Door het oog van de naald...

We doorbreken vandaag even de chronologie voor een bijzonder en heftig bericht. Hou je vast.

Vriend Geert, ontwerper van ons logo, bouwer en onderhouder van onze website én oude geliefde, zou eindelijk eens een weekje komen logeren.
Dinsdagmiddag landde hij op Torp (het vliegveld bij Sandefjord) en vertrok hij in zijn huurauto richting Henseid. Nog maar luttele kilometers onderweg voelde hij zich niet goed worden, en toen de pijn op zijn borst hand over hand toenam wist hij de auto stil te zetten bij een rotonde en de aandacht te trekken van een automobilist. Die onmiddellijk begreep dat het ernstig was en snel om hulp belde.
Toen de ambulance arriveerde werd snel duidelijk dat het om een hartinfarct ging - en eenmaal in de ambulance culmineerde die in een hartstilstand. Gelukkig kon dat hart weer op gang worden gebracht met een elektroshock, maar er was nu grote haast geboden en daarom werd Geert per traumahelikopter naar het academisch ziekenhuis in Oslo gebracht. Alwaar doortastend werd gehandeld en direct een stent werd ingebracht in de dichtgeslibte ader. Pffffffff!!!!! Een dubbeltje op z'n kant dus! Of eh, het oog van een naald, en daar dan doorheen.

Intussen wisten Henk en ik van dit alles niets, die dinsdag. Tot half 4 's middags. We hadden alles voorbereid voor ontvangst van onze gast; voor een hele week boodschappen gedaan en een logeerkamer in orde gemaakt, we zaten klaar met verse koffie - en toen belde Geerts vrouw Maria. Vanuit Nederland, met minimale informatie. Alles wat ze wist was dat Geert een hartinfarct had gehad en op weg was naar een ziekenhuis.

Wat volgde was pure hectiek: we belden met het vliegveld, met regiopolities en met verschillende ziekenhuisafdelingen en beetje bij beetje kwamen we meer te weten, over wat en waar er gebeurd was, waar Geert was terechtgekomen en hoe het met hem was.

Gisterochtend hebben we Maria opgehaald, die halsoverkop naar Gardemoen, de luchthaven van Oslo, was gevlogen. Gedrieën hebben we het 'Rikshospital' gevonden, waar Geert op de hartbewaking ligt. Stabiel, maar uiterst kwetsbaar, uitgeput, en geschrokken. Maar levend! God, de hemel of wie of wat dan ook zij dank!

Vervolgens was het een hele toer om een hotelkamer te vinden voor Maria, omdat heel veel hotels in het moderne maar toch tamelijk kleine Oslo volgeboekt bleken: het toeval wil dat de president van India met zijn gevolg in de stad op bezoek is. Maar met wat aanvankelijk schoorvoetende hulp van het afdelingspersoneel lukte het uiteindelijk om een onderkomen te vinden op een kwartier afstand van het ziekenhuis.

Nu is er voorlopig een flinke reeks gedoe en geregel: nader onderzoek, monitoring van de werking en bijwerking van de medicijnen, conditie, risico's in kaart brengen. Gelukkig staat cardiologie in Oslo aangeschreven als 1 van de beste in Europa. Halleluja.
En dan frequent gebel, ook met de verzekeringen. Hoe moet het met repatriëring enzo? Maria heeft er haar handen vol aan, en in elk geval moet Geert nog tot maandag blijven.

Wij aanvaardden aan het eind van de middag de terugreis, trotseerden de ca. 40 tunnels tussen Oslo en Henseid en waren na 3 uur rijden weer thuis. Ontregeld, verschrikkelijk geschrokken en ontzettend opgelucht tegelijkertijd. Het had heel anders kunnen lopen!

Thuis bleek iemand dankbaar het opgemaakte logeerbed in gebruik genomen te hebben.

 

 

Raar gezegd nu, maar van zo'n plaatje smelt je hart toch? Je hart, wat moet je daar zuinig op zijn. 

 

Omdat het oktober is besteden we in de winkel aandacht aan 1 van die andere levensbedreigende aandoeningen. Ook zo'n sluipmoordenaar.

 

 

'Rosa sløyfe' heet Pink Ribbon hier, en er wordt lang niet zoveel aandacht aan besteed als in Nederland. Bij ons krijgt elke klant daarom een gratis roze armbandje mee. Het moet iedereen tussen de oren komen, hoe belangrijk en nodig onderzoek en bewustwording is!

 

We maken wat mee. We hadden ons allemaal Geerts kennismaking met Noorwegen lichtelijk anders voorgesteld, om het maar zachtjes uit te drukken. Hopelijk komt er een 2e kans voor die kennismaking.

