, en gras en bermen moeten doorlopend worden gemaaid... Owee als de weelderige paarse lupines het beeld van een ongetemde wildernis oproepen... 
Er waren ook flink wat droge en zonnige momenten. Droog genoeg voor Olav om wat afgeschreven tuinstoelen op een hoop te gooien en een aanleiding te creeren om een fikkie te stoken. En daar met Henk een biertje bij te drinken, filosoferend over vuur, zelfgebrouwd bier en vakantie. 'Avslappe' heet dat. Dat was nodig, want we hebben kei- en keihard gewerkt, 6 lange dagen per week. Na gedane arbeid is het goed avslappe, zeg maar.