Beterschap, Geert! En sterkte, Maria en Geert samen!



nazomer en nazorg

 

 

 

Onze vriendin Marit woont een stukje verderop aan het meer, in een prachtig voormalig 'bedehus', een oud gebedshuis. Ze heeft een passie voor het verzamelen van bric-à-brac, anders gezegd: allerlei, mooie, grappige oude spulletjes, en een voorkeur voor religieuze kitsch. Aangestoken door onze winkelactiviteiten heeft ze onlangs in haar huis een piepklein winkeltje ingericht, van waaruit ze haar 'teveel aan spullen' kan verkopen, aan wie haar maar weet te vinden. Haar openingstijden zijn gelijk aan die van de onze, en wij maken onze klanten opmerkzaam op dit sympathieke 'Antikk og brukt'-handeltje op loopafstand.

 

Zodra een van onze klanten geïnteresseerd lijkt en het pad naar het bedehus inslaat, waarschuwen we Marit snel, per sms ("Marit, klanten!").  Maar omdat lang niet iedereen de moeite neemt om dat stukje te lopen, én omdat het voortdurend stralend nazomerweer bleef, heeft Marit in juli en augustus een paar maal openluchtwinkeltje gespeeld, bij ons voor de deur. Een selectie van haar spulletjes uitgestald, en af en toe leverde dat, behalve gezelligheid, nog best iets op ook. 

 

 

 

 

Zoals die keer dat de postbode de brievenbussen kwam vullen, deze mierzoete ingelijste reproductie op de grond zag staan en heel beslist zei: 'Jesus må jeg ha!' (Jezus moet ik hebben!). En ook ik ging voor de bijl: vond een vaag gekleurde, geïllustreerde versie van de10 geboden in de Noorse (dus lutherse) versie en kon de verleiding niet weerstaan. Die hangt hier nu aan de muur - het bloed blijkt toch te kruipen waar het eigenlijk niet gaan kan, dus.  

 

Soms kregen we gezelschap van de kleine, eigenwijze Poppy...heel vanzelfsprekend op een terrasstoeltje... 

 

en meestal ook van de 3 kippen die sinds mei over de straat scharrelden. Ze waren van de buren, maar dat maakte de kippen zelf verder niet uit: ze kwamen gemoedelijk mompelend bij (en in) de winkel kijken, prettig opgewonden over de zaadjes, groenten- en fruitrestjes die we voor ze neerlegden. Ze renden, altijd gedrieën, voortdurend gezellig heen en weer. Tot verbazing en verbijstering van ons kattenvolkje.

 

 

 



 Heel verdrietig, maar van de 3 kippendames zijn er inmiddels helaas 2 ten prooi gevallen aan honden, die in een onbewaakt ogenblik hun jachtinstinct konden botvieren. Zodat de donkerbruine, die met de prachtige veren, nu moederziel alleen rondstapt. Ze is volkomen tam geworden en van de weeromstuit plotsklaps eieren gaan leggen...

 

In de laatste dagen van augustus kwamen zus en zwager Marjorie en Theo hun vakantie weer hier op Solvik afsluiten en het was nog steeds prachtig terrasweer;

 

 en ook nog steeds vaar- zwem- en picknicken-op-een-onbewoond-eilandjeweer...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En natuurlijk was het enige andere bootje dat we tegenkwamen dat van de buren!

 

 

Wat was het een fantastische nazomer! 







Marjorie voorzag de winkel op de valreep nog even van een flink aantal versgebakken koekjes voor op de toonbank...

 

en toen was het tijd om een borrel te drinken op het afscheid. Voor voorlopig dan.

 

 



Toen was het september geworden en verscheen er ineens een oude bekende in een eveneens oude, maar nog prima dienstdoende rammelbak: vriend Doeke in zijn Peugeot 504 van 40 jaar geleden!

 



Doeke, de inventieve klusjesman die in maart én in april al hier was geweest om heel veel op te knappen aan en te verzinnen voor de verwaarloosde winkelruimte, heeft er, met ons, voor gezorgd dat we de winkel annex keuken per 11 april echt konden openen (vandaag precies een half jaar geleden trouwens!). En ook nu bleek hij onstuitbaar qua 'dingetjes doen': beklom de ladder om het grote raam in de huiskamer te kunnen zemen - was 2,5 jaar geleden voor het laatst gebeurd - zodat we weer uitzicht hebben;

 

 

regelde de ventilatie in de vochtige voorraadruimte achterin de winkel met een rooster in de deur en een heropend ventilatiekanaal in de achtermuur,

verplaatste wat stopcontacten naar handiger punten, fabriceerde een plankje voor de magnetron en schaafde en passant nog een raamkozijn op een van de slaapkamers zó bij, dat het nu weer gesloten kan worden. Het stond al een jaar open...En dan noem ik maar wat klussen. Pure nazorg was het. Welkome verbeteringen en verfijningen aangebracht. Daarin zijn wij zelf namelijk niet zo vreselijk handig.

Doekes idee over een te bouwen kippenhok, waarin kippen ook kunnen overwinteren bij 20 graden onder nul, was zo goed als rond - maar aan de uitvoering van het plan kwam hij dit keer niet meer toe, omdat hij door omstandigheden eerder naar huis moest dan gepland.

Er komen volgende keren, ongetwijfeld. Voor al onze logees. Ze waren en zijn welkom!